ผมเป็นคนที่พยายามหลีกเลี่ยงการพบปะเพื่อนเก่า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนมัธยมหรือเพื่อนมหาลัย

ทุกครั้งที่มีการรวมรุ่น พบปะสังสรรค์แบบกลุ่มใหญ่ (เช่น รวมรุ่นคณะ , รวมชั้นมัธยม)
สิ่งที่มักพบได้เป็นธรรมดาสามัญ คือ การเล่า "ความสุข" ในชีวิตของแต่ละคนให้กันฟัง 
"ความสุข" ในที่นี้ หมายรวมไปถึง ความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน , ความสุขในการสร้างครอบครัว , ความสำเร็จในกิจการ ฯลฯ

เพื่อนรุ่นเดียวกัน บางคนรับราชการ ก้าวไปถึงตำแหน่งระดับหัวหน้ากองระดับชำนาญการ , บางคนถูกส่งไปประจำอยู่ต่างประเทศ
เพื่อนรุ่นเดียวกัน บางคนเป็นผู้ช่วยนักบินพาณิชย์ , เป็นระดับ Supervisor ขององค์กรมหาชน ก็มี
เพื่อนรุ่นเดียวกัน บางคนมีลูกสองคน วัยกำลังหัดพูด 
เพื่อนรุ่นเดียวกัน บางคนเป็นเจ้าของกิจการร้านอาหารที่มีหลายสาขากระจายทั่วกรุงเทพและปริมณฑล

ผมเองในวัย30กลางๆ เป็นเกย์ ไม่มีครอบครัว ทำธุรกิจกับที่บ้าน มีเงินเก็บเพียงก้อนเล็กๆเพราะส่วนใหญ่หมดไปกับการท่องเที่ยว

บางทีมันก็อดเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นไม่ได้ 

ทั้งๆที่ในวัยเรียน ผมจัดอยู่ในกลุ่มหัวแถว เป็นคนcompetitive คว้าถ้วย  คว้าเกียรตินิยม

หลายครั้งที่ก็ถามตัวเองว่า
เลือกถูกไหมที่ไม่ไปสอบรับราชการ?  ถ้าเลือกรับราชการ ป่านนี้เราคงไปอยู่ระดับ...
เลือกถูกหรือเปล่าที่ไม่ไปลองทำงานเอกชน? ถ้าเลือกทำเอกชน ป่านนี้เราคงเติบโตไปถึงไหน...
เลือกถูกไหมที่เป็นเกย์? ถ้าเรามีรสนิยมทางเพศปกติ ป่านนี้ครอบครัวผมคง...

การเห็นหรือรับรู้สภาพความเป็นไปของสังคมรอบข้างมันบั่นทอนสิ่งที่ตัวเองเลือก

ผมจึงเลือกที่จะเฟดตัวเองออกมาจากสังคม หลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์ จำกัดให้เหลือแค่เท่าที่จำเป็น
เว้นเสียแต่ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่เป็น Inner Circle และเป็น Comfort Zone ให้กันจริงๆ 

ผมห้ามความคิดที่จะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นไม่ได้ 

ผมไม่รู้ว่าที่ตัวเองทำ มันเป็นอารมณ์ปกติที่มนุษย์คนนึงพึงมี หรือ จะเรียกว่า เป็นวิถีของ Loser หรือเปล่า

มีใครเผชิญและดำเนินชีวิตในลักษณะเดียวกันบ้างไหมครับ