การขโมยไม่เคยถูกต้อง แต่พอเป็นพ่อแม่ขโมยของๆลูกทำไมมีแต่คนเข้าข้างพ่อแม่มากกว่า?
เรื่องราวสุดย้อนแย้งดีในสังคม ในสถาบันครอบครัว สมมติว่ามีเหตุโจรปล้นบ้าน หรือ ขโมยทรัพย์สินอะไรก็ช่าง ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวทำ แน่นอนโจรหรือคนขโมยย่อมต้องโดนประณามจากสังคมและการขโมยไม่เคยถูกต้องเลย แต่ทำไม? พอเป็นเหตุพ่อแม่ขโมยของอะไรสักอย่างจากลูกตัวเอง (สาเหตุโดยส่วนใหญ่ เรื่องเงินๆทองๆทั้งนั้น) แทนที่พ่อแม่จะเป็นคนผิด หรือมองว่าทำไม่ถูกต้อง กลับเข้าข้างพ่อแม่มากกว่าแล้วลูกที่เป็นคนถูกขโมยโดนด่าแทน? อะไรคือความถูกต้องกันแน่ครับ มันย้อนแย้งมาก
งั้น พ่อแม่ทำอะไรกับลูกก็คือถูกต้องไปหมด แม้กระทั่งขโมยของงั้นดิครับ? ต่อให้เหตุผลในการขโมยคือเพื่อความอยู่รอดหรือเพื่ออะไรก็ช่างที่หมายถึงการทำให้ไม่ต้องสูญเสียอะไรสักอย่างไปในครอบครัว แต่ขโมยก็คือขโมยครับ มันไม่เคยถูกต้องอยู่แล้ว แถมการกระทำแบบนี้ มันทำให้ลูกกลายเป็นคนกลัวการไว้ใจคนอื่นมากกว่าเดิมจนถึงขั้นปิดประตูหัวใจไปเลยก็มี เพราะขนาดพ่อแม่ยังไว้ใจไม่ได้ สังคมภายนอกจะไปเหลืออะไร "ไม่ไว้ใจใคร ก็จะได้ไม่ต้องกลัวโดนหักหลัง" มีแต่ผลเสียมากกว่าผลดีทั้งนั้น แต่เพราะอะไรกันล่ะ ทำไมสังคมกลับเข้าข้างพ่อแม่ที่เป็นคนขโมยมากกว่าลูกที่เป็นคนโดนขโมย? หรือเพราะคำว่ากตัญญู/บุญคุณพ่อแม่มันค้ำหัวกบาลกันแน่ครับ? หรือเพราะที่นี่มันคือแดนพุทโธเลี่ยน?
ที่เล่ามานี้เป็นการตั้งคำถามเท่านั้นครับ ท่านมีความคิดเห็นอย่างไรกับคำถามข้างต้นครับ
การขโมยไม่เคยถูกต้อง แต่พอเป็นพ่อแม่ขโมยของๆลูกทำไมมีแต่คนเข้าข้างพ่อแม่มากกว่า?
เรื่องราวสุดย้อนแย้งดีในสังคม ในสถาบันครอบครัว สมมติว่ามีเหตุโจรปล้นบ้าน หรือ ขโมยทรัพย์สินอะไรก็ช่าง ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวทำ แน่นอนโจรหรือคนขโมยย่อมต้องโดนประณามจากสังคมและการขโมยไม่เคยถูกต้องเลย แต่ทำไม? พอเป็นเหตุพ่อแม่ขโมยของอะไรสักอย่างจากลูกตัวเอง (สาเหตุโดยส่วนใหญ่ เรื่องเงินๆทองๆทั้งนั้น) แทนที่พ่อแม่จะเป็นคนผิด หรือมองว่าทำไม่ถูกต้อง กลับเข้าข้างพ่อแม่มากกว่าแล้วลูกที่เป็นคนถูกขโมยโดนด่าแทน? อะไรคือความถูกต้องกันแน่ครับ มันย้อนแย้งมาก
งั้น พ่อแม่ทำอะไรกับลูกก็คือถูกต้องไปหมด แม้กระทั่งขโมยของงั้นดิครับ? ต่อให้เหตุผลในการขโมยคือเพื่อความอยู่รอดหรือเพื่ออะไรก็ช่างที่หมายถึงการทำให้ไม่ต้องสูญเสียอะไรสักอย่างไปในครอบครัว แต่ขโมยก็คือขโมยครับ มันไม่เคยถูกต้องอยู่แล้ว แถมการกระทำแบบนี้ มันทำให้ลูกกลายเป็นคนกลัวการไว้ใจคนอื่นมากกว่าเดิมจนถึงขั้นปิดประตูหัวใจไปเลยก็มี เพราะขนาดพ่อแม่ยังไว้ใจไม่ได้ สังคมภายนอกจะไปเหลืออะไร "ไม่ไว้ใจใคร ก็จะได้ไม่ต้องกลัวโดนหักหลัง" มีแต่ผลเสียมากกว่าผลดีทั้งนั้น แต่เพราะอะไรกันล่ะ ทำไมสังคมกลับเข้าข้างพ่อแม่ที่เป็นคนขโมยมากกว่าลูกที่เป็นคนโดนขโมย? หรือเพราะคำว่ากตัญญู/บุญคุณพ่อแม่มันค้ำหัวกบาลกันแน่ครับ? หรือเพราะที่นี่มันคือแดนพุทโธเลี่ยน?
ที่เล่ามานี้เป็นการตั้งคำถามเท่านั้นครับ ท่านมีความคิดเห็นอย่างไรกับคำถามข้างต้นครับ