สวัสดีครับ, ผมพึงจะเคยได้เลี้ยงแมวตัวแรก และ เป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกที่ผมเลี้ยงเป็นจริงเป็นจัง, ก่อนหน้านี้ผมมีอาการเครียด และ ปรึกษากับจิตแพทย์บอกว่าเสี่ยงที่จะเป็นโรคชิมเศร้า เนื่องจากการทำงานมากไปหน่อย, เลยแนะนำให้ลองเลี้ยงสัตว์ดูเพื่อผ่อนคลาย, ผมเลยรับลูกแมวมาเลี้ยงครับ, เป็นแมวที่มีนิสัย: ชอบอ้อน, กลัวเสียงฟ้าร้อง, ชอบเก็บตัว, ไม่ชอบออกจากบ้าน, ชอบอยู่อย่างสงบ, ไม่สู้ กับแมวตัวอื่นแถวบ้าน และ จะตื่นเต้นมากเวลาที่ผมกลับจากที่ทำงาน. ตั้งแต่ผมเลี้ยงน้องมา, ปรากฏว่าผมเองก็มีอาการดีขึ้นจริงครับ, ไม่ว่าจะทำงานหนักมากแค่ไหน, แต่พอกลับถึงบ้านก็เหมือนว่าตัวเองได้ชาร์จแบต และ มีความสุขทุกครั้งที่ได้ให้อาหาร, เช็ดเนื้อเช็ดตัว และ นอนด้วยกันทุกวัน. จนอาทิตย์ก่อนก่อนวันที่รับน้องมาเลี้ยงครบหนึ่งปี, ปรากฏว่าน้องมีอาการไม่ดีครับ, ไปตรวจสัตวแพทย์บอกว่าน้องเป็นไข้หัดแมว และ วันต่อมาซึ่งก็คือวันครบรอบ 1 ปีน้องก็เสียแต่เช้าครับ. หัวใจผมตอนนั้นแตกสลายร้องไห้เหมือนเด็กเลยครับ, หลังจากฝังน้องเสร็จผมก็เอาแต่คิดถึงน้องเพราะแต่ละมุมของบ้านก็เห็นแต่น้องวิ่งไปทั่วจนถึงวันนี้น้องก็ไม่อยู่แล้ว. บางครั้งทำงานอยู่ดีๆก็มีน้ำตาไหลออกมาเองจนคนในที่ทำงานบอกว่ามันก็แค่แมว, เป็นผู้ชายอย่าร้องไห้อะไรง่ายๆกับเรื่องอะไรแบบนี้, ผมผิดไหมครับที่ผมรักของๆผมเพราะผมรักน้องก็เหมือนรักลูกที่ผมเลี้ยงมาแต่เด็ก และ ผมควรเอาไงต่อกับชีวิตดีครับ, ผมมีความเสี่ยงที่จะกลับไปเป็นโรคซึมเศร้าอีกไหม.
ปล.นี่คือรูปน้องตอนที่ไปตรวจแล้วรู้ว่าเป็นไข้หัดก่อนเสีย 1 วันครับแววตาน้องเหมือนกำลังบอกลาผม.