ฉันอายุ18ปี ฉันดีใจมากที่ฉันอายุ18ปี เพราะฉันเกิดมาจนตอนนี้ฉันเหมือนเป็นเด็กเก็บกดตลอดเวลาที่ฉันบอกว่าดีใจที่18ปีเพราะฉันได้ขึ้นมหาลัยเพราะเหลือ 4ปีฉันจะอิสระ ฉันเป็นคนนึงที่ไม่มีความสุขเลยในครอบครัว ฉันอยากรู้จักการไปเที่ยวกับเพื่อนแบบไม่ต้องระเเวงเป็นแบบไหน การไปเที่ยวแบบสบายใจเป็นแบบไหน เวลาฉันได้ออกจากบ้านเหมือนจะดีนะแต่ก็ดีไม่มากเพราะไปก็ต้องกลับเร็วเกินเหมือนไปบ่าย3ฉันต้องกลับ6โมงสำหรับฉันเวลาได้ออกมันน้อยมาก และเดือนนึงก็ได้ออกแค่1-2ครั้ง ถ้า3-4ครั้ง พ่อฉัรจะบอกว่าฉันเกเรออกนอกลู่นอกทาง สำหรับบางคนคงคิดว่าบ่าย3-6โมงเย็นอาจจะเยอะแต่การนั่งเล่นกับเพื่อนมีความสุขมักผ่านไปไวมาก แต่ตอนนั้นฉันอายุ17กว่าๆแล้วฉันเศร้ามากนะบางทีอยู่บ้านฉันเครียดฉันทำผิดไรก็ว่าฉัน โง่ ตามคนอื่นไม่ทันแต่ความจริง ฉันอยู่บ้านฉันเป็นอีกคน อยู่ข้างนอกอีกคนมากกว่าเขาเลยไม่ค่อยเห็น เขาไม่ปล่อยฉันเลยอาจจะเป็นเพราะว่าฉันเคยเกเรตอนม.3ฉันเคยมีแฟนและแอบพาแฟนขึ้นมาบ้านฉันยอมรับนะว่าฉันผิดมากมันคงเร็วเกินไปฉันโดนตีโดนตบโดนทีบ และหลังจาก1วันนั้นก็ไม่มีใครคุยกับฉันอีกเลย ที่ฉันพาเพราะฉันออกจากบ้านดึกไม่ได้ เลิกเรียยต้องกลับบ้านเลย ละพื้นฐานครอบครัวฉันชอบด่าฉันพูดจาเเรงใส่ฉันจนฉันเป็นเด็กเรียกร้องความรักจนมาถึงตอนนี้ ฉันอยากรักคนในครอบครัวฉันมากนะ แต่เราแค่ทำพลาดครั้งนั้นครั้งเดียวเขาก็มองเราเปลี่ยนไป ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้เลยฉันอยากหนีจัง บางทีฉันก็อยากตายเพราะฉันไม่เคยมีชีวิตวัยรุ่น ฉันผ่านเรื่องนั้นมาได้3-4ปีแล้ว เขาก็ไม่ปล่อยเลย เวลาฉันไปเที่ยวก็ต้องกลับเร็วต้องด่าฉันก่อนถึงได้ไปไม่เคยถามดีๆ มีแค่ถามไปไหนอีกน้ำเสียงดัง กลับกี่โมง ทำไมไปไรบ่อย (เดือนนึงฉันออกแค่1-2วัน บาททีก็ไม่ออก)เกิดมาฉันไม่เคยได้ยินว่า -ไปไหน ไปเที่ยวกับเพื่อนหรอ โอเค -เป็นน้ำเสียงดีๆบ้าง พอฉันเกินเวลาแค่10นาทีก็ว่าฉันอยู่ไหนกลับช้าด่าเราขู่ว่าจะตี ถ้าเราไปกับผู้ชายว่าไปอย่างแต่นี่เรามีรูปว่ารถติดกับเพื่อน ฉันไม่รู้ว่าฉันเล่าเรื่องไหนดี มันสะสมมานาน ละฉันเป็นลูกคนสุดท้อง พี่คนฌตเคยเกเรเขาเลยกลัวเราจะเป็น แต่พี่คนกลางเอาตัวรอดเป็น เพราะเขาให้เงินพ่อแม่ พ่อแม่คงไม่ว่าไรเขาหรอก เขาพุดเป็นมาก แต่เราจะทำงานไรเรียนก็เรียน ทำงานก็ทำได้ปีกว่า ก็เหนื่อยมากที่ทำเพราะฉันแค่อยากออกจากบ้านบ้าง คือฉันเป็นคนใต้ มันเหนื่อยอะชีวิตมีแต่โดนว่าโดนด่าเหมือนอะไรที่เป็นฉันทำมันจะผิดเสมอ ขนาดฉันอายุ18ปีฉันแค่เเต่งหน้านิดๆหน่อยก็ว่าฉันอ้อร้อ จนฉันแบบคำพูดแต่ละคำมันไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย ฉันเหมือนต้องการความรักเสมอ เพราะฉันไม่เคยได้รับมันเลย ฉันมีแฟนคนใหม่คบมา4ปีฉันก็เลิกกันเพราะคำพูดtoxicฉันก็ไม่ทน เพราะที่ฉันมีแฟนเพราะฉันอยากได้ความสบายใจบ้างแต่แย่ลงฉันก็ไม่ไหว ฉันอยากรู้จังเวลาไปเที่ยวทะเลเที่ยวกับเพื่อนนอนกับเพื่อนเป็นอย่างไร ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนเลย เพราะฉันไม่เคยโดนปล่อยไปไหน ฉันไม่รู้โลกภายนอกเยอะเลย ฉันเหมือนอยู่ในคุก ทั้งๆที่การเรียนฉันก็ไม่ได้แย่เลย ฉันพูดกับตัวเองเสมอตั้งแต่ม.4ถ้าฉันโตละมีลูกฉันเลี้ยงลูกแบบไม่กดดันเหมือนฉัน เอาจริงๆฉันเป็นร่าเริงมากเลย แต่เวลาวันไหนฉันโดนที่บ้านด่าฉันเครียดฉันเหมือนไม่ใช่ลูก ทุกคนน่าจะเข้าใจว่าคนใต้เวลาด่าเจ็บขนาดไหน และฉันโดนด่ามาตั้งแต่ม1 ฉันแค่ไม่กี่ขวบมันต้องโดนด่าขนาดนั้นมั้ย ฉันรู้ว่าฉันเคยพลาดทำตัวไม่ดีไปแล้ว มันผ่านมาหลายปีแล้ว ที่ฉันกลายเป็นคนโกหกทุกวันนี้เพราะเขา ถ้าฉันไม่โกหกฉันก็ไม่ได้ไปกับเพื่อน ไปกับเพื่อนก็ต้องคอลต้องได้ยินเสียงเพื่อนจนบางทีฉันอาย แต่ฉันก็ไปกับเพื่อนจริงๆ ถ้าถามว่าตอนมีแฟนละ ไปเที่ยวกับเเฟนมั้ย ไป แต่แม่จะซอฟลงกว่าพ่อ ฉันก็บอกแม่ตรงๆ แต่พ่อนี่ไม่ไม่ได้เลย แต่ฉันพาแนะนำแม่ไม่ได้นะแม่ไม่ได้แบบอยากให้คบขนาดนั้น ฉันเสียใจที่ฉันเกิดมาแล้วไม่มีความสุขกับวัยรุ่นของฉันเลย เอาง่ายๆเขาแค่ไม่ปล่อยฉันเพราะฉันไม่ทันคน ฉันก็อยากรู้ฉันจะทันคนมากจากไหนออกจากบ้านไม่ได้ไปเที่ยวไหนก็เครียดระเเวงกลัวกลับบ้านไม่ทันเวลา ฉันผิดมั้ยที่ฉันไม่ค่อยรักเขา เขาเคยขู่ฉันถ้ากลับบ้านดึกจะตีให้เลือดออกฉันเชื่อนะฉันเคยโดนตี ละพี่คนโตก็เคยเพราะฉันเห็นกับตา ฉันคิดว่าการถูกตีจนเลือดออกช้ำม่วงสำหรับฉันมันร้ายแรงจนเป็นปมของฉันได้ ฉันไม่เคยร้องไห้ไรเยอะนอกจากเรื่องครอบครัว จนทุกวันนี้ฉันไม่เคยกลัวการตายไม่รู้สิ ฉันไม่มีความสุข ทุกอย่างมันเยอะมากแต่ฉันเขียนไม่ไหว ฉันเขียนไปก็ร้องไป😅ขอบคุณนะคะที่อ่านจบ