ขึ้นต้นสักวา ลงท้ายด้วยเอย 

'แห่งเช้าธันวาคมต้องลมหนาวไม่มีเสียงสนูว่าวจากราวป่าแม้แต่แผ่วเพลงรักสักวาก็ถูกกาลเวลากลืนหายไป ไม่มีหรอกหมอกเหงาในเงาหม่นหลบหน้าพฤศจิกายนระคนไหวเขียนเพลงรักสักเพลงก็เซ็งใจเพราะไม่มีผู้ใดใส่ใจฟัง'

สักวาหน้าหนาวสองห้าหกเจ็ด คนหาเห็ดจำแนกเป็นสองกรณี คนไปขี้เจอเห็ดนั้นดวงดี ส่วนคนเจอขี้ตอนหาเห็ดนั้นดวงซวย (อันนี้ภาพจากหนังสือทำมือของผมครับ)