เราอายุ 18 ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ค่ะ ประเด็นคือตอนนี้กำลังทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งตอนแรกก็ดีค่ะเพราะทำอยู่กับคนกะ A จนกระทั่งเขาสลับกะกัน ตอนนั้นเราเป็นพนักงานใหม่หัวหน้าก็เลือกกะให้ให้เราไปอยู่กะ B
เราอยู่ประจำเครื่อง 10ค่ะ ( เลขสมมุติ )
ตอนอยู่กับคนกะ A พวกพี่ๆเขาใจดีมากและเขาเข้าใจว่าเราเป็นเด็กใหม่ก็สอนงานกันไปไม่มีปัญหา จนกระทั่งย้ายมาอยู่กะ B เราก็มาทำงานตามปกติแค่จะได้อยู่กับคนอีกกะเท่านั้นเอง ตอนมาทำงานเหมือนว่าเราทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยค่ะ เวลาเขาสอนงานหนูไม่เคยทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้วเลย เวลาถูกวิจารณ์ ถูกดุ ถูกว่า หนูยินดีแก้ไขปรับปรุงตัวเองเสมอ เพราะหนูผิดจริงๆ
แต่หลังๆมาก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาไม่ชอบ หลายครั้งหลายคราเวลาถามงานกัน โดยปกติหนูจะทำงานกันสองคนค่ะ เป็นโซนๆ ก็จะมีหนู แล้วก็อีกคนนึง อีกคนนึงจะเป็นใครก็ได้ภายในเครื่องของเราค่ะ เหมือนเขาสลับๆวันกัน เช่น วันนี้พี่ปุ้ยมาทำกับเรา พน.อาจจะเป็นพี่ปลามาทำกับเรา อะไรแบบนี้เป็นต้นค่ะ
ทีนี้ด้วยความที่หนูเป็นเด็กใหม่บางอย่างหนูยังไม่คล่องไม่ชินอยู่แล้ว ทำงานไปบางทีหนูต้องตรวจงานด้วย แล้วก็ใส่งานลงเครื่องจักรด้วยหนูก็จะถามก่อนว่างานแบบนี้คือผ่านไหม ถ้าประมานนี้ๆคือได้ไหม เขาก็ดุบ้างว่าแค่นี้ทำไมดูไม่เป็น ตอนนั้นหนูทำงานได้ไม่ถึงเดือนเองค่ะ แต่เขาทำงานมาจะยี่สิบปีแล้ว ประสบการณ์มันต่างกันอยู่แล้ว หนูก็แค่ถามดีๆหากปล่อยงานไปแล้วมันเสียหนูก็โดนว่าอีก หลายครั้งที่ชอบว่าหนู ดุหนู ตะคอกก็มีค่ะ วันไหนใส่งานอยู่หนูกำลังยืนใส่เขาก็ตะคอกว่าโอ๊ย ใส่เยอะไปแล้ว พอได้แล้ว คือตะคอกอะค่ะ หนูก็หน้าเสียสงสัยหนูคงทำผิดจริงๆ สักพักหนูไปกินน้ำแล้วเดินกลับมาเขาเลยใส่งานรอให้ ปรากฏว่าขาใส่งานเลยไปตั้งครึ่งหนึ่ง ทั้งที่ตอนหนูใส่หนูใส่ยังไม่ถึงครึ่งของเครื่องจักรเลย แล้วเขามาบอกว่าหนูใส่เยอะ แล้วไอที่เขาทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าอะไรล่ะคะแบบนี้ หนูก็โกรธนะ นึกจะตะคอกหนูก็ตะคอก บางทีหนูแค่ตั้งใจมาหาเงินทำงานเลี้ยงดูพ่อแม่และตัวหนูเองก็เท่านั้นเอง แม่หนูก็เป็นมะเร็ง พ่อก็ไม่มีงานทำเพราะอายุมากแล้ว หน้าที่มันเลยตกมาเป็นของหนูกับพี่สาวที่เป็นเสาหลักของบ้านแทน แต่เวลาเราเจอสังคมงานแบบนี้เจอทุกๆวันมันเหนื่อยใจจนไม่อยากไปทำงานจริงๆค่ะ
วันนั้นหนูเองก็จะเข้าไปนอนอีกห้องนึงเพราะพักเบรคทีนี้หนูรอเพื่อนไปเข้าห้องน้ำแล้วจะได้เข้าห้องพร้อมกันเนื่องจากเพื่อนก็พึ่งมาใหม่เช่นเดียวกันค่ะ กลัวจะหากันไม่เจอหนูก็เลยนั่งรอ เพราะที่ทำงานเขาเก็บโทรศัพท์ไว้ในล๊อคเกอร์ไม่สามารถสื่อสารกันได้ พอเพื่อนมาเราก็เตรียมตัวเข้าห้องนอน แต่หนูได้ไปเหยียบที่โกยมันเลยตกพื้นเสียงดังนิดหน่อย ทีนี้นางคนเดิมแหละค่ะ เขาก็ตะโกนมาโอ๊ย ทำอะไรเบาๆดิ๊ หนูผิดจริงค่ะหนูเองก็ยอมรับ แต่ตอนนั้นห้องมันมืดมากค่ะเขาปิดไฟไว้ให้พนักงงานนอนเพราะมันเป็นเวลาเบรค หนูก็หน้าเสียอีกตามเคย คือหนูไม่ได้ตั้งใจจะทำแต่เพราะมันมืดและหนูมองไม่เห็นจริงๆค่ะ หนูแค่อยากทราบว่าถ้าตอนนั้นที่เขาตะโกนด่ามามันไม่ใช่หนูเขาจะกล้าด่าคนอื่นแบบนี้ไหม เพราะทุกครั้งเลยเวลาทำงานหนูเห็นเวลาเขาทำงานกับคนอื่นเขาพูดเพราะ พูดจาดีมาก หัวเราะยิ้มแย้ม แต่พอเป็นหนูจะตะคอก จะด่า จะว่าหนูเสมอทั้งที่หนูก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาเกลียด บางทีหนูเหนื่อยนะคะเจอคนแบบนี้พลังงานดีๆหายหมดเลย วันนั้นเขาใช้หนูเอางานไปให้อีกคนนึง ปกติพี่คนนั้นแกจะนั่งฝั่งขวาหนูเลยเดินไปขวา แต่วันนั้นพี่แกนั่งฝั่งซ้ายเพราะมาตรวจงาน ทีนี้พี่ผญ.นางก็เดินมาละนางก็ตั้งใจพูดให้หนูได้ยินนั่นแหละ ประมานว่าจะเดินอ้อมเพื่อ มันหลายเหตุการณ์ค่ะที่หนูโดนว่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง วันนั้นนางบอกให้หนูเอารถมาฝึก มันจะเป็นรถลากงานในโรงงานอะคะ ไอรถตัวนี้ความยากของมันคือ ถ้าเลี้ยวขวามันจะไปซ้าย ถ้าเลี้ยวซ้ายมันจะไปขวา ตอนนั้นนางแค่บอกให้เข็นงานเข้า แต่ไม่เคยสอนวิธีเลี้ยว พอหนูทำไม่เป็นนางก็วางงานดังปึ้งแล้วก็เหวี่ยงๆเหมือนจะมาด่าหนูให้ได้ ดีที่ช่างเครื่องหนูเดินมาห้ามไว้แล้วช่างก็บอกว่าเดี๋ยวสอนน้องเอง ช่างคนนี้ใจดีมากค่ะ สอนจนหนูเป็นงาน ต่างกับผู้หญิงคนนี้ที่ไม่เคยสอน ไม่เคยชมอะไรหนูเลย มีแต่จะตำหนิ จะคอยจับผิดตลอดเวลา พอเราผิดล่ะก็เอาแล้วค่ะ เตรียมด่าเตรีมตะคอก บางครั้งก็ขึ้นเสียง วันนั้นหนูนั่งข้างเขาหนูแค่ถามงานดีๆว่าให้หนูคัดสีใช่ไหม นางก็เอามือขึ้นมาปิดหูแล้วก็ขึ้นเสียงว่าเดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งถาม หนูก็แค่เด็กคนนึงที่พยายามเติบโต หนูอยากให้เขาใจดีกับหนูบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ ตอนฝึกทำงานตอนนั้นยังทำไม่เป็นเขาก็บอกให้มันฝึกเอง เรียกหนูว่ามัน ถ้ามันทำไม่เป็นก็ปล่อยมันอยู่แบบนั้นแหละ งานถ้าลากเข้าไม่เป็นก็อยู่อย่างนั้นแหละ ไม่ต้องให้ใครไปช่วยมัน หนูขอโทษจริงๆนะคะถ้าหนูทำให้ใครไม่ชอบกะทู้หนู แต่ตอนนี้หนูเหนื่อยใจจนไม่อยากทำงานจริงๆค่ะ คนเราจะคิดดีทำดีกับคนอื่นไม่ได้จริงๆหรอคะ หรือเพราะเขาไม่เคยมีความสุขเลย ถึงมอบให้คนอื่นไม่ได้ หนูก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาเกลียดขนาดนั้น วันนั้นหัวหน้าก็เสนอบอกให้หนูลองคัดงานเองละก็ใส่เครื่องเองดู หนูไม่ได้มีปัญหาเลย แต่คิวซีก็พูดขึ้นมาอีกว่าแค่คัดแมลงยังไม่รอดเลย จะให้ไปคัดปั๊มนูม คือหนูทำอะไรก็ผิดไปหมด วันนั้นพี่ผญ.ก็พูดนินทาต่อหน้าหนูกับแฟนทอมเขานั่นแหละ ว่าทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง เวลาหนูทำดีไม่เคยชม คอยแต่จะจับผิดเวลาหนูทำผิด บางครั้งเขายังเผลอทำงานตกพื้นและคัดงานไม่ทันเลย แต่ไม่เคยโทษตัวเอง อะไรก็โทษเด็กใหม่เสมอ วันนั้นคิวซีอีกคนก็ถามหนูด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นไงคัดงานทันไหม หนูเลยบอกว่าไม่ทันเพราะตอนนั้นหนูต้องตรวจงานด้วยและใส่งานด้วย นางก็แทรกขึ้นมาว่าเอาจริงๆนะ น้องมันก็ทำอะไรไม่ทันสักอย่างหรอก พูดแทรกหน้าหนูไป บางครั้งหนูจะไปหาของแต่หนูถามกับอีกคนนึง แต่นางก็เสนอหน้าพูดขึ้นมาว่าแค่นี้ทำไมหาไม่เจอ มันอยู่ตรงนั้นไง ละก็ขึ้นเสียงอีกตามเคย ขอโทษที่นำมาระบายให้ฟังนะคะ 🙏 หนูอยากรู้ว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไงโดยไม่ให้มันแย่ไปมากกว่านี้
เหนื่อยกับเพื่อนร่วมงานทำยังไงดีคะ
เราอยู่ประจำเครื่อง 10ค่ะ ( เลขสมมุติ )
ตอนอยู่กับคนกะ A พวกพี่ๆเขาใจดีมากและเขาเข้าใจว่าเราเป็นเด็กใหม่ก็สอนงานกันไปไม่มีปัญหา จนกระทั่งย้ายมาอยู่กะ B เราก็มาทำงานตามปกติแค่จะได้อยู่กับคนอีกกะเท่านั้นเอง ตอนมาทำงานเหมือนว่าเราทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยค่ะ เวลาเขาสอนงานหนูไม่เคยทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้วเลย เวลาถูกวิจารณ์ ถูกดุ ถูกว่า หนูยินดีแก้ไขปรับปรุงตัวเองเสมอ เพราะหนูผิดจริงๆ
แต่หลังๆมาก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาไม่ชอบ หลายครั้งหลายคราเวลาถามงานกัน โดยปกติหนูจะทำงานกันสองคนค่ะ เป็นโซนๆ ก็จะมีหนู แล้วก็อีกคนนึง อีกคนนึงจะเป็นใครก็ได้ภายในเครื่องของเราค่ะ เหมือนเขาสลับๆวันกัน เช่น วันนี้พี่ปุ้ยมาทำกับเรา พน.อาจจะเป็นพี่ปลามาทำกับเรา อะไรแบบนี้เป็นต้นค่ะ
ทีนี้ด้วยความที่หนูเป็นเด็กใหม่บางอย่างหนูยังไม่คล่องไม่ชินอยู่แล้ว ทำงานไปบางทีหนูต้องตรวจงานด้วย แล้วก็ใส่งานลงเครื่องจักรด้วยหนูก็จะถามก่อนว่างานแบบนี้คือผ่านไหม ถ้าประมานนี้ๆคือได้ไหม เขาก็ดุบ้างว่าแค่นี้ทำไมดูไม่เป็น ตอนนั้นหนูทำงานได้ไม่ถึงเดือนเองค่ะ แต่เขาทำงานมาจะยี่สิบปีแล้ว ประสบการณ์มันต่างกันอยู่แล้ว หนูก็แค่ถามดีๆหากปล่อยงานไปแล้วมันเสียหนูก็โดนว่าอีก หลายครั้งที่ชอบว่าหนู ดุหนู ตะคอกก็มีค่ะ วันไหนใส่งานอยู่หนูกำลังยืนใส่เขาก็ตะคอกว่าโอ๊ย ใส่เยอะไปแล้ว พอได้แล้ว คือตะคอกอะค่ะ หนูก็หน้าเสียสงสัยหนูคงทำผิดจริงๆ สักพักหนูไปกินน้ำแล้วเดินกลับมาเขาเลยใส่งานรอให้ ปรากฏว่าขาใส่งานเลยไปตั้งครึ่งหนึ่ง ทั้งที่ตอนหนูใส่หนูใส่ยังไม่ถึงครึ่งของเครื่องจักรเลย แล้วเขามาบอกว่าหนูใส่เยอะ แล้วไอที่เขาทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าอะไรล่ะคะแบบนี้ หนูก็โกรธนะ นึกจะตะคอกหนูก็ตะคอก บางทีหนูแค่ตั้งใจมาหาเงินทำงานเลี้ยงดูพ่อแม่และตัวหนูเองก็เท่านั้นเอง แม่หนูก็เป็นมะเร็ง พ่อก็ไม่มีงานทำเพราะอายุมากแล้ว หน้าที่มันเลยตกมาเป็นของหนูกับพี่สาวที่เป็นเสาหลักของบ้านแทน แต่เวลาเราเจอสังคมงานแบบนี้เจอทุกๆวันมันเหนื่อยใจจนไม่อยากไปทำงานจริงๆค่ะ
วันนั้นหนูเองก็จะเข้าไปนอนอีกห้องนึงเพราะพักเบรคทีนี้หนูรอเพื่อนไปเข้าห้องน้ำแล้วจะได้เข้าห้องพร้อมกันเนื่องจากเพื่อนก็พึ่งมาใหม่เช่นเดียวกันค่ะ กลัวจะหากันไม่เจอหนูก็เลยนั่งรอ เพราะที่ทำงานเขาเก็บโทรศัพท์ไว้ในล๊อคเกอร์ไม่สามารถสื่อสารกันได้ พอเพื่อนมาเราก็เตรียมตัวเข้าห้องนอน แต่หนูได้ไปเหยียบที่โกยมันเลยตกพื้นเสียงดังนิดหน่อย ทีนี้นางคนเดิมแหละค่ะ เขาก็ตะโกนมาโอ๊ย ทำอะไรเบาๆดิ๊ หนูผิดจริงค่ะหนูเองก็ยอมรับ แต่ตอนนั้นห้องมันมืดมากค่ะเขาปิดไฟไว้ให้พนักงงานนอนเพราะมันเป็นเวลาเบรค หนูก็หน้าเสียอีกตามเคย คือหนูไม่ได้ตั้งใจจะทำแต่เพราะมันมืดและหนูมองไม่เห็นจริงๆค่ะ หนูแค่อยากทราบว่าถ้าตอนนั้นที่เขาตะโกนด่ามามันไม่ใช่หนูเขาจะกล้าด่าคนอื่นแบบนี้ไหม เพราะทุกครั้งเลยเวลาทำงานหนูเห็นเวลาเขาทำงานกับคนอื่นเขาพูดเพราะ พูดจาดีมาก หัวเราะยิ้มแย้ม แต่พอเป็นหนูจะตะคอก จะด่า จะว่าหนูเสมอทั้งที่หนูก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาเกลียด บางทีหนูเหนื่อยนะคะเจอคนแบบนี้พลังงานดีๆหายหมดเลย วันนั้นเขาใช้หนูเอางานไปให้อีกคนนึง ปกติพี่คนนั้นแกจะนั่งฝั่งขวาหนูเลยเดินไปขวา แต่วันนั้นพี่แกนั่งฝั่งซ้ายเพราะมาตรวจงาน ทีนี้พี่ผญ.นางก็เดินมาละนางก็ตั้งใจพูดให้หนูได้ยินนั่นแหละ ประมานว่าจะเดินอ้อมเพื่อ มันหลายเหตุการณ์ค่ะที่หนูโดนว่าเรื่องไม่เป็นเรื่อง วันนั้นนางบอกให้หนูเอารถมาฝึก มันจะเป็นรถลากงานในโรงงานอะคะ ไอรถตัวนี้ความยากของมันคือ ถ้าเลี้ยวขวามันจะไปซ้าย ถ้าเลี้ยวซ้ายมันจะไปขวา ตอนนั้นนางแค่บอกให้เข็นงานเข้า แต่ไม่เคยสอนวิธีเลี้ยว พอหนูทำไม่เป็นนางก็วางงานดังปึ้งแล้วก็เหวี่ยงๆเหมือนจะมาด่าหนูให้ได้ ดีที่ช่างเครื่องหนูเดินมาห้ามไว้แล้วช่างก็บอกว่าเดี๋ยวสอนน้องเอง ช่างคนนี้ใจดีมากค่ะ สอนจนหนูเป็นงาน ต่างกับผู้หญิงคนนี้ที่ไม่เคยสอน ไม่เคยชมอะไรหนูเลย มีแต่จะตำหนิ จะคอยจับผิดตลอดเวลา พอเราผิดล่ะก็เอาแล้วค่ะ เตรียมด่าเตรีมตะคอก บางครั้งก็ขึ้นเสียง วันนั้นหนูนั่งข้างเขาหนูแค่ถามงานดีๆว่าให้หนูคัดสีใช่ไหม นางก็เอามือขึ้นมาปิดหูแล้วก็ขึ้นเสียงว่าเดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งถาม หนูก็แค่เด็กคนนึงที่พยายามเติบโต หนูอยากให้เขาใจดีกับหนูบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ ตอนฝึกทำงานตอนนั้นยังทำไม่เป็นเขาก็บอกให้มันฝึกเอง เรียกหนูว่ามัน ถ้ามันทำไม่เป็นก็ปล่อยมันอยู่แบบนั้นแหละ งานถ้าลากเข้าไม่เป็นก็อยู่อย่างนั้นแหละ ไม่ต้องให้ใครไปช่วยมัน หนูขอโทษจริงๆนะคะถ้าหนูทำให้ใครไม่ชอบกะทู้หนู แต่ตอนนี้หนูเหนื่อยใจจนไม่อยากทำงานจริงๆค่ะ คนเราจะคิดดีทำดีกับคนอื่นไม่ได้จริงๆหรอคะ หรือเพราะเขาไม่เคยมีความสุขเลย ถึงมอบให้คนอื่นไม่ได้ หนูก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาเกลียดขนาดนั้น วันนั้นหัวหน้าก็เสนอบอกให้หนูลองคัดงานเองละก็ใส่เครื่องเองดู หนูไม่ได้มีปัญหาเลย แต่คิวซีก็พูดขึ้นมาอีกว่าแค่คัดแมลงยังไม่รอดเลย จะให้ไปคัดปั๊มนูม คือหนูทำอะไรก็ผิดไปหมด วันนั้นพี่ผญ.ก็พูดนินทาต่อหน้าหนูกับแฟนทอมเขานั่นแหละ ว่าทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง เวลาหนูทำดีไม่เคยชม คอยแต่จะจับผิดเวลาหนูทำผิด บางครั้งเขายังเผลอทำงานตกพื้นและคัดงานไม่ทันเลย แต่ไม่เคยโทษตัวเอง อะไรก็โทษเด็กใหม่เสมอ วันนั้นคิวซีอีกคนก็ถามหนูด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นไงคัดงานทันไหม หนูเลยบอกว่าไม่ทันเพราะตอนนั้นหนูต้องตรวจงานด้วยและใส่งานด้วย นางก็แทรกขึ้นมาว่าเอาจริงๆนะ น้องมันก็ทำอะไรไม่ทันสักอย่างหรอก พูดแทรกหน้าหนูไป บางครั้งหนูจะไปหาของแต่หนูถามกับอีกคนนึง แต่นางก็เสนอหน้าพูดขึ้นมาว่าแค่นี้ทำไมหาไม่เจอ มันอยู่ตรงนั้นไง ละก็ขึ้นเสียงอีกตามเคย ขอโทษที่นำมาระบายให้ฟังนะคะ 🙏 หนูอยากรู้ว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไงโดยไม่ให้มันแย่ไปมากกว่านี้