ผมชอบผู้ชายครับ แล้วไม่นานมานี้เพิ่งได้บอกกับแม่ไปตรงๆว่าชอบผู้ชาย ครั้งแรกแม่ก็เหมือนจะรับได้เพราะผมยังไม่มีแฟน แล้วแม่ก็บอกให้ลองเปิดใจคบผู้หญิงดู แต่วันนี้ได้คุยกันอีกรอบในอีกมู้ดนึง แม่ก็บอกตรงๆว่าคงรับไม่ได้ถ้าผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ ให้ผมเปิดใจคบผู้หญิงซะ คือจริงๆพ่อแม่เค้าเคยถามผมหลายรอบแล้วว่าเป็นตุ๊ดมั้ย เพราะพฤติกรรมหลายๆอย่างมันก็ดูออก เช่น เคยไปเต้นในงานกีฬาสี แต่งหญิงไปรำ แต่ตอนเด็กๆยังไม่ขึ้นมหาลัยผมกลัวโดนพ่อตีเลยไม่กล้าบอกครับ ครั้งที่ผมไปเต้นในกีฬาสีแล้วโดนพ่อเตะ ตอนนั้นผมอยู่ม.3 เองมั้งครับ หลังจากนั้นก็ไม่กล้าบอกไปตรงๆ แต่ตอนนี้ขึ้นมหาลัยผมเลยเลือกจะบอกแม่ก่อน เพราะผมรู้ตัวว่ายังไงคงไม่สามารถเปิดใจให้ผู้หญิงได้จริงๆ แถมผมก็ไม่ได้หน้าตาดีขนาดจะหาแฟนง่ายขนาดนั้น บวกกับลึกๆผมก็คิดว่าถึงรักกับผู้ชายสักคนก็คงไม่มีวันได้อยู่กันตลอดชีวิตสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี เพราะไม่มีลูกจะเลิกกันไปตอนไหนก็ได้ เหมือนที่พ่อกับแม่ผมจะเลิกกันตั้งหลายครั้งเพราะพ่อมีเมียน้อย แต่ก็ไม่ยอมเลิกกันเพราะไม่อยากให้ผมกับน้องกำพร้า จนบางครั้งผมก็คิดนะครับ ว่าถ้าเราไม่มีชีวิตอยู่ตั้งแต่ตอนนี้เลยก็คงจะเป็นอีกทางเลือกนึงมั้ย เพราะยังไงผมก็คงต้องใช้ชีวิตคนเดียวแบบเหงาๆไปตลอด ผมเคยคิดอยากจะทำ แต่ก็สงสารแม่เลยไม่กล้าทำครับ สุดท้ายนะครับสิ่งที่ผมอยากจะชวนทุกคนคุยคือ ทำยังไงให้ผมยังเดินหน้าชีวิตต่อไปได้ โดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องในวันข้างหน้า ทำยังไงให้ผมมีแรงตื่นไปใช้ชีวิต ตื่นไปเรียนในทุกๆวัน ผมไม่อยากจะคิดเรื่องพวกนี้แล้วครับ อยากหาทางออกในวังวนความคิดพวกนี้ ช่วยพูดแสดงความคิดเห็นอะไรก็ได้ที่มีประโยชน์ด้วยนะครับ