สวัสดีค่ะคือหนูอยากขอปรึกษาจากพี่ๆในพันทิปค่ะ คือเมื่อ 2 ปีก่อนคุณแม่มีน้องเป็นลูกหลงค่ะอายุห่างจากหนู 15 ปี ทีนี้พอน้องอายุได้ประมาณ6-7เดือนแม่ก็มักจะให้หนูกลับตจว.ไปเลี้ยงน้องทุกปิดเทอมค่ะ คือหนูเองก็อยากมีสังคมบ้าง อยากไปรวมกลุ่มกวดวิชาติวหนังสือเข้ามหาลัยกับเพื่อน พอไปตจว.ก็เหมือนโดนตัดการติดต่อไปเลยค่ะ เพราะไปไหนก็ไม่ได้ บ้านย่าอยู่ห่างจากตัวเมืองมาก ไม่มีญาติที่สนิทเลยค่ะ พอเป็นแบบนี้นานเข้าก็เริ่มแอบน้อยใจว่าทำไมถึงต้องมาเลี้ยงน้องตลอดปิดเทอมด้วย เพราะเด็กเล็กดูแลยากมากค่ะ ไม่กล้าไปทำงานบ้านหรือธุระส่วนตัวเลยถ้าน้องไม่หลับ หนังสือที่เตรียมจะเอาไปอ่านด้วยก็ไม่ได้แตะค่ะ ไปๆมาๆก็ลากมาจนน้อง 2 ขวบเห็นแม่สั่งของให้น้องตลอดแต่ไม่เคยมีของหนูเลยแม้แต่ชิ้นเดียว แต่หนูก็ปลอบตัวเองว่าหนูน่าจะโตแล้วควรเก็บเงินซื้อเองดีกว่า คืออยากจัดการความรู้สึกตัวเองตอนนี้มากค่ะ เพราะมันทำให้เครียดเพิ่มนอกจากเรื่องเข้ามหาลัย กลัวถ้าพูดออกไปจะทำให้ที่บ้านมีบรรยากาศแปลกๆ แล้วก็กลัวแม่จะเอาเรื่องที่หนูน้อยใจไปเล่าให้คนอื่นฟังเหมือนเรื่องก่อนๆ ปล.ไม่ได้เกลียดน้องค่ะ ไม่เคยอิจฉาด้วยมีแรงใช้ชีวิตมาทุกวันนี้เพราะน้อง ปล2.จริงๆเคยคิดสั้นค่ะ เพราะกดดันกับเรื่องเรียนกลัวทำไม่ดีแต่พอรู้ว่าจะมีน้องก็เลยฮึดอีกรอบ  

สิ่งที่อยากได้รับคำแนะนำเพิ่มเติม

1. แนะวิธีเลิกน้อยใจทีค่ะไม่อยากเก็บมาคิดแต่ก็เป็นอยู่บ่อยๆ

2. มีวิธีในการวางตัวในฐานะลูกคนโตมั้ยคะ จะได้เป็นแนวทางในการปฎิบัติ 

อันนี้เป็นกระทู้แรกผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุรสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าด้วยค่ะ