ฟังสัมภาษณ์มาตลอด ไม่ว่าครั้งไหนก็จะมีการอธิบายตัวละครว่า สรุจเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่จะใช้สายตาสื่อสารแทน
อินเนอร์ทางสายตาจึงสำคัญ แต่ไม่คิดว่าคนเล่น จะเล่นได้โหดขนาดนี้ สายตาพูดได้ไม่พอยังสามารถพิฆาตนารีได้เช่นกัน

สมที่เป็นลูกคุณชายปวรรุจจริงๆ อินเนอร์สายตาดีไม่แพ้พ่อเลย

แค่ฉากนั่งกินข้าวกับชีวัน ยังไงให้รู้สึกว่า "สรุจน่าคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว" ทานไปยิ้มไป แต่แววตาเจ้าเล่ห์มาก


นึกภาพว่า กินข้าวเรียบร้อยแล้ว ก็มาฟังเพลงกันต่อ แล้วอยู่ดีๆสรุจให้ฟังเพลงแล้วส่งสายตาแบบนี้ให้ เด็กมันจะไม่อึ้งยังไงก่อน ทั้งเพลงทั้งสายตา


วันดีคืนดี คุณสรุจมาซบไหลอ้อนสาว เห็นครั้งแรก คือ คุณสรุจไปโดนอะไรเข้าสิงมาเหรอ ทำไมอ้อนได้ขนาดนั้น


ตอนที่กลับมาเจอกันอีกครั้งที่เมืองไทย [ประโยคที่ชวนเขินจะมาด้วย : คิดถึงแค่สวิสเหรอครับ คนล่ะ คิดถึงไหม]


ทำสาวงอน สรุจก็ง้อเองนะ 


แต่ถ้าเป็นสรุจงอนหรือไม่พอใจ สายตาก็ออกชัดเจนมาก สังเกตว่าจะมีแววตาครุ่นคิดแป๊บหนึ่งแล้วค่อยออกอาการ มองหน้าคนต้นเรื่องเเล้วลุกเดินออกไป 


จังหวะใกล้ชิดที่ไม่ได้ตั้งใจ 


สายตาของสรุจบางครั้งเรารู้สึกได้ถึง สัญชาติญาณนักล่าจริงๆนะ มีความหล่อแต่ร้ายลึก ทั้งเจ้าเล่ห์ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนล้อเหยื่อให้ติดกับ




ปิดท้ายด้วยความหล่อชั้นสูงของคุณสรุจ หลานชายเพียงคนเดียวของพระองค์เจ้าฉัตร แห่งวังอรุณรัศมิ์
และบุตรชายเพียงคนเดียวของ หม่อมราชวงศ์ปวรรุจ และ ท่านหญิงวรรณรสา


สุดท้ายยัยกามเทพสาวชีวันสู้ๆนะ เพราะฉันไม่สู้จริงๆ