ผมมีเพื่อนคนนึงรู้จักกันมานานมากๆหลายปีเลยเห็นเขาผ่านไรมาเยอะพอสมควรคุยกันแบบเพื่อนคนนึงมาตลอดเวลาเขามีแฟนผมก็จะไม่มีแฟนพอผมมีแฟนก็จะสลับกันบ้างบางครั้งมีแฟนกันทั้งคู่ผมเคยคิดว่าถ้าวันนึงเราไม่มีแฟนทั้งคู่เราจะเป็นยังไงกันต่อคุยกันก็แอบมีใจให้กันจนผมรู้เขาก็มีรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันแล้ววันนั้นก็มาถึงเราไม่มีแฟนกันทั้งคู่ได้ลองเลื่อนจากเพื่อนเป็นคนคุยมันเป็นอะไรที่ดีมากๆผมรู้สึกดีชอบเขารักเขามากขึ้นเรื่อยๆแต่ผมก็ดันทำไม่ดีในเรื่องที่เขาไม่ชอบอยู่หลายเรื่องผมรู้ผมผิดจนเขาเลิกพยายามไม่ไปต่อในความสัมพันธ์นี้เขาบอกผมชัดเจนกลับกันมีแต่ผมที่ไม่สามารถกลับไปจุดนั้นได้แต่มันไปต่อไม่ได้แล้วผมรู้สึกเคว้งทรมานเสียใจสับสนบอกไม่ถูกได้คุยกันบ้างแล้วเขาให้แค่เพื่อน ผิดเพราะผมเองทำมันพังผมควรถอยยังไงแต่ผมไม่ได้อยากเป็นเพื่อนเลย