คือเพิ่งจบ ป.ตรีมาใหม่ คณะวิศวะคอม ตอนนี้ได้งานกับบริษัทนึง ตำแหน่ง cyber security analyst​ ซึ่งทำมาได้ ไม่กี่วันลูกเหมือนจะท้อ เพราะแกว่ายากมากๆ และที่เรียนมาก็ด้าน โปรแกรมเมอร์ เอนจิเนียร์

คือผมเหมือนเป็นตัวลำบากให้ครอบครัวอ่ะคับบ ถ้าไม่มี่ผมสักคน ครอบครัวคงจะมีความเจริญกว่านี้ ผมเครียดมาก ท้อและเหนื่อยอ่ะครับ ร้องไห้กับตัวเองทุกครั้งที่คิด ท้อครับ หรือตายไปดีกว่าไหมครับ ขอกำลังใจหน่อยค

รู้สึกเหนื่อยใจ เหนื่อยไปกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีกำลังใจอยากทำอะไร สับสน ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง เจอปัญหาอะไรมา ก็ร้องไห้ ท้อ พยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็ผ่านไปสักว

มันอึดอัดข้างในหัวใจ เหนื่อยงาน เหนื่อยใจ เหนื่อยไปทุกสิ่ง ไม่มีกำลังใจอยากจะทำอะไรเลย เจอปัญหาอะไรมา แค่เล็กน้อย ก็ร้องไห้แล้ว เพื่อนๆมีใครเป็นเเบบเราบ้าง ทำยังไงดีค่ะ อยากตื่นเช้าไปทำงานแบบมีความส

ตามหัวข้อเลยครับ ผมส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ 15-16 ตอนนี้ 18 จะ 19 แล้วครับ และก็จะส่งตัวเองจนกว่าจะจบปริญญาตรี ระหว่างนี้ผมท้อผมเหนื่อยบ้างบางครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมอยากได้กำลังใจหรือคำพูดปลุกใจจากพี่

ขอระบายหน่อยน้ะค้ะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเหนื่อยและท้อมาก อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ ได้แต่เก็บแล้วปล่อยให้มันย้อนไหลลง อก กลับไป เพราะเราจะอ่อนแอต่อหน้าสามี แล้วลูกๆไม่ได้ เพราะเราเป็นเสาหลักของครอบครัว

ทำไมลูกคนเล็กถึงผิดตลอด?ตอนเด็กไม่เข้าใจหรอกว่าครอบครัวไม่ใข่เซพโซนเเปลว่าไรไม่เข้าใจความหมายเลยด้วยซ้ำ พอโตมาก็เข้าใจเลย ว่ามันเหนื่อยเวลาที่ ท้อ เหนื่อย เเต่ไม่มีไครอยู่ข้างๆ บ้างครั้งอยากจบชีวิตเลย

ตอนที่พวกพี่อายุ19พวกทำอย่างไรให้งานมัน ประสบความสำเร็จให้มันผ่านไปได้ตอนนี้หนูเหนื่อยมากมันไม่เป็นประสบความสำเร็จสักอย่างในความคิดมันเหนื่อยมันท้อมันไม่แรงจูงใจที่จะทำงานมันไม่มีโอกาสที่จะทำงานที่ชอบ