คือเวลาคนอื่นเกิดปัญหา เราเข้าไปให้ความช่วยเหลือ ปลอบใจคนอื่นได้ พูดให้ดีขึ้นได้ แต่พอเราเกิดปัญหาดันไม่มีใครเข้าใจเราซักคน ติดตลกบ้าง พูดแซะบ้าง ทำให้แย่ยิ่งกว่าเดิมอะ ครูก็ไม่ค่อยมีคนที่เราเข้าไปคุยได้เพราะเราไม่กล้า เพื่อนที่รร.ก็มีแต่พวกชอบแกล้ง ติดตลก คนที่บ้านก็งานยุ่งตลอด โซเชียลก็บรรเทาได้ไม่มาก คนให้บ่นก็ไม่มี พอเกิดบ่อยๆความคิดเมื่อก่อนก็กลับมาว่าตายไปก็คงจะดีกว่า คงมีความสุขที่ชีวิตจบแค่นี้ ต่อให้สงบใจได้ ก็ชอบมีอะไรมาทำให้อารมณ์เสียกว่าเดิมประจำ ทำไมมันชอบเกิดกับเราตลอด แทบจะไม่อยากอยู่ต่ออยู่แล้ว แต่ก็ยังอยู่ต่อเพื่อคนที่บ้าน

แค่อยากมาบ่นอะไรเล็กๆน้อยๆที่ในชีวิตชอบเกิดจนบั่นทอนจิตใจไปเรื่อยๆจนมีคนว่าเราใจปลาซิวบ่อยๆ และขอบคุณที่อ่านครับ