ตามหัวข้อเลยค่ะ กระทู้นี้เราตั้งมาเพื่อระบายความในใจเฉยๆนะคะ
เรื่องนี้เราเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเอาเป็นเราขอบอกอายุก่อน เราอายุ 17 ปี(กำลังจะ18นะ) ตอนนี้อยู่ม.6
เรามีเพื่อนผญ.อยู่คนหนึ่งขอให้นามสมมุติว่า ซี นะ ซีเป็นคนที่สวย หล่อ ผิวขาว(แต่ไม่ถือว่าขาวมากนะคะ) ซีเป็นคนที่ชอบร้องเพลง เล่นกีตาร์ วาดรูปสวย เป็นสาวหล่อคนนึงค่ะ เรียกว่ามีคนแอบชอบเยอะซึ่งตัวเราก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ซีก็ไม่ได้เป็นคนเก่งคนดังอะไรนะคะ แค่ว่าเวลาเพื่อนเราเดินไปไหนมักจะมีรุ่นน้องมาบอกชอบ(ประมาณ2เดือนต่อครั้ง)
เราแอบชอบซีตั้งแต่ม.1เลย เห็นครั้งแรกคือน่ารักนั่นคือคำแรกที่เข้ามาในหัว แต่ตอนนั้นเราไม่รู้จะบอกยังไงและตอนนั้นเรายังเด็กเลยคิดว่ามันคงเป็นอาการปกติทั่วไปที่เห็นว่าเพื่อนใหม่ของตัวเองสวย น่ารัก อะไรแบบนี้
จนตอนขึ้นม.4เรารู้ว่าเราขาดเขาไม่ได้ พอเขาไม่รร.เราก็รู้สึกเหงาแล้วก็หน่วงๆที่ใจมันเหมือนขาดอะไรไป และก็เป็นปีที่เรารู้ว่าซีเป็นไบ(คือชอบทั้งผญ.และผช.ค่ะ)แต่ซีเคยบอกว่าชอบผญ.มากกว่าตอนนั้นคือเรามีหวังค่ะ เราดีใจ และคิดว่าจะพูดความในใจออกไป
แต่มันก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะตอนนั้นซีเขามีแฟนเป็นผช. ตอนนั้นคือเราสตั้นแล้วช็อคมากค่ะ เราร้องไห้เป็นอาทิตย์ เราเจ็บทุกครั้งที่เห็นเขาตอนจับมือ ป้อนข้าว ซื้อของ เดินเล่น แต่แฟนผช.คนนั้นเขาก็ดีนะคะหล่อด้วย เขาซื้อรองเท้าอาดีดาส(ของแท้มือสองประมาณ4,000มั้ง)ให้ซี แถมซื้อให้ตั้ง 2 คู่
แล้วแฟนซีเป็นคนไม่ค่อยดื่มเหล้าหรือเข้าผับเท่าไหร่(ถึงจะเคยแต่เขาเลิกเข้าหรือเลิกดื่มมา2ปีแล้ว)ออกไปทางอินโทรเวิลค่ะ
แต่อยู่ๆซีกับแฟนก็เลิกกัน ตอนนั้นคือเราดีใจแต่ก็งงเลนไปถาม ซึ่งซีก็บอกแค่ว่าไม่ได้ชอบผช.
ตอนนั้นเราช็อคแล้วงงมาก คือในเมื่อไม่ได้ชอบผช.แล้วคบด้วยตั้งแต่แรกทำไม?
เราเลยนึกย้อนกลับไปแฟนของซีซื้อให้ทุกอย่างเลี้ยงทุกอย่าง(ด้วยเงินที่เขาหามาเองนะคะ)(เขาอายุ17เหมือนกัน แต่เป็นผช.ตัวสูง ทางร้านอาหารเลยรับค่ะ)
เรารู้สึกเหมือนเพื่อนหรือคนที่เราแอบชอบ ไปหลอกเอาเงินเขายังไงไม่รู้ แต่เราก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งหรือพูดอะไรต่อนะคะ
จนม.5 มีรุ่นน้องผญ.คนหนึ่งมาบอกชอบซีตอนนั้นเราก็รู้สึกหดหู่อยู่ค่ะเพราะครั้งนี้เป็นผญ.เลย(ตอนซีเลิกกับแฟนเราไม่กล้าไปบอกชอบค่ะเพราะตอนนั้นเราไม่อยากให้เขารู้สึกแย่)
ซีก็ไม่ได้ตอบตกลงนะคะบอกแค่ว่า "ถ้าอยากจีบก็จีบแต่จะติดไหมพี่ไม่รู้นะ"
เราจำได้ดีเลยค่ะรุ่นน้องคนนั้นซื้อเค้ก(แบบสั่งทำ150)มาให้ ซื้อเสื้อ 400 บ.มาให้ แต่เพราะซีเขาเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง(ซีเคยบอกเราแบบนั้น)พอรุ่นน้องชวนไปเที่ยวซีก็จะรำคาญแล้วมาบ่นให้เพื่อนในกลุ่มฟังบ่อยๆค่ะ สุดท้ายตอนที่น้องคนนั้นจะย้ายไปต่างจังหวัดซีกับน้องเขาทะเลาะกัน(เกี่ยวกับการรุกล้ำความเป็นส่วนตัวค่ะ)
เราจำที่น้องเขาพูดได้ดีเลยค่ะ "น้องขอโทษที่ทำตัวไม่ดี แต่น้องไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ พี่ซีไม่ทิ้งน้องไปได้ไหม น้องไม่เหลือใครแล้ว" (น้องเขามีปัญหาทางบ้านค่ะ เพื่อนในห้องน้องก็กีดกันน้องจนน้องไม่มีเพื่อนค่ะ)
แค่ซีก็ไม่ได้ตอบอะไรนะคะ ไม่ได้บล็อคหรืออะไร(เอาง่ายๆคือไม่ทำอะไรอะคะ)ตอนนั้นคือเพื่อนกลุ่มเราช่วยกันปลอบน้องแล้วพาน้องไปกินเลี้ยงอำลาค่ะ จนถึงตอนนี้น้องคนนั้นก็ไม่ติดต่อหรือทักมาอีกเลย
เรารู้สึก...(อธิบายไม่ถูก555) มันกลืมไม่เข้าคายไม่ออกเรารู้สึกรัก(เพราะมันเป็นรักแรกของเราค่ะ poppy love) แต่ก็รู้ว่าไม่ควรไปรักคนแบบนี้ตอนนั้นเราเลยพูดเล่นๆหยอกๆออกไปค่ะว่า
เรา "เลิกกับxxxแล้วก็ก็มาคบกับน้องxxxแล้วก็เลิก ทำไปเพื่อไรว่ะ?555 บอกได้ป่ะว่าทำไมถึงเลิกกัน 2 คนนั้นเขาก็สายเปย์ทั้งนั้น"
ซี "ก็กูไม่ได้ชอบอะ"
เรา "เอ้า แล้วจะคบกันทำไม...หรือว่ามีคนคุยอีก555 ระวังเด้อคนคนนั้นอาจทำเหมือนก็ได้ แบบว่ามีคนคุยเป็นสต็อกๆอะ"
ซี "แล้วไง กูไม่ได้โดนบอกเลิกซะหน่อย ยังไงกูก็ต้องเป็นคนบอกเลิกมันก่อน"
เราจุก เจ็บ จนอยากตะโกนออกมาเลย มันทำให้เรารู้ว่าเพื่อนหรือคนที่เราแอบชอบ คนที่แสนดี ขี้อาย พูดน้อย น่ารัก ในตอนที่เจอกันครั้งแรกคือมันไม่เหลือแล้ว ตอนนี้มันเป็นเหมือนใครไม่รู้ที่เราไม่รู้จัก
เรารู้สึกโง่ที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากเขา ซีไม่ถนัดวิชาคณิตเราก็พยายามทำงาน/การบ้านมาให้ลอก(เราทั้งคู่อยู่สายภาษาค่ะ) ซีมีงานค้างอะไรเราถามตลอดให้ลอกตลอด ไม่มารร.เพราะว่าเหนื่อยเราก็ตามงานให้ อ่านอังกฤษไม่ออกแปลไม่ได้เราก็แปลให้(เป็นงานเดี่ยวนะคะอันนี้)
เราคิดเสมอว่าเขาคงขาดเราไม่ได้แน่นอน แต่เหมือนเราจะคิดไปเอง ในตอนที่เราบอกว่าลืมทำการบ้านมาซีจะไม่สนใจแล้วไปขอลอกคนอื่น เพื่อนๆในห้องก็ดูจะชอบซีมากกว่าเรา
เรารู้มาว่าเพื่อนคนอื่นจะส่งเฉลยงานหรือข้อสอบเก็บคะแนนลงกลุ่มนึงแต่กลุ่มนั้นคือเราไม่ได้อยู่ เราเคยไปขอเข้ากลุ่มแล้วแต่เพื่อนก็ทำเหมือนเราเป็นอากาศหรือเมินๆเรา เหมือนไม่อยากให้เราเข้ากลุ่มด้วย พอไปถามซีว่าดึงเราเข้ากลุ่มนั้นหน่อยได้ไหม ซีก็เมินเรา
เราไม่รู้ว่าเราผิดอะไร มันเป็นความรู้สึกท้อ เหนื่อย สมเพชตัวเอง
ถ้าถามว่าทำไมเราไม่ตัดใจไปสักที เราก็ขอเล่าถึงตัวเราเมื่อสมัยประถมก่อน ที่บ้านเราจะซีเรียสเรื่องเกรดมากต้องให้ได้เกรดเฉลี่ย 3.00, 3.50
เราจำได้ว่าเรากดดันตัวเองมาก พยายามมาก เราขอบอกก่อนว่าเราเป็นคนขี้น้อยใจแล้วก็ขี้อิจฉาค่ะ เราเห็นพี่ได้อะไรก่อนเรามักจะไม่พอใจ วันนั้นเราจำได้เลย ป.2 เราเอาเกรด 3.00 ไปให้พ่อแม่ดูครั้งแรกเราหวังแค่ว่าพ่อแม่จะชมหรือพาไปซื้อไอติมให้กินค่ะ(สมัยนั้นเราจนค่ะ555) แต่ก็ไม่เป็นเหมือนที่คิดไว้เท่าไหร่คือพวกเขาเมินเรา
ตั้งขึ้นป.3เราเลยไม่ใส่ใจเรื่องเรียนค่ะ เพราะเหมือนเราจะคิดว่า ปล่อยให้พวกพี่ๆของเราทำเกรดดีไปอวดพ่อแม่แล้วกัน เพราะถ้าเราทำก็คงไม่ได้อะไรอยู่ดี
แต่พอขึ้นม.ต้นมาเจอกับซี มันทำให้เราอยากคิดเรื่องอนาคต เรื่องเกรด เรื่องมหา'ลัย นั่นเลยเป็นเหตุผล(มั้ง)ที่เรายังไม่อยากตัดใจ ถึงมันจะเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม เราเลยเลือกที่จะขีดเส้นให้ตัวเองค่ะ ว่าจนกว่าอายุจะถึง 25 ปี เราจะไม่แฟนเด็ดขาด ซึ่งก็ดูจะได้ผล(นิดนึง)เพราะเรารู้สึกว่าเราโฟกัสเรื่องงานได้มากขึ้นแล้ว
ปล.จบแล้วกับเรื่องราวของเราเหมือนมาเขียนนิยายให้อ่านเลย555+ ใครมีเรื่องอะไรมาแชร์ก็แชร์กันได้หรือใครมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องของเรายังไงก็พิมพ์บอกได้นะ(เราอาจจะพิมพ์วกไปวนมาหน่อยนะเพราะเราร้องไห้ไปด้วยพิมพ์ไปด้วย555)
เกลียดเพื่อนมากแต่ก็รักเพื่อนมาก
เรื่องนี้เราเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเอาเป็นเราขอบอกอายุก่อน เราอายุ 17 ปี(กำลังจะ18นะ) ตอนนี้อยู่ม.6
เรามีเพื่อนผญ.อยู่คนหนึ่งขอให้นามสมมุติว่า ซี นะ ซีเป็นคนที่สวย หล่อ ผิวขาว(แต่ไม่ถือว่าขาวมากนะคะ) ซีเป็นคนที่ชอบร้องเพลง เล่นกีตาร์ วาดรูปสวย เป็นสาวหล่อคนนึงค่ะ เรียกว่ามีคนแอบชอบเยอะซึ่งตัวเราก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ซีก็ไม่ได้เป็นคนเก่งคนดังอะไรนะคะ แค่ว่าเวลาเพื่อนเราเดินไปไหนมักจะมีรุ่นน้องมาบอกชอบ(ประมาณ2เดือนต่อครั้ง)
เราแอบชอบซีตั้งแต่ม.1เลย เห็นครั้งแรกคือน่ารักนั่นคือคำแรกที่เข้ามาในหัว แต่ตอนนั้นเราไม่รู้จะบอกยังไงและตอนนั้นเรายังเด็กเลยคิดว่ามันคงเป็นอาการปกติทั่วไปที่เห็นว่าเพื่อนใหม่ของตัวเองสวย น่ารัก อะไรแบบนี้
จนตอนขึ้นม.4เรารู้ว่าเราขาดเขาไม่ได้ พอเขาไม่รร.เราก็รู้สึกเหงาแล้วก็หน่วงๆที่ใจมันเหมือนขาดอะไรไป และก็เป็นปีที่เรารู้ว่าซีเป็นไบ(คือชอบทั้งผญ.และผช.ค่ะ)แต่ซีเคยบอกว่าชอบผญ.มากกว่าตอนนั้นคือเรามีหวังค่ะ เราดีใจ และคิดว่าจะพูดความในใจออกไป
แต่มันก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะตอนนั้นซีเขามีแฟนเป็นผช. ตอนนั้นคือเราสตั้นแล้วช็อคมากค่ะ เราร้องไห้เป็นอาทิตย์ เราเจ็บทุกครั้งที่เห็นเขาตอนจับมือ ป้อนข้าว ซื้อของ เดินเล่น แต่แฟนผช.คนนั้นเขาก็ดีนะคะหล่อด้วย เขาซื้อรองเท้าอาดีดาส(ของแท้มือสองประมาณ4,000มั้ง)ให้ซี แถมซื้อให้ตั้ง 2 คู่
แล้วแฟนซีเป็นคนไม่ค่อยดื่มเหล้าหรือเข้าผับเท่าไหร่(ถึงจะเคยแต่เขาเลิกเข้าหรือเลิกดื่มมา2ปีแล้ว)ออกไปทางอินโทรเวิลค่ะ
แต่อยู่ๆซีกับแฟนก็เลิกกัน ตอนนั้นคือเราดีใจแต่ก็งงเลนไปถาม ซึ่งซีก็บอกแค่ว่าไม่ได้ชอบผช.
ตอนนั้นเราช็อคแล้วงงมาก คือในเมื่อไม่ได้ชอบผช.แล้วคบด้วยตั้งแต่แรกทำไม?
เราเลยนึกย้อนกลับไปแฟนของซีซื้อให้ทุกอย่างเลี้ยงทุกอย่าง(ด้วยเงินที่เขาหามาเองนะคะ)(เขาอายุ17เหมือนกัน แต่เป็นผช.ตัวสูง ทางร้านอาหารเลยรับค่ะ)
เรารู้สึกเหมือนเพื่อนหรือคนที่เราแอบชอบ ไปหลอกเอาเงินเขายังไงไม่รู้ แต่เราก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งหรือพูดอะไรต่อนะคะ
จนม.5 มีรุ่นน้องผญ.คนหนึ่งมาบอกชอบซีตอนนั้นเราก็รู้สึกหดหู่อยู่ค่ะเพราะครั้งนี้เป็นผญ.เลย(ตอนซีเลิกกับแฟนเราไม่กล้าไปบอกชอบค่ะเพราะตอนนั้นเราไม่อยากให้เขารู้สึกแย่)
ซีก็ไม่ได้ตอบตกลงนะคะบอกแค่ว่า "ถ้าอยากจีบก็จีบแต่จะติดไหมพี่ไม่รู้นะ"
เราจำได้ดีเลยค่ะรุ่นน้องคนนั้นซื้อเค้ก(แบบสั่งทำ150)มาให้ ซื้อเสื้อ 400 บ.มาให้ แต่เพราะซีเขาเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง(ซีเคยบอกเราแบบนั้น)พอรุ่นน้องชวนไปเที่ยวซีก็จะรำคาญแล้วมาบ่นให้เพื่อนในกลุ่มฟังบ่อยๆค่ะ สุดท้ายตอนที่น้องคนนั้นจะย้ายไปต่างจังหวัดซีกับน้องเขาทะเลาะกัน(เกี่ยวกับการรุกล้ำความเป็นส่วนตัวค่ะ)
เราจำที่น้องเขาพูดได้ดีเลยค่ะ "น้องขอโทษที่ทำตัวไม่ดี แต่น้องไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ พี่ซีไม่ทิ้งน้องไปได้ไหม น้องไม่เหลือใครแล้ว" (น้องเขามีปัญหาทางบ้านค่ะ เพื่อนในห้องน้องก็กีดกันน้องจนน้องไม่มีเพื่อนค่ะ)
แค่ซีก็ไม่ได้ตอบอะไรนะคะ ไม่ได้บล็อคหรืออะไร(เอาง่ายๆคือไม่ทำอะไรอะคะ)ตอนนั้นคือเพื่อนกลุ่มเราช่วยกันปลอบน้องแล้วพาน้องไปกินเลี้ยงอำลาค่ะ จนถึงตอนนี้น้องคนนั้นก็ไม่ติดต่อหรือทักมาอีกเลย
เรารู้สึก...(อธิบายไม่ถูก555) มันกลืมไม่เข้าคายไม่ออกเรารู้สึกรัก(เพราะมันเป็นรักแรกของเราค่ะ poppy love) แต่ก็รู้ว่าไม่ควรไปรักคนแบบนี้ตอนนั้นเราเลยพูดเล่นๆหยอกๆออกไปค่ะว่า
เรา "เลิกกับxxxแล้วก็ก็มาคบกับน้องxxxแล้วก็เลิก ทำไปเพื่อไรว่ะ?555 บอกได้ป่ะว่าทำไมถึงเลิกกัน 2 คนนั้นเขาก็สายเปย์ทั้งนั้น"
ซี "ก็กูไม่ได้ชอบอะ"
เรา "เอ้า แล้วจะคบกันทำไม...หรือว่ามีคนคุยอีก555 ระวังเด้อคนคนนั้นอาจทำเหมือนก็ได้ แบบว่ามีคนคุยเป็นสต็อกๆอะ"
ซี "แล้วไง กูไม่ได้โดนบอกเลิกซะหน่อย ยังไงกูก็ต้องเป็นคนบอกเลิกมันก่อน"
เราจุก เจ็บ จนอยากตะโกนออกมาเลย มันทำให้เรารู้ว่าเพื่อนหรือคนที่เราแอบชอบ คนที่แสนดี ขี้อาย พูดน้อย น่ารัก ในตอนที่เจอกันครั้งแรกคือมันไม่เหลือแล้ว ตอนนี้มันเป็นเหมือนใครไม่รู้ที่เราไม่รู้จัก
เรารู้สึกโง่ที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากเขา ซีไม่ถนัดวิชาคณิตเราก็พยายามทำงาน/การบ้านมาให้ลอก(เราทั้งคู่อยู่สายภาษาค่ะ) ซีมีงานค้างอะไรเราถามตลอดให้ลอกตลอด ไม่มารร.เพราะว่าเหนื่อยเราก็ตามงานให้ อ่านอังกฤษไม่ออกแปลไม่ได้เราก็แปลให้(เป็นงานเดี่ยวนะคะอันนี้)
เราคิดเสมอว่าเขาคงขาดเราไม่ได้แน่นอน แต่เหมือนเราจะคิดไปเอง ในตอนที่เราบอกว่าลืมทำการบ้านมาซีจะไม่สนใจแล้วไปขอลอกคนอื่น เพื่อนๆในห้องก็ดูจะชอบซีมากกว่าเรา
เรารู้มาว่าเพื่อนคนอื่นจะส่งเฉลยงานหรือข้อสอบเก็บคะแนนลงกลุ่มนึงแต่กลุ่มนั้นคือเราไม่ได้อยู่ เราเคยไปขอเข้ากลุ่มแล้วแต่เพื่อนก็ทำเหมือนเราเป็นอากาศหรือเมินๆเรา เหมือนไม่อยากให้เราเข้ากลุ่มด้วย พอไปถามซีว่าดึงเราเข้ากลุ่มนั้นหน่อยได้ไหม ซีก็เมินเรา
เราไม่รู้ว่าเราผิดอะไร มันเป็นความรู้สึกท้อ เหนื่อย สมเพชตัวเอง
ถ้าถามว่าทำไมเราไม่ตัดใจไปสักที เราก็ขอเล่าถึงตัวเราเมื่อสมัยประถมก่อน ที่บ้านเราจะซีเรียสเรื่องเกรดมากต้องให้ได้เกรดเฉลี่ย 3.00, 3.50
เราจำได้ว่าเรากดดันตัวเองมาก พยายามมาก เราขอบอกก่อนว่าเราเป็นคนขี้น้อยใจแล้วก็ขี้อิจฉาค่ะ เราเห็นพี่ได้อะไรก่อนเรามักจะไม่พอใจ วันนั้นเราจำได้เลย ป.2 เราเอาเกรด 3.00 ไปให้พ่อแม่ดูครั้งแรกเราหวังแค่ว่าพ่อแม่จะชมหรือพาไปซื้อไอติมให้กินค่ะ(สมัยนั้นเราจนค่ะ555) แต่ก็ไม่เป็นเหมือนที่คิดไว้เท่าไหร่คือพวกเขาเมินเรา
ตั้งขึ้นป.3เราเลยไม่ใส่ใจเรื่องเรียนค่ะ เพราะเหมือนเราจะคิดว่า ปล่อยให้พวกพี่ๆของเราทำเกรดดีไปอวดพ่อแม่แล้วกัน เพราะถ้าเราทำก็คงไม่ได้อะไรอยู่ดี
แต่พอขึ้นม.ต้นมาเจอกับซี มันทำให้เราอยากคิดเรื่องอนาคต เรื่องเกรด เรื่องมหา'ลัย นั่นเลยเป็นเหตุผล(มั้ง)ที่เรายังไม่อยากตัดใจ ถึงมันจะเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม เราเลยเลือกที่จะขีดเส้นให้ตัวเองค่ะ ว่าจนกว่าอายุจะถึง 25 ปี เราจะไม่แฟนเด็ดขาด ซึ่งก็ดูจะได้ผล(นิดนึง)เพราะเรารู้สึกว่าเราโฟกัสเรื่องงานได้มากขึ้นแล้ว
ปล.จบแล้วกับเรื่องราวของเราเหมือนมาเขียนนิยายให้อ่านเลย555+ ใครมีเรื่องอะไรมาแชร์ก็แชร์กันได้หรือใครมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องของเรายังไงก็พิมพ์บอกได้นะ(เราอาจจะพิมพ์วกไปวนมาหน่อยนะเพราะเราร้องไห้ไปด้วยพิมพ์ไปด้วย555)