ก็ใครที่อ่านกระทู้เมื่อเดือนก่อนเราที่เสียใจที่เขาไม่เลือกเราตั้งแต่แรก เขาทำให้เสียใจ(ฟิวส์เหมือนคุณวิไลรำภานางร้ายในละครคุณชายรณพีร์ที่เขาชอบเพียงขวัญ) นั่นล่ะจ้ะ เป็นเหมือนเรา ณ ตอนนี้เลยเราผิดหวัง คาดหวัง วาดฝันเกินไป ถ้าย้อนกลับไปอ่านกระทู้เดือนก่อนที่เราเขียน เราไม่อยากลงละเอียด ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราเคลียร์สมองเรื่องที่มนุษย์เพศผู้ที่คุยกับเราแล้วทิ้งเรา ไปอ่านหนังสือสอบ เราก็ผิดหวังมาหลายสนาม และกลายเป็นป่มในใจ ที่เราเป็นมาตั้งแต่นู้นเลยตอนนั้นช่วงม.ต้น เอยอยากเป็นนางรำเปิดงานกีฬา เป็นดรัมฯแต่.....รูปลักษณ์ภายนอกครูเขาไม่เอาเรา คือแบบเสียใจมาก และครูที่เราแอบชอบก็ไปคบกับครูที่เราสนิทอีกอ่ะ ตอนนั้นเจ็บ คูณ2 ไม่ปราณีเราอีก ล้อไปอีก ตอนนั้นเสียใจ ร้องไห้ ด้วยความประสาเด็กที่ Poppy love First love ยังไม่รู้จักความรัก มีครูคนนึ่ง(ที่สนิทกับเรา) ก็บอกว่า "เราไม่สวยพอที่จะเข้าตาเขา เราต้องพัฒนาตัวเอง" ตอนนั้นเราไม่รู้จักความสวย การแต่งหน้าตอนนั้นไม่มีแบบว่าบิวตี้บล็อกเกอร์ในยูทูป เราไม่รู้ว่าจะเริ่มอะไรก่อน เราก็เริ่มจากอดข้าว และไม่กินข้าวที่โรงเรียน ตอนนั้นกินแต่น้ำ ขนม และเราก็ถามเพื่อนๆที่แต่งหน้าจัดๆ เพื่อนก็แบบคนล่ะฝ่ากเลย เราก็เลยอยากสวยเหมือนเขา และอยากให้ครูเขามาสนใจเรา (แม้แต่ครูเขาเห็นหน้าเราเกลียดขี้หน้าเรา เราก็ตามตื้อเขา) จนตอนนี้เจออีกแล้ว พี่เขาเลือกน้องผู้หญิงคนนั้น น้องผู้หญิงเหมาะสมพี่เขาทุกๆอย่าง พี่เขาเคยเป็นเดือนส่นน้องเขาเป็นดาวคณะต้องเค้าเป็นดาว ไอ้เราก็หน้าตาธรรมดาๆที่ไม่สามารถสู้เขาได้ น้องเขาระดับนางงาม คือเราแพ้เขาทุกอย่าง เราไม่มีดีอะไรสักอย่าง ตกงาน 2 ครั้ง ทำอะไรไม่สำเร็จทุกๆอย่าง เหมือนแม่เราด่าว่าสมน้ำหน้า ทำงานที่ไหนไม่รุ่ง คือเราไร้ค่าขนาดนั้นเหรอ เราแอบชอบพี่เขา แต่พี่เขาก็เลือกน้องคนนั้น ทั้งสวย ทั้งเก่งแถมเป็นนางงาม ผู้ชายเห็นแล้วชอบ เราคิดจนอยากจะยิงตัวเองตายต่อหน้าเขา คือแบบทำไมไม่เลือกเราตั้งแต่แรก เราไม่สวยพอ เราไม่เก่งพอเหรอ เราดีกรีไม่สู้เขาเหรอ เราไปอ้านเม้นท์เราก็เจ็บที่เห็นคนที่ชอบไปเลือคนสวย จนคนอื่นชื่นชม เราอยากเป็นคนที่ใช่สำหรับเขา เราพยายามมากแค่ไหน ทำไมพี่เขาไม่สนใจ ตอนนี้ร้องไห้จนเป็นบ้า ขาดสติ เสียใจที่ที่ตรงนั้นไม่ใช่เรา