สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอาย19ปี ผมชอบสาวเวียดนามคนหนึ่งตั้งแต่อายุ18 เธอพูดไทยได้บ้างบางคำ ผมไดัคุยกับเธอแล้ว ผมสามารถลืมความรู้สึกแย่ๆในอดีตไปได้ ก่อนหน้านี้ผมลืมแฟนเก่าไม่ได้เลย แบบแฟนเก่าวนเวียนในหัวตลอด แต่พอเจอกับเธอ ผมกลับไม่คิดถึงแฟนเก่าอีกเลย ผมพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดูดี ผมชอบตอนเธอเรียกผมว่าเด็กดื้อมากๆ เธอสอนภาษเวียดนามให้ผมหลายอย่างมากๆ พวกเราเล่นเกมด้วยกัน ผมสอนภาษาไทยให้เธอบ้าง สอนแบบเปิดรูปให้ดูว่ามันคืออะไร😆 เธอเปฺนแรกเลย ที่ทำให้ผมยิ้มได้ แต่เธอมักบอกผมว่าผมยังเด็ก ส่วนเขาแก่แล้ว(อายุเขา24-25) ผมชอบเขามากๆ เธอตั้งชื่อแบบเวียดดนามให้ผม
ชื่อว่า Hồ Bình Minh แปลว่าทะเลสาปแห่งรุ่งอรุณ
ผมกับเธอคุยกันมาเรื่อย ผมคอยบอกชอบเธอเป็นภาษาเวียดนามบ้าง ไทยบ้าง เธอจะบอปว่าเอ้ย ไม่เข้าใจเว้ย(เป็นภาษาไทย แต่ไม่ค่อยชัด) มันน่ารักมากๆเลย จนกระทั่งวันนึง ผมรู้สึกว่า ผมบอกเขาฝ่ายเดียว เขาไม่เคยพูดเลย ผมเลยถามเขา เขาบอกผมว่าเป็นแค่พี่น้อง ตอนนี้ ผมเลิกคุยกับเขามา1-2เดือนแล้ว แต่ใจของผมก็ยังคงคิดถึงแต่เขา
ผมลบแอ็คเคาท์ต่างๆทิ้งเกือบหมด ใจก็รักเขามากๆนะครับ แต่ปล่อยเขาไปน่าจะดีกว่า ผมขอเก็บไว้แค่ความทรงจำต่างๆของเขาก็พอแล้ว ถึงผมจะไม่ได้คุยกับเขาแล้ว ผมก็ยังคงเรียนภาษาเวียดนามต่อ ถ้าพอเข้าใจแล้ว ผมน่าจะไปภาษาจีนต่อ เผื่อว่าวันนึง ชะตาจะเผวี่ยงให้เราได้พบกันอีกครั้ง แต่ถ้าไม่พบกันอีก ผมก็จะเก็บเธอไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ ไม่มีวันลืมไปเด็ดขาด เพราะครั้งนึงเขาคือคนที่ดึงผมออกมาจากความทรงจำที่เลวร้าย ของคุณที่อ่านจนจบนะครับ