เรื่องหลอนจนต้องนอนเปิดไฟ
เป็นเหตุเกิดใน จ.สงขลา เป็นตึกพาณิชย์แห่งนึงที่ฉันทำงาน ฉันทำงานที่นั่นและพักที่นั่นเช่นกัน ฉันอยู่มาได้เกือบ2ปี และฝันเห็นเรื่องแปลกๆบ่อย เช่น ฝันว่ามีหญิงสาวแม่ลูกอ่อนกำลังอุ้มลูก มาเรียกหน้าตึกว่าขอเข้าไปหน่อย แต่ในความฝันฉันไม่ให้เธอเข้ามา เธอหัวเราะและพูดมาว่า ระวังตัวไวกูจะมาอีก ผมสะดุ้งตื่น และตอนนั้นผมดูเวลาเป็นเวลาตี 2 เกือบจะตี 3 ผมรีบไปเปิดไฟและนั่นจนเกือบเช้า บนโซฟา และเหตุการณ์นั่นก็ห่างหายไปสักพักจนผมไม่คิดอะไร ผมก็นอนหลับปิดไฟตามปกติ และอยู่มาคืนนึง ผมขยับตัวไม่ได้ในขณะนอน ผมพยายามจะลืมตาและจะลุก มันไม่สามารถทำได้เลย จนผมรู้สึกเหมือนมีใครมาบีบคอและขึ้นคร่อมบนตัว ผมทรมานมากๆในตอนนั่น มองไม่เห็นอะไรและขยับไม่ได้ ผมสวดมันก็สวดผิดสวดถูกไปหมด จนผมต้องหยุดสวด และกลายเป็นคำด่าและแช่งในใจ พอสักพักไม่นานผมสดุ้งตื่นมา ผมหงุดหงิดอย่างมากๆ กลัวด้วย และรีบลุกไปเปิดไฟ เวลาตอนนั่นตี 2 เกือบตี3 นั่งคิดอยู่บนโซฟาว่าคืออะไรว่าเนี่ย ต้องไปทำบุญบ้างแล้ว จนนั่งเปิดไฟจนเช้า และเดินไปเซเว่นใกล้ๆฉันตอนเช้า และซื้อนมกับขนม รอเพื่อใส่บาตรยามเช้า พอฉันใส่บาตรเสร็จก็ อาบน้ำแต่งตัวทำงาน และเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นถี่ขึ้นบ่อย จนผมชินและคิดว่าคงเป็นอาการทางจิตผมแน่เลย ผมเปิดไฟไม่ได้นอนบ่อยมากๆ จนผมหงุดหงิดที่สุด และมีคืนนึง ผมโดนเหมือมเดิม แต่ครั้งนี้แตกต่างไป ช่วงเวลานั้นโควิดเริ่มระบาด และอีกไม่นานผมต้องไปเป็นทหารระยะเวลา6เดือน
แต่สิ่งที่ผมเจอ ผมจำและติดอยู่ในความทรงจำมาตลอดจนถึงปัจจุบัน เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เรื่องมันเกิดขึ้นตอนหลับและเหตุการณ์มันเหมือนจริงมากๆ อยู่ดีๆ ผมเห็นตัวเองนอนอยู่ และผมยืนมองดูเอง ผมสะดุ้ง และด้วยความเพลียผมก็เผลอหลับไปอีกรอบ ครั้งนี้ผมขยับตัวไม่ได้เช่นเคย และผมก็เหมือนมีสติ และพยายามลืมตาขึ้น และสามารถลืมตาได้ ผมมองไปทางปลายเท้า ในความมืด ที่ผมเห็นเป็นรางๆ ในมุมห้อง เห็นผู้หญิงใส่ชุดขาวแต่มองหน้าไม่ชัด เธอผมยาวชุดขาวคลุมหัวเข่า ผมตกใจมากๆ ผมพยามมากกว่าทุกครั้งเพื่อจะลุกและหนีไปจากตรงนี้ แต่ผมขยับไม่ได้ ร้องหรือเรียกขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้ ผมกลัวสุดๆ ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เธอชี้มาที่ผม แล้วพูดว่า "ออกไป"
ผมนี้กลัวมากๆ และอยู่ดีก็สะดุ้ง ผมเปิดไฟทุกที่ และทุกคืนทุกวัน และผมก็ไม่เคยเจอผู้หญิงคนนั่นอีกเลย หลังจากออกมาจากที่นั่น และอาการนอนแล้วขยับไม่ได้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลยหลังจากออกมาจากที่นั่น
สรุปเหตุการณ์เหล่านั่นที่ผมต้องลุกไปเปิดไฟนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่อยู่ที่นั่น กินเวลาไปเกือบ 1 ปี ที่โดนเหตุการณ์แบบนั่น
ฉันกลัวผีและความมืดจนถึงปัจจุบัน ปัจจุบันผมจะหาที่พักต่างๆก็ต้องคิดแล้วคิดอีก
เรื่องผีเฮี้ยนซอยแมลงวัน(สงขลา)
เป็นเหตุเกิดใน จ.สงขลา เป็นตึกพาณิชย์แห่งนึงที่ฉันทำงาน ฉันทำงานที่นั่นและพักที่นั่นเช่นกัน ฉันอยู่มาได้เกือบ2ปี และฝันเห็นเรื่องแปลกๆบ่อย เช่น ฝันว่ามีหญิงสาวแม่ลูกอ่อนกำลังอุ้มลูก มาเรียกหน้าตึกว่าขอเข้าไปหน่อย แต่ในความฝันฉันไม่ให้เธอเข้ามา เธอหัวเราะและพูดมาว่า ระวังตัวไวกูจะมาอีก ผมสะดุ้งตื่น และตอนนั้นผมดูเวลาเป็นเวลาตี 2 เกือบจะตี 3 ผมรีบไปเปิดไฟและนั่นจนเกือบเช้า บนโซฟา และเหตุการณ์นั่นก็ห่างหายไปสักพักจนผมไม่คิดอะไร ผมก็นอนหลับปิดไฟตามปกติ และอยู่มาคืนนึง ผมขยับตัวไม่ได้ในขณะนอน ผมพยายามจะลืมตาและจะลุก มันไม่สามารถทำได้เลย จนผมรู้สึกเหมือนมีใครมาบีบคอและขึ้นคร่อมบนตัว ผมทรมานมากๆในตอนนั่น มองไม่เห็นอะไรและขยับไม่ได้ ผมสวดมันก็สวดผิดสวดถูกไปหมด จนผมต้องหยุดสวด และกลายเป็นคำด่าและแช่งในใจ พอสักพักไม่นานผมสดุ้งตื่นมา ผมหงุดหงิดอย่างมากๆ กลัวด้วย และรีบลุกไปเปิดไฟ เวลาตอนนั่นตี 2 เกือบตี3 นั่งคิดอยู่บนโซฟาว่าคืออะไรว่าเนี่ย ต้องไปทำบุญบ้างแล้ว จนนั่งเปิดไฟจนเช้า และเดินไปเซเว่นใกล้ๆฉันตอนเช้า และซื้อนมกับขนม รอเพื่อใส่บาตรยามเช้า พอฉันใส่บาตรเสร็จก็ อาบน้ำแต่งตัวทำงาน และเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นถี่ขึ้นบ่อย จนผมชินและคิดว่าคงเป็นอาการทางจิตผมแน่เลย ผมเปิดไฟไม่ได้นอนบ่อยมากๆ จนผมหงุดหงิดที่สุด และมีคืนนึง ผมโดนเหมือมเดิม แต่ครั้งนี้แตกต่างไป ช่วงเวลานั้นโควิดเริ่มระบาด และอีกไม่นานผมต้องไปเป็นทหารระยะเวลา6เดือน
แต่สิ่งที่ผมเจอ ผมจำและติดอยู่ในความทรงจำมาตลอดจนถึงปัจจุบัน เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เรื่องมันเกิดขึ้นตอนหลับและเหตุการณ์มันเหมือนจริงมากๆ อยู่ดีๆ ผมเห็นตัวเองนอนอยู่ และผมยืนมองดูเอง ผมสะดุ้ง และด้วยความเพลียผมก็เผลอหลับไปอีกรอบ ครั้งนี้ผมขยับตัวไม่ได้เช่นเคย และผมก็เหมือนมีสติ และพยายามลืมตาขึ้น และสามารถลืมตาได้ ผมมองไปทางปลายเท้า ในความมืด ที่ผมเห็นเป็นรางๆ ในมุมห้อง เห็นผู้หญิงใส่ชุดขาวแต่มองหน้าไม่ชัด เธอผมยาวชุดขาวคลุมหัวเข่า ผมตกใจมากๆ ผมพยามมากกว่าทุกครั้งเพื่อจะลุกและหนีไปจากตรงนี้ แต่ผมขยับไม่ได้ ร้องหรือเรียกขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้ ผมกลัวสุดๆ ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เธอชี้มาที่ผม แล้วพูดว่า "ออกไป"
ผมนี้กลัวมากๆ และอยู่ดีก็สะดุ้ง ผมเปิดไฟทุกที่ และทุกคืนทุกวัน และผมก็ไม่เคยเจอผู้หญิงคนนั่นอีกเลย หลังจากออกมาจากที่นั่น และอาการนอนแล้วขยับไม่ได้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลยหลังจากออกมาจากที่นั่น
สรุปเหตุการณ์เหล่านั่นที่ผมต้องลุกไปเปิดไฟนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่อยู่ที่นั่น กินเวลาไปเกือบ 1 ปี ที่โดนเหตุการณ์แบบนั่น
ฉันกลัวผีและความมืดจนถึงปัจจุบัน ปัจจุบันผมจะหาที่พักต่างๆก็ต้องคิดแล้วคิดอีก