จากกระทู้แรกที่ผมโพสไป ตลอดตั้งแต่เวลานั้นผมพยายามกล่อมใจตัวเองตลอดว่าเขาคงคิดกับเป็นเพื่อนคนนึงเลยพูดอะไรที่เพื่อนๆเขาพูดกัน แต่ตั้งแต่นั้นมาคนเริ่มเข้ามาในกลุ่มที่ผมอยู่กันมากขึ้นจนตอนนี้ผมเริ่มได้รับรู้ความจริงแล้วว่าการพูดแบบนั้นของเขานั้นมีแค่ผมคนเดียวที่ได้รับ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาตั้งใจแค่กับผมโดยเฉพาะไหมแต่ผมไม่เคยเห็นเขาพูดแบบนั้นกับใครเลย เสมือนว่าการมีอยู่ของผมในชีวิตเขาโคตรรกลูกหูลูกตา ผมพูดดีมาโดยตลอดตั้งแต่วันแรก โอเครเข้าใจได้ว่าเขาอาจรำคาญผมก็ได้เลยพูดแบบนั้น แต่ทำไมเวลาเราอยู่กัน2คนเธอแทบไม่พูดอะไรแบบนั้นเลย ดีกับผมมากๆ จนทำให้ทุกครั้งในแต่ละวันผมจะให้อภัยเขาตลอด แต่มาวันนี้ผมไม่อยากทนแล้ว ผมอยากจะบอกกับเขาไปตรงๆเลยว่าถ้าเกลียดหรือไม่ชอบกันทำไมไม่บอกกันตรงๆ หรือไม่ก็ออกไปจากชีวิตกันเลยอ่ะ แต่ผมไม่กล้า ผมกลัวการเสียเพื่อนถึงเขาจะทำผมเจ็บอยู่หลายครั้ง แต่ผมดันชอบที่มีเขาอยู่ในชีวิต ผมคิดในแง่ดีการทีมีเขาเข้ามา ถึงแม้จะไม่ได้เพอร์เฟ็กอะไรแต่เขาก็เป็นคนที่ช่วยให้ผมปล่อยวางจากคนเก่าได้ ผมไม่ได้โกรธหรือเกลียดเขานะ แต่ผมแค่อยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับผม 
วันนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิม ผมแค่มาระบาย