สวัสดีครับ

ผมเริ่มเดินทางท่องเที่ยวต่างประเทศคนเดียวตั้งแต่อายุ 19ปี ถ้าจำไม่ผิดคือไปสิงคโปร์ หลังจากนั้นพอเรียนจบมหาวิทยาลัยก็เที่ยวต่างประเทศกระจาย ไปทุกทวีป เที่ยวเอง ลุยเอง ร้อยละ95คือเดินทางคนเดียวตลอดครับ จะมีบ้างอีก5%ที่ไปกับน้องสาวหรือไปกันทั้งครอบครัว4คน

ผมเป็นคนสุขภาพกายแข็งแรง แต่สุขภาพอารมณ์ค่อนข้างป่วย  สังคมเลยค่อนข้างแคบ พูดตรงๆว่าเพื่อนน้อย นับนิ้วมือสองข้างก็ครบแล้ว และต้องเรียนตรงๆว่าเพื่อนๆที่มีก็ไม่สามารถ afford การท่องเที่ยวต่างประเทศในลักษณะที่ผมชอบได้ นั่นคือการขับรถเที่ยว  ผมแทบไม่เคยใช้ขนส่งสาธารณะเลย ยกเว้นไปเมืองใหญ่ๆ อย่างโตเกียว นิวยอร์ค อันนั้นยอมแพ้จริงๆ ไม่กล้าขับครับ

ข้อดีของการเที่ยวคนเดียว หลายคนบอกว่ามัน “ยืดหยุ่น” สูง ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเรา

แต่สำหรับผม การเที่ยวคนเดียวคือการให้ผมได้ออกไปลองผิดลองถูก ได้ขยายสังคม ได้พูดกับคนอื่น สร้างปฏิสัมพันธ์ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ผมแทบจะทำไม่เป็นเมื่ออยู่ในไทย  ผมสามารถทำผิดและพูดคำว่า “ขอโทษ” ได้อย่างไม่ต้องมีอีโก้หรือมีทิฐิ การเที่ยวคนเดียว ยังทำให้ผมหลุดพ้นจากcomfort zoneของครอบครัว  ได้ลองทำในสิ่งที่อยากทำ เวลาผมอยู่คนเดียวเที่ยวคนเดียว ผมเหมือนมี “พลังพิเศษ” เป็นพลังแห่งการผจญภัย และ พลังแห่งการเอาตัวรอด 

ส่วนข้อเสียของการเที่ยวคนเดียว
เอาสั้นๆเลยนะครับ “แพง และ เปลือง”
555555 ก็มันต้องจ่ายเองทั้งหมดอ่ะ ไม่มีคนหาร

ปีนี้ผมอายุ33แล้วครับ ความรู้สึกเรื่องการท่องเที่ยวมันเริ่มเปลี่ยนไป 
ไฟมันเริ่มมอดมั้ง นั่งจ้อง google map ก็ไม่เกิดอาการ “ขนลุก” เห็นตั๋วโปรก็ไม่รู้สึก “ใจสั่น” 

ตอนนี้ผมมีตั๋วในมืออยู่ฉบับนึงครับ จองไว้นานพอสมควร กำหนดเดินทางคือกันยายนนี้ 
เป็นการเดินทางไปโรมาเนียและเซอร์เบีย  ยิ่งใกล้วันเดินทางแทนที่จะตื่นเต้น มันกับกลายเป็นความ “กลัว” และ “กังวล”

ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลยนะ ปกติการเที่ยวคนเดียวคือการไป “ค้นพบ” สิ่งใหม่ๆ  แต่ครั้งนี้ผมเริ่มกลัว “สิ่งที่ไม่รู้และคาดไม่ถึง” (unpredictable) ที่จะเกิดขึ้น มันมีความกลัว ถนนหนทางจะเป็นยังไง ที่นอนจะเป็นยังไง สภาพแวดล้อมจะเป็นยังไง ทั้งๆที่สองประเทศนี้ก็ไม่ได้มีอะไรน่ากังวล  ความรู้สึกนี้มันควรเป็นความรู้สึกที่น่าจะเกิดตั้งแต่อายุ19 ไม่ใช่คนที่เที่ยวคนเดียวมาจนปรุจนอายุ33 หรือเกิดตอนไปประเทศหัวหกก้นขวิดอย่างชิลีหรือโบลิเวียนู่น

นอกจากนี้มันยังมีความกังวลถึงภาระหน้าที่การงานที่ต้องกลับมาเคลียร์ แค่จินตนาการถึงกองงานที่วางอยู่บนโต๊ะตอนกลับมาก็เซ็งละ

มันเลยรู้สึกไม่โล่งเลยครับ ยิ่งใกล้ๆวันเดินทางยิ่งไม่โล่ง  ถ้าคืนตั๋วแล้วได้ตังค์คืน ผมแทบอยากจะล้มทริปเลย

อยากทราบว่าความรู้สึกที่ผมกำลังเผชิญเป็นความรู้สึกปกติของช่วงวัย หรือ เป็นความผิดปกติทางอารมณ์หรือกระบวนการคิดครับ?