4 กรกฎาคม 2567
ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกระบี่
(มาเข้าร่วมอบรมกิจกรรมหนึ่งที่หน่วยงานจัดขึ้น)
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านที่บังเอิญเปิดผ่านมาเจอ และท่านผู้อ่านที่เคยเปิดอ่านในกระทู้เก่า ๆ มาบ้างแล้วทุกท่านนะคะ
ดิฉันกลับมาอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานหลายเดือน เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายในห้วงเวลาที่หายไป ตอนนี้ดิฉันได้ย้ายมาทำงานในสถาบันแห่งใหม่ ระยะทางจากบ้านและสถาบันการศึกษาดังกล่าวเป็นที่น่าพอใจค่ะ ได้ขับรถกลับบ้านบ่อย หากคิดถึงแม่คิดถึงบ้านเมื่อไหร่ เสาร์อาทิตย์ก็สามารถหยิบกุญแจสตาร์ทรถขับกลับบ้านได้เลย สารภาพว่าตอนนี้ยังคงดีใจที่ตัดสินใจออกมาจากที่เก่า ถึงแม้ว่าจะต้องปรับตัวกับอะไรหลาย ๆ อย่าง และต้องแลกมากับการต้องเริ่มสตาร์ทเงินเดือนใหม่ ต้องแยกย้ายจากเพื่อนร่วมงานที่รัก แต่มันคุ้มค้าที่สุด และไม่เสียใจที่สภาวะทางการเงินมันอาจจะไม่รุ่งเรืองเหมือแต่ก่อน
การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เป็นการได้กลับมาอาศัยและทำงานในพื้นที่ใกล้บ้านระยะยาวที่สุดอีกช่วงวัยของชีวิต แต่ก็มิอาจจะทำนายอนาคตข้างหน้าได้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป วันแรกที่ดิฉันขับรถถึงบ้าน แม้ว่าแม่จะไม่ได้พูดคำว่าดีใจมาก แต่ดิฉันก็สัมผัสได้จากสายตาและอ้อมกอดที่โผเข้ามาโอบกอดตัวดิฉันไว้ ประหนึ่งกลัวว่าจะหนีหายไปไหนอีก ทันใดนั้นมันทำให้คิดได้ว่าที่ผ่านมา มีคนคนหนึ่งรอเราอยู่ที่นี่เสมอ ไม่ว่าจะไปเรียนไกลแค่ไหน ทำงานไกลแค่ไหน เขาก็ยังคงรอคอยวันที่เราเปลี่ยนใจกลับมาอยู่ใกล้ ๆ เสมอ
ในส่วนของงานที่ใหม่นี้ยังคงเป็นช่วงเริ่มต้น ตอนนี้ภาระงานสอนแค่สองวิชา ได้มีเวลาศึกษางานวิจัยเพิ่มเติม มีเวลาเตรียมการสอนอย่างเต็มที่ มีเวลาวางแผนชีวิตของตัวเองในสายงานวิชาการ ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ลงตัวในการหาความรู้ใหม่เพิ่มเติม แล้วได้รู้จักตัวเองเพิ่มขึ้นอีกในบางมุมที่ไม่เคยสังเกตตัวเองมาก่อน มีเวลาทบทวนตัวเองมากขึ้น บรรยากาศที่ทำงานใหม่ไม่วุ่นวาย เช่าหอพักใกล้ ๆ ขับรถไปทำงานห้านาที สะดวกมากมาย เพื่อนร่วมงานเป็นมิตรน่ารัก มีความห่วงใยให้การช่วยเหลือเป็นอย่างดีในทุก ๆ ด้าน
สุดท้ายนี้ ขอบคุณชะตาฟ้าลิขิต ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโยกย้ายงาน หวังว่าการตัดสินใจครั้งใหญ่นี้จะนำพาความสงบกายสงบใจ สุขกายสุขใจมาสู่ชีวิตของดิฉันและครอบครัว
.........แล้วเจอกันใหม่ในบันทึกหน้านะคะ
.........ปล.ข้อความในกระทู้ของดิฉันเป็นเพียงบันทึกที่เก็บเอาไว้อ่านเมื่อถึงเวลาอายุเยอะขึ้น กลับมาอ่านคงจะได้นั่งยิ้ม ๆ คนเดียวบ้าง (เป็นความสุขเล็ก ๆ ในพื้นที่นี้ที่สร้างไว้เพื่ออนาคตของตัวเองค่ะ)
.........ขอบคุณสำหรับท่านผู้อ่านที่คอยเข้ามาแลกเปลี่ยนหน้าไมค์และหลังไมนะคะ 😊
บันทึกประจำวันเพราะมันเหงา 23
ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกระบี่
(มาเข้าร่วมอบรมกิจกรรมหนึ่งที่หน่วยงานจัดขึ้น)
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านที่บังเอิญเปิดผ่านมาเจอ และท่านผู้อ่านที่เคยเปิดอ่านในกระทู้เก่า ๆ มาบ้างแล้วทุกท่านนะคะ
ดิฉันกลับมาอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานหลายเดือน เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายในห้วงเวลาที่หายไป ตอนนี้ดิฉันได้ย้ายมาทำงานในสถาบันแห่งใหม่ ระยะทางจากบ้านและสถาบันการศึกษาดังกล่าวเป็นที่น่าพอใจค่ะ ได้ขับรถกลับบ้านบ่อย หากคิดถึงแม่คิดถึงบ้านเมื่อไหร่ เสาร์อาทิตย์ก็สามารถหยิบกุญแจสตาร์ทรถขับกลับบ้านได้เลย สารภาพว่าตอนนี้ยังคงดีใจที่ตัดสินใจออกมาจากที่เก่า ถึงแม้ว่าจะต้องปรับตัวกับอะไรหลาย ๆ อย่าง และต้องแลกมากับการต้องเริ่มสตาร์ทเงินเดือนใหม่ ต้องแยกย้ายจากเพื่อนร่วมงานที่รัก แต่มันคุ้มค้าที่สุด และไม่เสียใจที่สภาวะทางการเงินมันอาจจะไม่รุ่งเรืองเหมือแต่ก่อน
การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เป็นการได้กลับมาอาศัยและทำงานในพื้นที่ใกล้บ้านระยะยาวที่สุดอีกช่วงวัยของชีวิต แต่ก็มิอาจจะทำนายอนาคตข้างหน้าได้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป วันแรกที่ดิฉันขับรถถึงบ้าน แม้ว่าแม่จะไม่ได้พูดคำว่าดีใจมาก แต่ดิฉันก็สัมผัสได้จากสายตาและอ้อมกอดที่โผเข้ามาโอบกอดตัวดิฉันไว้ ประหนึ่งกลัวว่าจะหนีหายไปไหนอีก ทันใดนั้นมันทำให้คิดได้ว่าที่ผ่านมา มีคนคนหนึ่งรอเราอยู่ที่นี่เสมอ ไม่ว่าจะไปเรียนไกลแค่ไหน ทำงานไกลแค่ไหน เขาก็ยังคงรอคอยวันที่เราเปลี่ยนใจกลับมาอยู่ใกล้ ๆ เสมอ
ในส่วนของงานที่ใหม่นี้ยังคงเป็นช่วงเริ่มต้น ตอนนี้ภาระงานสอนแค่สองวิชา ได้มีเวลาศึกษางานวิจัยเพิ่มเติม มีเวลาเตรียมการสอนอย่างเต็มที่ มีเวลาวางแผนชีวิตของตัวเองในสายงานวิชาการ ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ลงตัวในการหาความรู้ใหม่เพิ่มเติม แล้วได้รู้จักตัวเองเพิ่มขึ้นอีกในบางมุมที่ไม่เคยสังเกตตัวเองมาก่อน มีเวลาทบทวนตัวเองมากขึ้น บรรยากาศที่ทำงานใหม่ไม่วุ่นวาย เช่าหอพักใกล้ ๆ ขับรถไปทำงานห้านาที สะดวกมากมาย เพื่อนร่วมงานเป็นมิตรน่ารัก มีความห่วงใยให้การช่วยเหลือเป็นอย่างดีในทุก ๆ ด้าน
สุดท้ายนี้ ขอบคุณชะตาฟ้าลิขิต ที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโยกย้ายงาน หวังว่าการตัดสินใจครั้งใหญ่นี้จะนำพาความสงบกายสงบใจ สุขกายสุขใจมาสู่ชีวิตของดิฉันและครอบครัว
.........แล้วเจอกันใหม่ในบันทึกหน้านะคะ
.........ปล.ข้อความในกระทู้ของดิฉันเป็นเพียงบันทึกที่เก็บเอาไว้อ่านเมื่อถึงเวลาอายุเยอะขึ้น กลับมาอ่านคงจะได้นั่งยิ้ม ๆ คนเดียวบ้าง (เป็นความสุขเล็ก ๆ ในพื้นที่นี้ที่สร้างไว้เพื่ออนาคตของตัวเองค่ะ)
.........ขอบคุณสำหรับท่านผู้อ่านที่คอยเข้ามาแลกเปลี่ยนหน้าไมค์และหลังไมนะคะ 😊