สวัสดีครับ

ไม่รู้จะเริ่มกระทู้ยังไงดี 

ขอเริ่มที่การสารภาพบาปก่อนก็แล้วกันนะครับ
ผมเป็นคนนึงที่ "เคย" มีหลายแอคเคาท์ใน pantip มากๆครับ 
แต่ละแอคเคาท์ใช้ในการตั้งกระทู้ที่มีความหลากหลายกันไป เช่น แอคเคาท์Aตั้งกระทู้เรื่องชีวิต แอคเคาท์Bตั้งกระทู้เรื่องเที่ยว แอคเคาท์Cใช้ตอบกระทู้กวนส้น แอคเคาท์Dใช้ถามคำถามสุ่มเสี่ยง ฯลฯ
แต่ตอนนี้แทบทุกบัญชีที่สร้างขึ้นถูกแบนไปเกือบหมดแล้วครับ เหลือแค่แอคเคาท์นี้แหละที่เป็นแอคเคาท์ที่เป็นกลางและเป็นจริงที่สุดและยังได้รับความเมตตาจากทีมงานอยู่ 

ในหลายๆบัญชีที่ผมสร้างขึ้น ผมพยายามสร้าง "อัตลักษณ์" ของตัวเองขึ้นมาเฉพาะบัญชีนั้นๆ
แต่ใช่ว่าเนื้อความ/เนื้อหาในทุกบัญชีปลอม จะเป็นเรื่องปลอม หรือ เรื่องแต่งขึ้นมาทั้งหมด
ผมกล้าพูดได้เลยว่า เรื่องที่ผมตั้งกระทู้ในแต่ละแอคเคาท์ เป็นเรื่องจริงแทบทั้งหมด มันเป็นเรื่องจริงในช่วงเวลาและบทบาทที่หลากหลาย 

บางคนอ่านมาถึงตรงนี้อาจเกิดคำถามว่า "อ๊าว ก็ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ทำไมต้องทำบัญชีหลายๆบัญชี มีแค่บัญชีเดียวก็ได้หนิ"

อือ...นั่นสิครับ ทำไมผมถึงต้องทำแบบนั้นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  
คือบางเรื่องผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย หรือ บางเรื่องมันเป็นเรื่องที่เป็นส่วนตัวมากๆจนผมไม่กล้าที่จะใช้แอคเคาท์จริง (แอคเคาท์นี้แหละ) ตั้งกระทู้ขึ้นมา
มันเหมือนกับว่าเราทำผิดหรือมีความลับแล้วกลัวคนเขาจะรู้ตัวตนอะไรแบบนั้นหล่ะมั้ง

ถามว่ามีไหมที่ตั้งกระทู้เองด้วยบัญชีนึง แล้วเอาอีกบัญชีนึงไปตอบกระทู้ตัวเอง คำตอบคือ มี ครับ
แต่ผมไม่ได้ "ปั่น" เพื่อต้องการยอดไลค์ หรือ pantip points เพื่อไปแลกของรางวัลนะ
เพียงแค่บางที กระทู้ที่ผมตั้งใจตั้ง ตั้งใจรอคำปรึกษา มันไม่ได้รับคำตอบมากเท่าที่ควร คือ ตั้งแล้วไม่มีคนมาตอบอะไรประมาณนั้น
การปั่น หรือพยายามดันกระทู้ตัวเองให้เป็นที่สนใจมันจึงเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกัน หลายกระทู้ก็เคยขึ้นเป็นกระทู้แนะนำด้วยเช่นกัน
ผมมีความสุขนะ เวลาที่กระทู้ที่เราตั้งได้รับความสนใจ หรือมีคนมาตอบมากๆ ผมรู้ว่ายอดไลค์ ยอดโหวตมันกินไม่ได้หรอก
แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีเพื่อน ผมไม่เหงา ผมมีตัวตน แม้ว่าในบางกระทู้ คนที่ตอบอาจไม่ได้เห็นด้วยกันผม 100% ก็ตาม

คนที่อ่านมาถึงตรงนี้คงเริ่มคิดแล้วใช่มั๊ยครับว่าผม "ไม่ปกติ"
ผมก็ไม่รู้นะ ไอ้คำว่า "ปกติ" ในสังคมเราใช้อะไรเป็นตัววัด
ถ้าบรรทัดฐานของคำว่า "ปกติ" คือคนที่ร่างกายแข็งแรง แข็งแรงทั้งสุขภาพกายสุขภาพใจ ผมคงไม่ปกติจริงๆนั่นแหละ
ผมเป็นคนที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นผู้มีอาการไบโพล่าร์ โดยก่อนหน้านี้เคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน
ผมเป็นคนที่สังคมค่อนข้างแคบด้วยแหละมั้ง เลยต้องแสวงหาการมีตัวตน และการยอมรับ
การได้รับความสนใจใน pantip มันอาจช่วยผมได้ หรือเป็นการฮีลตัวเองขั้นพื้นฐาน 

ตอนนี้แอคเคาท์ต่างๆก็ถูกแบนไปหมดแล้วครับ กระทู้ต่างๆทั้งที่เคยเป็นกระทู้แนะนำ หรือ กระทู้ป้าช้า ล้วนถูกลบไปหมดแล้วเช่นกัน
ในสายตาของผู้อ่าน ผมอาจเป็น "ไอ้บ้า" หรือ เป็น "เด็กเลี้ยงแกะ" อันนี้ผมยอมรับนะ เพราะเราไม่สามารถกำหนดความคิดของคนที่เขามองเราได้ และผมก็ทำตัวเองให้สมควรโดนด่าจริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องขอบคุณทีมงานพันทิปที่แบนกระทู้และแอคเคาท์เกือบทั้งหมดของผม คือ มันดึงให้ผมกลับมาอยู่ในโลกของความจริง และทำให้ผมได้กลับมามองตัวเอง ประเมินสภาวะอารมณ์ และ วิธีการฮีลตัวเองที่มันไม่เดือดร้อนคนอื่นเขา  

ผมไม่รู้เหมือนกันว่ากระทู้นี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน หรืออาจโดนข้อหา "เกรียน" "ยุยงปลุกปั่นให้เกิดความแตกแยกในบอร์ด" เหมือนเหตุผลที่ผมโดนแบนมาก็ได้  อันนี้สุดแท้แต่วิจารณญาณของทีมงามจริงๆ แต่ผมตั้งกระทู้เพื่อจะบอก "ความจริง" ที่ทางทีมงานถามและขอคำอธิบายจากผมในท้ายข้อความที่คุณแบนนั่นแหละ ว่า "ผมทำไปทำไม"