เรื่องราวชีวิตช่วงหนึ่งของฉัน
ตั้งแต่เกิดมา ฉันต้องเผชิญกับความยากลำบากตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ แม่ของฉันติดสุราหนักและไม่ได้ดูแลฉัน ทำให้ฉันถูกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านแจ้งให้
เจ้าหน้าที่รัฐนำตัวไปอยู่ในศูนย์สงเคราะห์เด็กที่จังหวัดศรีสะเกษตอนอายุเพียง 2 ขวบ ฉันเติบโตมาในศูนย์สงเคราะห์นั้นจนกระทั่งอายุ 12 ปี ขณะที่กำลังจะเรียนจบชั้น ป.6 ฉันได้ข่าวมาจากทางบ้านเกิด ว่าแม่ของฉันอาการแย่มาก เนื่องจากโรควัณโรคและ บ้านเกิดฉันอยู่ห่างออกไปจากตัวจังหวัดถึง 60 กิโลเมตร
เมื่อมีคนจากที่บ้านมารับตัวฉัน เพื่อไปดูใจแม่ ฉันก็ไปโดยไม่รู้สึกเศร้ามากนักเพราะไม่ได้จำแม่ได้ชัดเจน แต่กลับรู้สึกสับสนมากกว่า เมื่อไปถึง ฉันเห็นหญิงคนหนึ่ง "แม่" ที่นอนอิดโรยและหายใจโรยริน คนรอบข้างต่างบอกให้ฉันคุยกับแม่ และให้ฉันจับมือ ผมจึงได้จับมือเธอ และเรียกเธอว่า "แม่" ด้วยความไร้เดียงสา ซึ่งต้องบอกก่อนว่าผมจำหน้าแม่ไม่ได้เลย เพราะถูกแยกจากแม่ก่อนจะจำความได้ และไม่เคยมีญาติเข้ามาเยี่ยมผมในสถานสงเคราะนั้นเลย จนกระทั่งมีข่าวว่าแม่ป่าย
(หลังจากจับมือแม่) แม่ลืมตาขึ้นมานิดหน่อยและพูดด้วยเสียงเบาๆ แนะนำให้ฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาหาเธอ หลังจากฉันทำธุระเสร็จและกลับมาหาแม่อีกครั้ง แม่ถามฉันว่า "สบายดีมั้ย" และหลังจากนั้นเธอก็สิ้นใจต่อหน้าฉัน ฉันตกใจและทำอะไรไม่ถูก ญาติพี่น้องรอบข้างต่างร้องไห้และบางคนถึงขั้นเป็นลม ฉันยังคง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากการจัดงานศพแม่ผ่านไปด้วยดี ฉันไม่รู้จักญาติพี่น้องคนไหนเลยเพราะคนที่บ้านเกิด พูดภาษาถิ่น (เขมร - ศรีสะเกษ) ที่ฉันไม่เข้าใจ ต่อมาฉันได้ยินเรื่องราวน่าเศร้าเกี่ยวกับพี่สาวต่างพ่อ "จากคนในงานซุบซิบกัน" ทุกคนต่างพูดถึงพ่อผม "เรื่องที่เค้าได้ข่มขืน (พี่สาวต่างพ่อ) มาตลอดทั้งงานศพแม่
(เอาอีกแล้ว เด็กน้อยวัย 12ขวบกำลังได้ยินเรื่องอะไรอยู่ ฉันมีพ่อด้วย แล้วพ่อฉันทำไมไม่เคยไปหาฉันเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา)
หลังจากฉันเข้าไปพูดคุยสอบถามถึงเรื่องราวทั้งหมดจึง ได้ทราบเรื่องราวโดยละเอียด ฉันทั้งตกใจ และทำอะไรไม่ถูก และเหตุการณ์ตอนนั้นทุกคนบอกว่า พี่สาวได้ให้การ หลังจากถูกแม่ผมจับได้ว่า "เธอโดนพ่อขู่ว่าห้ามบอกใคร จึงโดนกระทำเรื่อยมา ต่อมาพ่อของฉัน ถูกแม่จับได้คาหนังคาเขาบนบ้าน ที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายพี่สาว (จากปากชาวบ้านบอกว่าแม่ผม ก่อนเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอเป็นคนมักเข้าวัดทำบุญตลอด ไม่ดื่มเหล้ายาแม้สักครั้ง) แต่หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น แม่ผม เธอแท่บเหมืนคนเสียสติ ดื่มเหล้าตลอด ตบตีลูกสาวทุกคน ไม่ว่าจะมัดมือมัดเท้าและเขี้ยนตีอย่างคนเสียสติ
ต่อมาหลังจากพ่อถูกจับได้ และพ่อถูกจับดำเนินคดี และติดคุกอยู่ 9-10 ปี
กลับมาที่เรื่องพี่สาวต่างพ่อคนนี้ ชาวบ้านต่างสงสารพี่สาวผมมาก จึงได้พากันช่วยรวบรวมเงินกัน และให้พี่สาวหนีออกจากบ้านหมู่บ้านไปอย่ากลับมาอีก เพื่อไม่ให้เทออับอายไปมากกว่านี้
พอมาวันนี้ ฉันอายุได้ 28 ปีแล้ว หลังจากเหตูการณ์ต่างๆที่ผ่านมา ฉันยังจำเหตุการณ์ได้ไม่เคยลืมเลือน "แม้จะได้เห็นกับตาแต่ เป็นการได้ยินจากปากเครือญาติมาก็ตาม" แต่ทางกลับกัน ฉันหาช่องทางตามหาพี่สาวคนนั้นมาตลอด และญาติพี่น้องก็บอกว่าตามหาทุกช่องทางแล้วไม่พบเหมือนกัน ทั้งแจ้งตำรวจ ให้ดูประวัตการเปลี่ยนชื่ออะไรต่างๆ ก็ไม่พบ ซึ่งมาวันนี้ผมได้กลับไปถามที่บ้านว่า พี่สาวผมเธอคนนั้น ชื่อเดิมชื่ออะไร (เค้าต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า จำชื่อเดิมเค้าไม่ได้เลย) เพราะเค้าตามหาตลอดหลังพี่สาวออกจากหมู่บ้านไป "เอะ!!??" ผมรู้จักแค่ชื่อเล่นที่ชาวบ้านเรื่อกเธอว่า "ฝน"
ผมเกิดคำถามขึ้นในหัวว่า ผมควรต้องตามหาเคธอต่อมั้ย ซึ่งหลายๆคนบอกว่า ผมเป็นลูกชายแท้ๆของผู้ชายคนนั้น ซึ่งเป็นคนกระทำการย่ำยีหัวใจเธอ รวมถึง ผู้เป็นแม่ด้วย เค้าคงไม่อยากพบเรา และไม่ต้องการให้เราตามหาเค้า ไปตลอดชีวิตหรอก
ฉันไม่เคยคุยเรื่องนี้กับใครได้เลย มักถูกมองว่าทำไมไม่ลืมมันไป มันเป็นอดีต (ซึ่งผมก็แค่อยากให้ใครสักคนรับฟังหัวใจผมหน่อย แค่นั้นเองว่าตลอดเวลาการลืมอะไรพวกนี้ระหว่างเดินทางชีวิตมันคอยหลอกหลอนผมมาตลอด ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดผมแท้ๆ การจะบอกให้ผมลืม มันไม่ง่ายเลย จะบอกแค่นี้จริงๆ)
มีใครที่เจอเหตุการณ์แบบผมมั้ย มากอดหน่อยนะ
คุณต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนและมีความรู้สึกมากมายหลายอย่าง ทั้งความตกใจ ความสับสน และความเจ็บปวดมาเหมือนผม
การที่คุณสามารถเล่าเรื่องราวเหล่านี้ได้แสดงถึงความเข้มแข็งและความกล้าหาญของคุณ
ถ้าคุณรู้สึกว่าการพูดคุยและแบ่งปันประสบการณ์เหล่านี้สามารถช่วยบรรเทาความรู้สึกได้ ผมยินดีที่จะรับฟังและอยู่เคียงข้างคุณเสมอ คุณไม่ควรต้องเผชิญกับความรู้สึกเหล่านี้คนเดียว ทั้งคุณและผมคงผ่านมันไปได้ในสักวัน
(ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราว ของผมครับ)
ขออภัยเรื่องการเรียบเรียง
พ่อของฉัน และพี่สาวต่างพ่อ (และเธอที่จากไป)
ตั้งแต่เกิดมา ฉันต้องเผชิญกับความยากลำบากตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ แม่ของฉันติดสุราหนักและไม่ได้ดูแลฉัน ทำให้ฉันถูกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านแจ้งให้
เจ้าหน้าที่รัฐนำตัวไปอยู่ในศูนย์สงเคราะห์เด็กที่จังหวัดศรีสะเกษตอนอายุเพียง 2 ขวบ ฉันเติบโตมาในศูนย์สงเคราะห์นั้นจนกระทั่งอายุ 12 ปี ขณะที่กำลังจะเรียนจบชั้น ป.6 ฉันได้ข่าวมาจากทางบ้านเกิด ว่าแม่ของฉันอาการแย่มาก เนื่องจากโรควัณโรคและ บ้านเกิดฉันอยู่ห่างออกไปจากตัวจังหวัดถึง 60 กิโลเมตร
เมื่อมีคนจากที่บ้านมารับตัวฉัน เพื่อไปดูใจแม่ ฉันก็ไปโดยไม่รู้สึกเศร้ามากนักเพราะไม่ได้จำแม่ได้ชัดเจน แต่กลับรู้สึกสับสนมากกว่า เมื่อไปถึง ฉันเห็นหญิงคนหนึ่ง "แม่" ที่นอนอิดโรยและหายใจโรยริน คนรอบข้างต่างบอกให้ฉันคุยกับแม่ และให้ฉันจับมือ ผมจึงได้จับมือเธอ และเรียกเธอว่า "แม่" ด้วยความไร้เดียงสา ซึ่งต้องบอกก่อนว่าผมจำหน้าแม่ไม่ได้เลย เพราะถูกแยกจากแม่ก่อนจะจำความได้ และไม่เคยมีญาติเข้ามาเยี่ยมผมในสถานสงเคราะนั้นเลย จนกระทั่งมีข่าวว่าแม่ป่าย
(หลังจากจับมือแม่) แม่ลืมตาขึ้นมานิดหน่อยและพูดด้วยเสียงเบาๆ แนะนำให้ฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาหาเธอ หลังจากฉันทำธุระเสร็จและกลับมาหาแม่อีกครั้ง แม่ถามฉันว่า "สบายดีมั้ย" และหลังจากนั้นเธอก็สิ้นใจต่อหน้าฉัน ฉันตกใจและทำอะไรไม่ถูก ญาติพี่น้องรอบข้างต่างร้องไห้และบางคนถึงขั้นเป็นลม ฉันยังคง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากการจัดงานศพแม่ผ่านไปด้วยดี ฉันไม่รู้จักญาติพี่น้องคนไหนเลยเพราะคนที่บ้านเกิด พูดภาษาถิ่น (เขมร - ศรีสะเกษ) ที่ฉันไม่เข้าใจ ต่อมาฉันได้ยินเรื่องราวน่าเศร้าเกี่ยวกับพี่สาวต่างพ่อ "จากคนในงานซุบซิบกัน" ทุกคนต่างพูดถึงพ่อผม "เรื่องที่เค้าได้ข่มขืน (พี่สาวต่างพ่อ) มาตลอดทั้งงานศพแม่
(เอาอีกแล้ว เด็กน้อยวัย 12ขวบกำลังได้ยินเรื่องอะไรอยู่ ฉันมีพ่อด้วย แล้วพ่อฉันทำไมไม่เคยไปหาฉันเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา)
หลังจากฉันเข้าไปพูดคุยสอบถามถึงเรื่องราวทั้งหมดจึง ได้ทราบเรื่องราวโดยละเอียด ฉันทั้งตกใจ และทำอะไรไม่ถูก และเหตุการณ์ตอนนั้นทุกคนบอกว่า พี่สาวได้ให้การ หลังจากถูกแม่ผมจับได้ว่า "เธอโดนพ่อขู่ว่าห้ามบอกใคร จึงโดนกระทำเรื่อยมา ต่อมาพ่อของฉัน ถูกแม่จับได้คาหนังคาเขาบนบ้าน ที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายพี่สาว (จากปากชาวบ้านบอกว่าแม่ผม ก่อนเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอเป็นคนมักเข้าวัดทำบุญตลอด ไม่ดื่มเหล้ายาแม้สักครั้ง) แต่หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น แม่ผม เธอแท่บเหมืนคนเสียสติ ดื่มเหล้าตลอด ตบตีลูกสาวทุกคน ไม่ว่าจะมัดมือมัดเท้าและเขี้ยนตีอย่างคนเสียสติ
ต่อมาหลังจากพ่อถูกจับได้ และพ่อถูกจับดำเนินคดี และติดคุกอยู่ 9-10 ปี
กลับมาที่เรื่องพี่สาวต่างพ่อคนนี้ ชาวบ้านต่างสงสารพี่สาวผมมาก จึงได้พากันช่วยรวบรวมเงินกัน และให้พี่สาวหนีออกจากบ้านหมู่บ้านไปอย่ากลับมาอีก เพื่อไม่ให้เทออับอายไปมากกว่านี้
พอมาวันนี้ ฉันอายุได้ 28 ปีแล้ว หลังจากเหตูการณ์ต่างๆที่ผ่านมา ฉันยังจำเหตุการณ์ได้ไม่เคยลืมเลือน "แม้จะได้เห็นกับตาแต่ เป็นการได้ยินจากปากเครือญาติมาก็ตาม" แต่ทางกลับกัน ฉันหาช่องทางตามหาพี่สาวคนนั้นมาตลอด และญาติพี่น้องก็บอกว่าตามหาทุกช่องทางแล้วไม่พบเหมือนกัน ทั้งแจ้งตำรวจ ให้ดูประวัตการเปลี่ยนชื่ออะไรต่างๆ ก็ไม่พบ ซึ่งมาวันนี้ผมได้กลับไปถามที่บ้านว่า พี่สาวผมเธอคนนั้น ชื่อเดิมชื่ออะไร (เค้าต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า จำชื่อเดิมเค้าไม่ได้เลย) เพราะเค้าตามหาตลอดหลังพี่สาวออกจากหมู่บ้านไป "เอะ!!??" ผมรู้จักแค่ชื่อเล่นที่ชาวบ้านเรื่อกเธอว่า "ฝน"
ผมเกิดคำถามขึ้นในหัวว่า ผมควรต้องตามหาเคธอต่อมั้ย ซึ่งหลายๆคนบอกว่า ผมเป็นลูกชายแท้ๆของผู้ชายคนนั้น ซึ่งเป็นคนกระทำการย่ำยีหัวใจเธอ รวมถึง ผู้เป็นแม่ด้วย เค้าคงไม่อยากพบเรา และไม่ต้องการให้เราตามหาเค้า ไปตลอดชีวิตหรอก
ฉันไม่เคยคุยเรื่องนี้กับใครได้เลย มักถูกมองว่าทำไมไม่ลืมมันไป มันเป็นอดีต (ซึ่งผมก็แค่อยากให้ใครสักคนรับฟังหัวใจผมหน่อย แค่นั้นเองว่าตลอดเวลาการลืมอะไรพวกนี้ระหว่างเดินทางชีวิตมันคอยหลอกหลอนผมมาตลอด ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดผมแท้ๆ การจะบอกให้ผมลืม มันไม่ง่ายเลย จะบอกแค่นี้จริงๆ)
มีใครที่เจอเหตุการณ์แบบผมมั้ย มากอดหน่อยนะ
คุณต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนและมีความรู้สึกมากมายหลายอย่าง ทั้งความตกใจ ความสับสน และความเจ็บปวดมาเหมือนผม
การที่คุณสามารถเล่าเรื่องราวเหล่านี้ได้แสดงถึงความเข้มแข็งและความกล้าหาญของคุณ
ถ้าคุณรู้สึกว่าการพูดคุยและแบ่งปันประสบการณ์เหล่านี้สามารถช่วยบรรเทาความรู้สึกได้ ผมยินดีที่จะรับฟังและอยู่เคียงข้างคุณเสมอ คุณไม่ควรต้องเผชิญกับความรู้สึกเหล่านี้คนเดียว ทั้งคุณและผมคงผ่านมันไปได้ในสักวัน
(ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราว ของผมครับ)
ขออภัยเรื่องการเรียบเรียง