เรื่องราวของชิบบี้ (มูลนิธิซอยด็อกตั้งชื่อให้ Chibbi)
บันทึกไว้ เผื่อวันนึงเทอเดินทางกลับดาวแมว
ตอนที่ 1 ใครๆก็รู้จัก
เทอเดินเผ่นผ่านอยู่แถวหัวสะพานเกาะมะพร้าว ถ้าพูดถึงแมวสักตัวที่อยู่ตรงนั้น ทุกคนจะรู้จักนางดี ใครๆก็รู้จักนาง อันนี้การันตีได้จากคนขับเรือ พนักงานโรงแรม ชาวบ้านบนเกาะ ที่ขึ้นลงเรืออยู่ทุกวัน ถามใครๆ ก็รู้จัก อ่อ “แมว !!! ไอตัวสีส้มอ่านะ ?
เราแวะทักนางตลอดที่ลงไปเกาะ บางครั้งก็เจอ บางครั้งก็ไม่เจอ และทุกครั้งนางก็เปลี่ยนไปเสมอ มีแผลตรงนั้น มีแผลตรงนี้เพิ่มมาตลอด จนวันนึงมันก็เลวร้าย ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติตามวิถีชีวิตแมวจรในบ้านเรา
ตอนที่ 2 สาว PR (Public Relationship)
วันนึง นางนั่งเลียขนอยู่บนริมขอบม้านั่ง เป็นฝ่าย PR พนักงานต้อนรับ ทำตัวเสมือนตัวเองเป็นแมวสวย ขนสลวย เฝ้ามองคนขึ้นลงเรือ แต่ความเป็นจริงช่างน่าเศร้า ขนนางเกรอะกรัง มีแผล เห็บ หมัดทั้งตัว แถมตาข้างนึงก็เกือบปิด หรือว่าเปิดไม่สนิท อันนี้ไม่แน่ใจ บรรยายไม่ถูก ทุกคนมองผ่านไปมา (ในใจก็คงเวทนาแระ) นางก็มองคนทุกคนอย่างเป็นมิตร หรือป่าว ? เพียงแต่สังขารนางไม่ให้ เอาเป็นว่า ใจเป็นสาว PR แต่ตัวไม่ใช่อ่า เราแวะทักนาง เหมือนทุกครั้ง ก็นางเฟรนลี่อ่า นิสัยดีอย่างที่บอก แต่รอบนี้ต่างออกไป เราเวทนา สงสาร มองไปในตาของนาง มันมีเลือดนักสู้ แต่ก็มีความเปราะบาง รับรู้ได้ว่านางอยากให้ใครสักคนช่วยนาง (พิมพ์ไปร้องไห้เฉย) จนเราอดถ่ายรูปเก็บไว้ไม่ไหว
ตอนที่ 3 เมื่อเรื่องถึงซอยด็อก
เดี๋ยวค่อยมาเหลาต่อ…...
เรื่องราวของชิบบี้ บันทึกไว้ 🌍 เผื่อวันนึงเทอเดินทางกลับดาวแมว
บันทึกไว้ เผื่อวันนึงเทอเดินทางกลับดาวแมว
ตอนที่ 1 ใครๆก็รู้จัก
เทอเดินเผ่นผ่านอยู่แถวหัวสะพานเกาะมะพร้าว ถ้าพูดถึงแมวสักตัวที่อยู่ตรงนั้น ทุกคนจะรู้จักนางดี ใครๆก็รู้จักนาง อันนี้การันตีได้จากคนขับเรือ พนักงานโรงแรม ชาวบ้านบนเกาะ ที่ขึ้นลงเรืออยู่ทุกวัน ถามใครๆ ก็รู้จัก อ่อ “แมว !!! ไอตัวสีส้มอ่านะ ?
เราแวะทักนางตลอดที่ลงไปเกาะ บางครั้งก็เจอ บางครั้งก็ไม่เจอ และทุกครั้งนางก็เปลี่ยนไปเสมอ มีแผลตรงนั้น มีแผลตรงนี้เพิ่มมาตลอด จนวันนึงมันก็เลวร้าย ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติตามวิถีชีวิตแมวจรในบ้านเรา
ตอนที่ 2 สาว PR (Public Relationship)
วันนึง นางนั่งเลียขนอยู่บนริมขอบม้านั่ง เป็นฝ่าย PR พนักงานต้อนรับ ทำตัวเสมือนตัวเองเป็นแมวสวย ขนสลวย เฝ้ามองคนขึ้นลงเรือ แต่ความเป็นจริงช่างน่าเศร้า ขนนางเกรอะกรัง มีแผล เห็บ หมัดทั้งตัว แถมตาข้างนึงก็เกือบปิด หรือว่าเปิดไม่สนิท อันนี้ไม่แน่ใจ บรรยายไม่ถูก ทุกคนมองผ่านไปมา (ในใจก็คงเวทนาแระ) นางก็มองคนทุกคนอย่างเป็นมิตร หรือป่าว ? เพียงแต่สังขารนางไม่ให้ เอาเป็นว่า ใจเป็นสาว PR แต่ตัวไม่ใช่อ่า เราแวะทักนาง เหมือนทุกครั้ง ก็นางเฟรนลี่อ่า นิสัยดีอย่างที่บอก แต่รอบนี้ต่างออกไป เราเวทนา สงสาร มองไปในตาของนาง มันมีเลือดนักสู้ แต่ก็มีความเปราะบาง รับรู้ได้ว่านางอยากให้ใครสักคนช่วยนาง (พิมพ์ไปร้องไห้เฉย) จนเราอดถ่ายรูปเก็บไว้ไม่ไหว
ตอนที่ 3 เมื่อเรื่องถึงซอยด็อก
เดี๋ยวค่อยมาเหลาต่อ…...