ก่อนอื่นขอเกริ่นเรื่องตัวเองก่อนนะครับจะได้เล่าเรื่องได้เข้าใจ ผมเกิดและเรียนอยู่กทม มีแม่เป็นคนทางภาคอีสานจังหวัดนึง ทีนี้ตอนม.ปลายผมต้องมาเรียนที่จังหวัดบ้านแม่ด้วยเหตุผลทางบ้านนิดหน่อย แล้วไม่ใช่ในตัวเมืองแต่เป็นอำเภอข้างนอกซึ่งแน่นอนว่าบ้านนอกทุ่งนา ก็ไม่ชินหรอกที่โรงเรียนก็ต้องปรับตัวเรื่องเพื่อนเยอะแต่เรื่องตัวเองละไว้เท่านี้เพราะเราพออยู่ได้

โอเคทีนี้แถวหมู่บ้านก็มีเด็กมาคุยด้วยตอนอยู่บ้าน ตอนนี้น้องอยู่ป.5 อยู่โรงเรียนเดียวกัน วันหยุดก็มีมาเล่นที่บ้านเราบ้าง ช่วงแรกก็ไม่อะไรเท่าไหร่เราก็เล่นเป็นเพื่อน ผ่านไปเราก็ถามเรื่องเรียนบ้าง ให้เอาการบ้านมาดูเผื่อช่วยติวได้ ตอนปีแรกน้องอยู่ป.3 ก็พอบวกลบเลขได้ แต่อ่านหนังสือได้ไม่คล่องมากๆ เราเลยบอกให้เอาหนังสือกับสมุดการบ้านมาด้วย ให้ติวก่อนค่อยเล่น

ช่วงปีแรกก็ยังโอเค น้องพยายามอยู่แต่ไม่ไหวจริงๆ ซึ่งเราคิดว่าเราสอนไม่ดีเพราะไม่ค่อยได้ติวใครหรอกอย่างมากก็นั่งอ่านทบทวนกับเพื่อนแต่เราเหมือนอ่านเองเข้าใจคนเดียวมากกว่า เราเลยลองไปหาข้อมูลวิธีสอน ลองตามในเน็ต แต่ไม่เวิร์กเท่าไหร่ ปีก่อนเลยยอมปล่อยไม่กดดัน 

มาปีนี้เราก็คิดๆเป็นห่วงอนาคตน้องเขา เพราะปีหน้าเราก็สอบเข้ามหาลัยแล้วแน่นอนว่าคงติวเข้าที่ท็อปในกทม เราสังเกตน้องชอบถามเรื่องเราจะไปเรียนหลายรอบเหมือนกัน คิดว่าคงคิดถึงเราแหละ น้องเขาอยู่บ้านกับตายาย พ่อแม่ไปทำงานที่อื่น และเพื่อนแถวในหมู่บ้านมีแต่พวกแบบ..ไม่อยากตัดสินหรือบูลลี่จริงๆนะ แต่คงอนาคตเด็กแว้นหลายคนเลย ยอมรับเรื่องสังคมเลยแย่จริงๆ เพื่อนที่โรงเรียนไม่ค่อยต่างเท่าไหร่ ตอนนี้น้องยังเด็กเห็นเล่นกันซนๆบ้างแต่ยังไม่หนักเท่าเพื่อน แต่เราห่วงตอนโตไง

เราเลยอยากได้ความคิดเห็นหน่อยว่าปีนี้เราควรจะติวอีกรอบพาสอนให้รักเรียน หรือปล่อยผ่านไปแล้วติวแต่ของตัวเองดีครับ คือค่อนข้างเอ็นดูน้องเลยเป็นห่วง แต่ไม่ใช่น้องจริงๆหรือญาติเลยไม่รู้ควรจะยุ่งมากไหม