ขออนุญาตระบายความรู้สึกพื้นที่ตรงนี้ เรามีลูกสาวอายุ7ขวบ 1คน ลูกชาย5ขวบ1คน เรายอมรับว่าลูกและซนมาก เราเลิกกับพ่อของลูกตอนลูกชายอายุ2ขวบเพราะพ่อของลูกโดนจับคดีเสพยาชีวิตตอนนั้นเหมือนคนพเนจรหอบลูกไปขออาศัยบ้านพ่อแม่ก็โดนด่าโดนว่าทุกวันๆ บ้างก็ด่าลูกเราไอ่ลูกขี้ยาบ้าง ไอ่ลูกไม่มีพ่อบ้าง แล้ววันหนึ่งเราได้รู้จักกับสามีคนปัจจุบันเพราะเขามาไถสวนให้พ่อ พ่อเลยแนะนำให้คบหาเพราะเขาก็ยังไม่มีภรรยาและลูก ช่วงแรกๆเขาบอกว่า อยากรับลูกๆเราเป็นลูกบุญธรรม ฐานะเขาก็ค่อยข้างดีมีรถไถรถยนต์พร้อมสวนและภาระหนี้สิ้นคบกัน3ปีก็หมั้นหมายและย้ายออกไปอยู่ด้วยกัน4คนพ่อแม่ลูก ตอนนั้นเรากดดันมาก เพราะเรารู้ว่าเรามีลูกติด แต่เวลาแม่สามีมาจะเอาขนมนมเนยมาให้ บางวันก็ให้เงินเล็กไปน้อยๆ เรารู้สึกดีใจ สามีก็คอยรับส่งลูกให้ตลอด วันหนึ่งลูกชายกับสามีเล่นหยอกล้อกันจนรุนแรงลูกชาย5ขวบพูดขึ้นว่า"แม่อะๆๆ"เราเลยตักเตือนสอนว่าห้ามพูดแบบนี้ไม่ดีนะครับ คำพูดเด็กสมัยนี้ล้วนติดจากผู้ใหญ่และสื่อต่างๆเด็กก็คือเด็กไม่มีรู้หรอกว่าเขารักเขาชังเห็นเขามาวิ่งเข้าไปหาตลอด แต่สามีเราโกรธตบหัวลูกชายเรา1ทีและตะคอกกลับมาว่า "เพราะปากมันไม่ดีไงแม่ยายถึงไม่ชอบเด็กแบบนี้แม่เรายิ่งไม่ชอบเด็กอยู่"เราแทบพูดไม่ออก อ๋อ หลังๆมาเริ่มไม่ทักไม่คุยไม่หยอกล้อหลานไม่มีอะไรมาให้เพราะแบบนี้นี่เองใหม่ๆก็เสแสร้งแกล้งรัก ได้ฟังจากปากลูกชายเขาสักที เราเข้าใจและรู้ดีมันไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ที่ผ่านมาเราพยายามอดทนและทำงานทุกอย่างทั้งแบกเครื่องพ่นยา เครื่องตัดหญ้า ดำนา ตีข้าว จับจอบทุกวัน อะไรที่ไม่เคยทำก็ได้ทำหมด ตากแดด ตากฝน ไปกับเขา เสาร์อาทิตย์ก็พาเด็กๆไปนาด้วย เพราะอยากให้เขายอมรับและเอ็นดูลูกๆ อยากให้ลูกๆกินดีอยู่ดี เราคิดว่าเราโชคดีที่อยู่ตรงนี้ แต่วันนี้เราผิดหวังและเสียใจมาก หัวใจของเราเหมือนจะแตกสลายอีกครั้ง เราอดทนและเข้มแข็งได้ทุกเรื่องทุกงานก็จริงแต่สำหรับลูกมันเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนต่อจิตใจคนเป็นแม่มากๆคนไม่เคยมีลูกไม่มีวันเข้าใจ บางครั้งก็อยากพาลูกไปอยู่ไกลๆแต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนเลยโทรหาแม่และเล่าเรื่องราวให้แม่ฟังเผื่อจะได้สบายใจแต่แม่กับบอกว่า"ถ้าเลิกกันก็อย่ามาอยู่บ้านนี้อีกเลย อายชาวบ้านเขาทนได้ก็ทนๆไปเถอะ" ตอนนี้เรารู้สึกไม่มีกำลังใจเหนื่อยล้าเลยมานั่งเงียบๆอยู่กระท่อมปลายนาคนเดียว ความคิดร้ายๆก็เข้ามาในหัวอยากหายไปจากโลกนี้ อยากพาลูกไปด้วยไม่อยากเป็นภาระให้ใครอีกแล้วแต่จิตใต้สำนึกมันบอกว่า ลูกเดินเข้า ร.รด้วยความสุข สนุกสนาน ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ลูกยังอยากมีชีวิตอยู่ ยังอยากใีอนาคตอยู่ เราก็ไม่กล้าทำแบบนั้น เราเข้าใจคนที่ฆ่าลูกตัวเองและฆ่าตัวตายตามขึ้นมาเลย ใครไม่อยู่จุดนี้ไม่มีวันเข้าใจ สุดท้ายนี้เราก็ทำได้แค่มองหน้าลูกและอดทน ตอนนี้สามีขอโทษที่พูดไม่คิด แต่ความรู้สึกเรามันแตกสลายไปหมดแล้ว สิ่งที่ตามมาคือเริ่มไม่อยากมองหน้าแม่สามี ไม่อยากให้ลูกอยู่ใกล้พวกเขา ไม่อยากไปเจอเหมือนเมื่อก่อน เราบอกเลิกสามี บอกว่าเราคงไปกันไม่ได้แล้ว ถ้าเขาไม่ชอบจะพาลูกๆออกไปเองแต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี.กระทู้นี้ยาวมากแต่ขอบคุณล่วงหน้าที่เสียเวลามาอ่านนะคะ🙏🙏