ปรึกษาครับ ผมอึดอัด รู้สึกเหนื่อยข้างในไปหมด ขณะที่พิมผมก็ร้องไห้ ผมอายุ 20 อยู่ปี 2 แต่แม่ไม่ปล่อย เข้มงวด กดดัน ห่วงมากเกินไป ดูแลผมเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง ผมเข้าใจสิ่งที่แม่ห่วงครับ แล้วผมก็รักแม่มากๆด้วย แทบไม่เคยทำให้เขาเสียใจ ทำให้เขาสบายใจทุกอย่าง ทุกวันต้องวีดีโอคอลกัน โทรแทบทั้งวัน เช็คตลอดว่าอยู่ไหน ทำอะไร กับใคร ไปกี่โมง กลับกี่โมง และอีกมากมาย ถ้าติดต่อผมไม่ได้จะติดต่อเพื่อนไม่ก็แฟน ผมเริ่มกลัวการได้ยินเสียงโทรศัพท์ ห้ามนู่นนี่ไปหมด จนไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัว ตามใครไม่ทัน อะไรที่ทำได้ดีแม่ไม่เคยชมหรือให้กำลังใจ แต่กลับบอกให้หยุดทำแล้วกลับไปอ่านหนังสือ ทิ้งความฝันของตัวเองซะ วางแผนชีวิตให้หมด สอบห้ามตกถึงแม้วิชานั้นคนจะตกเยอะเป็นเรื่องปกติ ไม่งั้นจะโดนด่าแบบแรงๆ ผมหมดแรงไปเลยครับหลังจากโดนด่า
คะแนนน้อยกว่าคนอื่นก็จะโดนเปรียบเทียบกับเพื่อน หาว่าไม่ตั้งใจ ทำไมคนอื่นเขาได้คะแนนเยอะ มัวแต่ไปทำอะไรไม่รู้ ทั้งๆที่ผมก็พยายามอ่านหนังสืออย่างหนัก แต่มีแค่เพื่อนและแฟนที่เห็นความตั้งใจ ทุกครั้งที่สอบความกลัวแม่จะวนมาทุกรอบ ผมแพนิคไปหมด แม่ไม่ให้เรียนสิ่งที่ต้องการ แต่ผมก็สู้และตั้งใจติวจนติดคณะที่แม่ต้องการ เป็นมหาลัยท็อป และเป็นคณะที่คะแนนสูง แม่ไม่รับฟังอะไรผมเลย แถมดุด่า ขู่ผมอีกต่างหาก ผมรู้สึกเสียช่วงเวลาวัยรุ่นที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตไปเยอะมาก อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ต้องขออนุญาตทุกการกระทำ พอขอก็ไม่ให้เหมือนเดิม จนหลายครั้งผมไม่สามารถไปได้ เพื่อนก็เลยไม่ไปกันหมด หรือบางทีเพื่อนไปกันหมด ผมก็อยู่คนเดียว ผมรู้สึกแย่ เพื่อนพยายามช่วยหาทางออกและวิธีแก้ไข (แนะนำให้คุยกับแม่ตรงๆ ทำให้แม่ไว้ใจ) แต่ผมก็กลัวแม่มากจนไม่กล้า ไม่อยากมีปัญหากับท่าน เพราะแม่ทำอย่างเดียวคือด่ากลับมา จนหลายคนก็เรียกผมว่าลูกแหง่ ซื่อบื้อ ไม่เอาไหน เด็กติดแม่
มีแฟนก็ไม่ค่อยได้ไปไหนกัน 2 คน แม่ก็ไม่ให้อยู่ 2 คนแม้จะอยู่ในรั้วมหาลัย ไม่ไว้ใจเลยสักนิด คนเป็นแฟนกันอ่ะครับก็อยากมีช่วงเวลาดีดีส่วนตัวด้วยกันบ้าง อยากพาเขาไปไหนมาไหนเหมือนกับคนอื่น กลัวเขาจะคิดว่าผมไม่รักเขา จนผมโทษตัวเองไปหมดว่าเป็นแฟนที่ไม่ดีของเขา บางทีอยู่กัน 2 คน แม่ผมก็โทรไปดุแฟน ผมรู้สึกไม่ดี ทำได้แค่ขอโทษเขา แต่เขาดีกับผมมาก ดูแลเอาใจใส่ สนับสนุนสิ่งที่ผมทำได้ดีและเข้าใจสิ่งที่ผมเผชิญ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ บางทีเห็นเขาร้องไห้ ผมก็สงสารและหยุดโทษตัวเองไม่ได้
ครั้งหนึ่งผมโกหกแม่ด้วยความจำเป็น ผมไม่กล้าพูดความจริง ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องโดนด่า โดนลงโทษ สุดท้ายแม่ก็จับได้ ตามระเบียบครับผมโดนด่าด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ผมเหนื่อยครับ อึดอัด เครียด กลัวความคิดคนอื่น เก็บกดจนเกลียดและโกรธตัวเอง ผมอยากมีชีวิต อยากมีอิสระ อิจฉาเพื่อนคนอื่นๆที่พ่อแม่ปล่อย ผมควรพูดหรือทำยังไงกับแม่ดีครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ครับ แต่อยากให้เข้าใจหัวอกคนเป็นลูกเหมือนกัน ผมยืนยันคำเดิมว่าผมรักแม่มาก แต่ทนต่อไปแบบนี้ ผมคงไม่ไหว ช่วยผมทีครับ
แม่ไม่ปล่อยให้ผมมีอิสระ ช่วยผมทีครับ
คะแนนน้อยกว่าคนอื่นก็จะโดนเปรียบเทียบกับเพื่อน หาว่าไม่ตั้งใจ ทำไมคนอื่นเขาได้คะแนนเยอะ มัวแต่ไปทำอะไรไม่รู้ ทั้งๆที่ผมก็พยายามอ่านหนังสืออย่างหนัก แต่มีแค่เพื่อนและแฟนที่เห็นความตั้งใจ ทุกครั้งที่สอบความกลัวแม่จะวนมาทุกรอบ ผมแพนิคไปหมด แม่ไม่ให้เรียนสิ่งที่ต้องการ แต่ผมก็สู้และตั้งใจติวจนติดคณะที่แม่ต้องการ เป็นมหาลัยท็อป และเป็นคณะที่คะแนนสูง แม่ไม่รับฟังอะไรผมเลย แถมดุด่า ขู่ผมอีกต่างหาก ผมรู้สึกเสียช่วงเวลาวัยรุ่นที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตไปเยอะมาก อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ต้องขออนุญาตทุกการกระทำ พอขอก็ไม่ให้เหมือนเดิม จนหลายครั้งผมไม่สามารถไปได้ เพื่อนก็เลยไม่ไปกันหมด หรือบางทีเพื่อนไปกันหมด ผมก็อยู่คนเดียว ผมรู้สึกแย่ เพื่อนพยายามช่วยหาทางออกและวิธีแก้ไข (แนะนำให้คุยกับแม่ตรงๆ ทำให้แม่ไว้ใจ) แต่ผมก็กลัวแม่มากจนไม่กล้า ไม่อยากมีปัญหากับท่าน เพราะแม่ทำอย่างเดียวคือด่ากลับมา จนหลายคนก็เรียกผมว่าลูกแหง่ ซื่อบื้อ ไม่เอาไหน เด็กติดแม่
มีแฟนก็ไม่ค่อยได้ไปไหนกัน 2 คน แม่ก็ไม่ให้อยู่ 2 คนแม้จะอยู่ในรั้วมหาลัย ไม่ไว้ใจเลยสักนิด คนเป็นแฟนกันอ่ะครับก็อยากมีช่วงเวลาดีดีส่วนตัวด้วยกันบ้าง อยากพาเขาไปไหนมาไหนเหมือนกับคนอื่น กลัวเขาจะคิดว่าผมไม่รักเขา จนผมโทษตัวเองไปหมดว่าเป็นแฟนที่ไม่ดีของเขา บางทีอยู่กัน 2 คน แม่ผมก็โทรไปดุแฟน ผมรู้สึกไม่ดี ทำได้แค่ขอโทษเขา แต่เขาดีกับผมมาก ดูแลเอาใจใส่ สนับสนุนสิ่งที่ผมทำได้ดีและเข้าใจสิ่งที่ผมเผชิญ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ บางทีเห็นเขาร้องไห้ ผมก็สงสารและหยุดโทษตัวเองไม่ได้
ครั้งหนึ่งผมโกหกแม่ด้วยความจำเป็น ผมไม่กล้าพูดความจริง ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องโดนด่า โดนลงโทษ สุดท้ายแม่ก็จับได้ ตามระเบียบครับผมโดนด่าด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ผมเหนื่อยครับ อึดอัด เครียด กลัวความคิดคนอื่น เก็บกดจนเกลียดและโกรธตัวเอง ผมอยากมีชีวิต อยากมีอิสระ อิจฉาเพื่อนคนอื่นๆที่พ่อแม่ปล่อย ผมควรพูดหรือทำยังไงกับแม่ดีครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ครับ แต่อยากให้เข้าใจหัวอกคนเป็นลูกเหมือนกัน ผมยืนยันคำเดิมว่าผมรักแม่มาก แต่ทนต่อไปแบบนี้ ผมคงไม่ไหว ช่วยผมทีครับ