ผมอยากจะบอกให้ฟังคืออย่างนี้ ผมเป็นคนเติบโตแล้วไม่มีเพื่อนสนิทสักคน จนนิสัยไม่กล้าเข้าสังคมจากปมถูกกลั่นแกล้งจากคนที่ไว้ใจจนไม่มีเพื่อนมาทั้งชีวิต แต่มีสิ่งหนึ่งคือ การวาดรูป ผมชอบวาดรูปหลังจากรู้จักอินเทอร์เน็ตผ่านมือถือสมาร์ทโฟน และวาดรูปจนไม่สนใจเพื่อนฝูงจนไม่มีใครสักคนไว้ใจ ประกอบกับ พ่อผมบังคับจนเป็นทัศนคติตัวเองไม่ดีต่อสังคม จนปิดกั้นเฟสบุ๊คมาตลอด 7 ปี หลังจากเป็นทหารมาได้สองปี ผมเปิดใจโลกออนไลน์และโชว์ทักษะที่ไม่เคยใช้มาก่อนในระยะเวลา 7 ปี เช่นกัน
ประเด็นคือ ผมวาดแค่ อยากมีตัวตนในสังคม แต่สังคมเล่นกลับ ประสบการณ์เพื่อนไม่มีจนความคิดผมฟุ้งซ่านจนเกิดเราม่าบ่อยๆ จนเสียเพื่อนในเฟสบุ๊คทยอยไป 1-2 คนต่อเดือน อีกอย่างผมเคยถูกกดดันจนเป็นปัญหาเรื้อรัง เคยไปหาหมอจิตเวช ก็ไม่ได้ช่วยอะไรตรงกับประเด็นชีวิตเลย และมีช่วงล่าสุด คือ ผมอยากวาดตามใจตัวเอง ในความคิดว่า ผู้คนในสังคมออนไลน์ เขาเคยมีเพื่อนมาก่อน สนิทมากกว่าปม จนอิจฉารู้สึกว่าไม่มีตัวตนในสังคมนักวาด อุตส่าห์ทุ่มเทแม้กระทั่งชีวิตก็มี
แต่เขาดลับเมินเฉยต่อแชทในกลุ่มวาดรูปจนรู้สึกว่า ตัวเองไม่ต่างอะไรกันเหมือเมื่อก่อน ไม่มีใครมาแสดงคอมเม้นท์จนรู้สึกว่า ตัวผมอยู่คนเดียวทั้งชีวิต ก็แค่ ขยะที่ไร้ค่าความเป็นตัวผมจริงๆ ทุกวันนี้วาดรูปอยู่คนเดียว เฟสบุ๊คท่านหนึ่ง ไม่บอกว่าใคร แต่เขาทำให้ผมเข้าใจผิดจนมีปัญหา เพราะผมไม่ไว้ใจเขาตั้งแต่วาดการ์ตูนแบบไม่ถามผมสักคำ จนสุดท้ายคนที่ไว้วางใจผม กลับหักหลังเหมือนสมัยก่อน รู้สึกเจ็บ และยังเอาความผิดเดิมๆ มาใส่ผม จนรู้สึกตกต่ำมาก จนคิดว่า ชีวิตนี้พอแค่นี้ ในฐานะนักวาดไร้ตัวตน ในอีกความคิดหนึ่งบอกว่า งานวาด ไม่ทรยศสำหรับผลงานของเรา เอาไงก็ตาม ชีวิตต้องสู้ต่อไป ถ้าพวกเขาเตะออกจากลุ่มวาดรูปได้ สักวันเชื่อว่าผมจะทำให้พวกเขาร้องขอเอง ถ้าถึงเวลานะ
เป็นแรงผลักดันให้ผมกลับมาตัดสินใจเรียนต่อหลังจากไม่ได้เรียน มหาลัยระยะเวลา 4 ปี ที่สูญเสียนี้ และเชื่อว่า สักวัน ชื่อของผมจะเป็นที่รู้จักคนอื่นผ่านเรื่องราวผลงานนี้ให้ได้!!!!
อยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับ ปัญหา สังคมนักวาดที่ชอบกีดกัน ไม่สนใจจนสุดท้ายมีปัญหาเรื้อรังจนถึงทุกวันนี้
ประเด็นคือ ผมวาดแค่ อยากมีตัวตนในสังคม แต่สังคมเล่นกลับ ประสบการณ์เพื่อนไม่มีจนความคิดผมฟุ้งซ่านจนเกิดเราม่าบ่อยๆ จนเสียเพื่อนในเฟสบุ๊คทยอยไป 1-2 คนต่อเดือน อีกอย่างผมเคยถูกกดดันจนเป็นปัญหาเรื้อรัง เคยไปหาหมอจิตเวช ก็ไม่ได้ช่วยอะไรตรงกับประเด็นชีวิตเลย และมีช่วงล่าสุด คือ ผมอยากวาดตามใจตัวเอง ในความคิดว่า ผู้คนในสังคมออนไลน์ เขาเคยมีเพื่อนมาก่อน สนิทมากกว่าปม จนอิจฉารู้สึกว่าไม่มีตัวตนในสังคมนักวาด อุตส่าห์ทุ่มเทแม้กระทั่งชีวิตก็มี
แต่เขาดลับเมินเฉยต่อแชทในกลุ่มวาดรูปจนรู้สึกว่า ตัวเองไม่ต่างอะไรกันเหมือเมื่อก่อน ไม่มีใครมาแสดงคอมเม้นท์จนรู้สึกว่า ตัวผมอยู่คนเดียวทั้งชีวิต ก็แค่ ขยะที่ไร้ค่าความเป็นตัวผมจริงๆ ทุกวันนี้วาดรูปอยู่คนเดียว เฟสบุ๊คท่านหนึ่ง ไม่บอกว่าใคร แต่เขาทำให้ผมเข้าใจผิดจนมีปัญหา เพราะผมไม่ไว้ใจเขาตั้งแต่วาดการ์ตูนแบบไม่ถามผมสักคำ จนสุดท้ายคนที่ไว้วางใจผม กลับหักหลังเหมือนสมัยก่อน รู้สึกเจ็บ และยังเอาความผิดเดิมๆ มาใส่ผม จนรู้สึกตกต่ำมาก จนคิดว่า ชีวิตนี้พอแค่นี้ ในฐานะนักวาดไร้ตัวตน ในอีกความคิดหนึ่งบอกว่า งานวาด ไม่ทรยศสำหรับผลงานของเรา เอาไงก็ตาม ชีวิตต้องสู้ต่อไป ถ้าพวกเขาเตะออกจากลุ่มวาดรูปได้ สักวันเชื่อว่าผมจะทำให้พวกเขาร้องขอเอง ถ้าถึงเวลานะ
เป็นแรงผลักดันให้ผมกลับมาตัดสินใจเรียนต่อหลังจากไม่ได้เรียน มหาลัยระยะเวลา 4 ปี ที่สูญเสียนี้ และเชื่อว่า สักวัน ชื่อของผมจะเป็นที่รู้จักคนอื่นผ่านเรื่องราวผลงานนี้ให้ได้!!!!