ก่อนอื่นของเรียงเรื่องราวก่อนนะคะ 
 เรามีแฟน  ตอนนี้คบกับจะได้ 4 ปี เเละคุยกว่าจะจบอีก2 ปี  สรุปเราอยู่กับเขาเเละรู้จักเขามา เกือบ6 ปี
 เราอยู่กับเขาเรายอมรับว่าชีวิตปกติแต่ เราอยู่นานๆเข้าเรารู้สึกไม่สำคัญ ตลอดที่ผ่านมา6 ปี ทุกวันคือวันธรรมดา วันเกิดเราวันครบครอบวันพิเศษต่างๆเราไม่มีหรือเคยได้สัมผัสความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นช่วงเเรกๆ เรา ซื้อทองให้เป็นของขวัญวันเกิดเขามีของขวัญพิเศษ มือถือไอโฟน ฃที่เราซื้อให้เขาฝ่ายเดียวตลอด พูดอย่างๆคือเราทุ่มเทอยู่ฝ่ายเดียว  เราอยู่ด้วยกันตลอด 6 ปีที่ผ่านมา เป็นเราที่คอยจ่ายค่าข้าวค่ากินทุกอย่างคนเดียวตลอดเราไม่เคยขอเงินเดือนของเขาเลยใช้เงินใครเงินมัน แต่เงินเขามักจะใช้จ่ายของตัวเองเราไม่เคยเรียกร้องขอร้องเขาให้ซื้อของเลยเเละจ่ายค่าข้าวให้เราเลย เพราะเรามีเงินเดือนมากกว่าเขามาก เรานับได้เลยว่า ทุกครั้งที่ไปทานข้าวเราจะจ่ายเองทั้งหมด  1 ปี  จะมีเขาจ่ายไม่เกิน5 ครั้ง เราไม่คิดว่าเขาเอาเปรียบเลยสักนิดแต่บางครั้งเราคิดน้อยใจที่เขาไม่พยายามที่จะพัฒนาตัวเองเพื่ออนาคตของเขาเหมือนเขามีเงินเพื่อใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีอนาคตในเเผน
จนช่วงหลังๆเรารู้สึกทุ่มเทวันพิเศษอยู่ฝ่ายเดียว  เราเลยตัดสินใจจะไม่มีวันพิเศษใดๆ  คือคิดเปย์ตัวเองดีที่สุด เราก็มีความอดทนมาตลอด เขานอกใจเรานับไม่ถ้วน จนเราปล่อยเเละเบื่อหากถามเราว่าทำไมถึงไม่ออกมา  เราอยากออกมานานเเล้วเเต่ เรามีรถที่ต้องผ่อนร่วมกันเป็นชื่อเเม่ของเขาค่ะ เเม่เขาดีกับเรามากจนเรารู้สึกดีอย่างน้อยก็มีคนที่ดีกับเรา จนเราไม่กล้าที่ตะนำความเดือดร้อนพาระตรงนี้พลักดันไปให้เเม่ของเขา คือเรา เบื่อเเละรู้สึกว่าเขายังไม่ใข่สำหรับเรา จนเมื่อต้นปีที่เเล้วเราตัดสินใจไปทำงานสิงค์โปร 1 ปี เราได้ไปเจอผู้ขายจีนคนหนึ่งที่ดีทำหัวใจเราฟูมากค่ะ เขาให้ความสำคัญเราตลอดเราได้ไปเจอคนในครอบครัวเขาหมดเเล้ว เเละมันดีหากถามว่าดีอย่างไร  วันพิเศษมีทุกครั้ง วันเกิดเรา วันวาเทนทายที่เราไม่มีเคยได้ดอกไม้ทั้งชีวิตเขาคือคนเเรก ข้าวทุกมื้อที่เราไปทานกับเขา เขาจะเป็นคนจ่ายตลอดเราอยากได้สิ่งไหนเขาไม่เคยพาเราลำบากเเละพูดว่ามันยากเย็นที่เขาจะหาได้เลย
เขาไม่ได้ให้เเค่ความสำคัญเรานะเขาเเคร์ครอบครัวเราด้วย ก่อนเราจะกลับไทยเขาบอกเราว่า อย่าทำงานอีกเลยเขาจะดูเเลเราเเละเขาก็ดูเเลเราจริงๆค่ะ
พอเรากลับไทยมาเเล้ว กับคนไทยเราก็ไม่เลิก ไม่ใช่ว่าเราไม่ยากเลิกเเต่เป็นเขาเองที่ไม่ยอมเลิก  สุดท้ายเขาบอกรับได้ที่เรามีอีกคนคือคนใหม่  
เเต่เราอึดอัดมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะอยู่แบบนี้ตลอด เราพูดแบบมีเหตุผลกับเขาก็เเล้ว คือพูดคุยอย่างดีที่สุด แค่เขาไม่ยอมเเละขู่ตะทำร้ายเราถ้าเราไป
เราอยากเดินไปที่เราสบายใจที่ตรงมีคนซัพพอตเรา เรารู้สึกดีเเละหัวใจฟูที่เรามีคนรักเรามากขนาดนี้หมายถึงคนใหม่นะคะ ตลอดที่เรารุจักเขามากเกือบปี เจาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย หากเราอดกลั้นไม่มีความอดทน เราจะเดินไปบอกเเม่เขาตรงๆว่าเราจะเลิกกับลูกเขา เราก็ไม่กล้าเพราะเรากลัวว่าเเม่เขาจะมองว่าเราเลวที่ไปมีคนใหม่   ปล. เราไม่เคยสบายใจที่อยู่ในสถานะนี้เพราะเราเลือกคนใหม่มาตลอด 
อยากจะถามหากเราเดินไปบอกความจริงให้ทุกคนรู้ เราจะเป็นที่เเย่ไหม เรารู้ว่าเราไม่ดีนะคะ เเต่ตลอดที่ผ่านมาเราให้โอกาสเขาเเล้วเเต่เหมือนยิ่งอยู่เรายิ่งรู้สึกไม่มีอนาคตจริงๆค่ะ  บ้านเราค่อนข้างที่ตะมีเงินคือรวยกว่าบ้านเรามากเลย ไม่ได้ว่ารวยขนาดนั้นก็ถือว่าสถานะรวยกว่าบ้านเราหลายระดับเพราะครอบครัวเขาทำกิจกอู่ซ่อมรถยนต์ใหญ่มากค่ะ  1 เดือนเขาจะทำงานเเม่เขาให้เเค่ 7 พัน เรากับ้ขาออกค่ารถคนละ 5 พัน สรุปเเต่บะเดือน เขาจะมีเงินกินเเค่ เดือนละ 2 พัน  เราไม่เคนท้วงถามเเม่เขาทำไมถึงให้น้อยมาก น้อยกว่าพนักงานในอู่อีก ทั้งๆนี่คือลูกจองเขาเอง เราไม่เข้าไปยุ้ง เราเ
คิดว่าเราคือคนนอก  ข้าวเราจ่ายเองทั้งหมด เพราะเราชอบอาหารที่ซื้อกินค่ะ นี่คือมั่นใจมากว่าเราไม่เคยเป็นพาระให้ใคร
เเต่ความคิดเรามันรู้สึกแบบหน่วงตลอด เวลาที่อยู่กับเขาไปเที่ยวอะไรก็ตามเราจ่ายอยู่ฝ่ายเดียวตลอด เราเบื่อ เรารู้สึกพ่อเเม่เรายังไม่จ่ายให้ขนาดนี้เลยมันเลยทำให้เรารุสึกเบื่อหน่าย