แบบนี้ควรดีใจมั้ยเราเป็นคนนึงที่จมูกโด่งตาโต่หางชี้ขึ้นปากกระจับขนาดกลางๆหัวเหม่งๆนิดๆ หน้าเล็กๆหน่อยเรียวนิดๆแต่มีแก้ม ตอนแรกรู้สึกว่าหน้าเราเฉยๆ แต่ตอนช่วงพอลองมาดูแลตัวเองแบบจริงจัง เริ่มทาลิปเปลี่ยนสี คนก็ทักเลยว่าสวย ก็นึกว่าชมไปทั่ว เลยดูแลตัวเองไปเรื่อยๆส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเป็นสิว แบบนานๆเป็นที รูปร่างผอยอม สูงกลางๆ 164-165 เสียงแหลมๆ เริ่มจริงจังหยุดบ้างต่อบ้างแล้วก็ไม่หยุดเลย จนขึ้นมอสามแต่งหน้าไป รร นิดนึงตามสมัยนี้ฮิตกันเลย หลายคนนะบอกสวยแต่ก็มีคนบอกไม่สวยเพื่อนในกลุ่มบางคนก็มองแปลกๆด้วย เหมือนจะรำคาญเรา พอย้ายห้องเพราะเพื่อนในกลุ่มกับสังคมในห้องมันแย่มากๆจนไม่มีสมาธิเรียนเลย เพื่อนห้องใหม่ก็ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่เรามีเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องที่ย้ายมาอยู่แล้วอ่ะก็เลยไม่ได้ประหม่า แต่ตอนย้ายวันแรก รู้สึกหัวใจเต้นแรงกลัวสั่นมาก แต่ไม่มีใครอะไรกับเราเลยเราเลยเริ่มรู้สึกสบายใจเรียนแบบมีความสุข ไม่เหมือนตอนอยู่ห้องเก่า อยู่ๆก็โดนแซะจากเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนที่ไม่ชอบเรา ต้องมาคิดว่าเขาจะคิดยังไงกับเราตลอดเวลา สั่น อึดอัด ที่ต้องทนอยู่กับเพื่อนสนิทปลอมๆที่คิดว่าตัวเองควบคุมคนอื่นตลอดเวลา ใครดีกว่าไม่ได้ ขี้อิจฉานินทากันมั่ว แต่พอย้ายไม่มีเลย แต่ก็มีคนนึงที่ไม่ชอบเราเพราะเราเสียงแหลม เขาคิดว่าเราแอ๊บแต่เสียงเราเป็นงี้แหละไม่ว่าจะอารมณ์ไหน แต่เราเฉยๆไม่ได้เกลียดไม่ได้ชอบ ก็ดีมากๆ แต่เพื่อนกลุ่มเก่าที่เราออกมาอ่ะแซะไม่หยุดพอเจอก็กระซิบนินทา เราไม่ได้สำคัญตัวนะแต่คนที่ส่วนใหญ่นินทาเราอ่ะ หน้าตาโคตรตรงข้ามกับเราเลย
อ่ะมาเรื่องที่มีคนมาชอบเรา คือก็ดีใจนะแต่ก็รำคาญอ่ะ บางคนโคตรน่าอึดอัด ล้ำเส้นสุดๆเลย คือไม่รู้จะดีใจมั้ย เราดีใจนะที่มีคนมาชอบเรา แต่ความจริงเราก็มีคนในใจแล้วอ่ะเราไม่ให้ความหวังใครถ้าคุยก็คุยแต่เราพยามคุยแบบชัดเจนให้เขารู้ แต่ขนาดคนที่เราชอบเขายังไม่ชอบเราเลยเราคงสวยไม่พอ ไม่ขาวอะไรมากเราคงต้องสวยกว่านี้ เเล้วถ้าเราไม่สวยจะมีคนชอบเรามั้ยหรือเราต้องสวยกว่านี้อีกถึงเขาจะชอบเราแล้วถ้าคนที่เกลียดเราเขาจะชอบเรามั้ย
สวยขึ้นจนมีคนมาชอบเยอะแล้วอยู่ๆก็มีคนที่ไม่เคยคุยกันด้วยเลยมาเกลียดเรา
แบบนี้ควรดีใจมั้ยเราเป็นคนนึงที่จมูกโด่งตาโต่หางชี้ขึ้นปากกระจับขนาดกลางๆหัวเหม่งๆนิดๆ หน้าเล็กๆหน่อยเรียวนิดๆแต่มีแก้ม ตอนแรกรู้สึกว่าหน้าเราเฉยๆ แต่ตอนช่วงพอลองมาดูแลตัวเองแบบจริงจัง เริ่มทาลิปเปลี่ยนสี คนก็ทักเลยว่าสวย ก็นึกว่าชมไปทั่ว เลยดูแลตัวเองไปเรื่อยๆส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเป็นสิว แบบนานๆเป็นที รูปร่างผอยอม สูงกลางๆ 164-165 เสียงแหลมๆ เริ่มจริงจังหยุดบ้างต่อบ้างแล้วก็ไม่หยุดเลย จนขึ้นมอสามแต่งหน้าไป รร นิดนึงตามสมัยนี้ฮิตกันเลย หลายคนนะบอกสวยแต่ก็มีคนบอกไม่สวยเพื่อนในกลุ่มบางคนก็มองแปลกๆด้วย เหมือนจะรำคาญเรา พอย้ายห้องเพราะเพื่อนในกลุ่มกับสังคมในห้องมันแย่มากๆจนไม่มีสมาธิเรียนเลย เพื่อนห้องใหม่ก็ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่เรามีเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องที่ย้ายมาอยู่แล้วอ่ะก็เลยไม่ได้ประหม่า แต่ตอนย้ายวันแรก รู้สึกหัวใจเต้นแรงกลัวสั่นมาก แต่ไม่มีใครอะไรกับเราเลยเราเลยเริ่มรู้สึกสบายใจเรียนแบบมีความสุข ไม่เหมือนตอนอยู่ห้องเก่า อยู่ๆก็โดนแซะจากเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนที่ไม่ชอบเรา ต้องมาคิดว่าเขาจะคิดยังไงกับเราตลอดเวลา สั่น อึดอัด ที่ต้องทนอยู่กับเพื่อนสนิทปลอมๆที่คิดว่าตัวเองควบคุมคนอื่นตลอดเวลา ใครดีกว่าไม่ได้ ขี้อิจฉานินทากันมั่ว แต่พอย้ายไม่มีเลย แต่ก็มีคนนึงที่ไม่ชอบเราเพราะเราเสียงแหลม เขาคิดว่าเราแอ๊บแต่เสียงเราเป็นงี้แหละไม่ว่าจะอารมณ์ไหน แต่เราเฉยๆไม่ได้เกลียดไม่ได้ชอบ ก็ดีมากๆ แต่เพื่อนกลุ่มเก่าที่เราออกมาอ่ะแซะไม่หยุดพอเจอก็กระซิบนินทา เราไม่ได้สำคัญตัวนะแต่คนที่ส่วนใหญ่นินทาเราอ่ะ หน้าตาโคตรตรงข้ามกับเราเลย
อ่ะมาเรื่องที่มีคนมาชอบเรา คือก็ดีใจนะแต่ก็รำคาญอ่ะ บางคนโคตรน่าอึดอัด ล้ำเส้นสุดๆเลย คือไม่รู้จะดีใจมั้ย เราดีใจนะที่มีคนมาชอบเรา แต่ความจริงเราก็มีคนในใจแล้วอ่ะเราไม่ให้ความหวังใครถ้าคุยก็คุยแต่เราพยามคุยแบบชัดเจนให้เขารู้ แต่ขนาดคนที่เราชอบเขายังไม่ชอบเราเลยเราคงสวยไม่พอ ไม่ขาวอะไรมากเราคงต้องสวยกว่านี้ เเล้วถ้าเราไม่สวยจะมีคนชอบเรามั้ยหรือเราต้องสวยกว่านี้อีกถึงเขาจะชอบเราแล้วถ้าคนที่เกลียดเราเขาจะชอบเรามั้ย