เรามีลูก 2 คน ชาย1 หญิง1 ลูกห่างกัน3 ปี หลักๆแล้วเราเลี้ยงลูกเอง พ่อแม่สามี(เราแต่งงานมาอยู่บ้านสามี)ช่วยดูลูกให้บางครั้งที่เราไม่ว่างจริงๆ เราดูแลลูกไป ขายของไป (เปิดร้านขายของ) ทำงานบ้านเองทุกอย่าง สามีก็ช่วยดูบ้าง แต่สามีเลี้ยงสุนัข 1 ตัว นก5-7ตัว ไก่เฉพาะที่มัดไว้ 8-10ตัว ชีวิตส่วนใหญ่ของเขากลับจากทำงานก็ไปอยู่กับสัตว์เลี้ยงของเขา อยู่กับสัตว์เลี้ยงมากกว่าอยู่กับลูกอีก แฟนเคยบอกว่า ลูกน่ะเราก็ดูแลได้ พ่อแม่ก็ช่วยดูได้ แต่สัตว์เลี้ยงของเขาไม่มีใครดูแลได้นอกจากเขา เพราะอย่างนั้น นี่เลยเป็นเหตุผลให้เขาแทบไม่ได้ช่วยเราดูลูกเลย เขาก็มีมาเอาลูกอาบน้ำบ้าง อาทิตย์ละ1-2 ครั้ง ที่เหลือตกดึกมา ก็ไปหาเพื่อน ไปอยู่กับสัตว์เลี้ยงของเขา ไปตกปลา  ส่วนเราไปไหนไม่ได้เลย ปีนึงไปเที่ยวหาเพื่อนไปดื่มแปปเดียว สามีก็โทรตามให้กลับบ้านมาดูลูก 
คือชีวิตเรามีแค่ลูก ทำงาน ลูก ทำงาน อยู่แบบนี้ เราไม่อยากมีลูกแล้ว แต่สามีอยากมีอีก1 คน เราคิดว่าอีกแค่1 คนเราก็ไม่อาจรับกับสถานการณ์ปัจจุบันนี้ได้อีกแล้ว เราเหนื่อยกับการทำงานและดูแลลูกในทุกๆวัน แต่เมื่อไรที่เราคุยกันว่าจะไม่มีลูกแล้ว พอแล้ว เขาก็จะพยายามหาเหตุผล100แปดพัน9 มาบอกว่าต้องมีอีก1 คน(เราผ่าคลอดหมอให้มีได้สูงสุด3คน) เพราะว่าลูกต้องมีพี่น้องหลายคนจะได้มีที่ระบายตอนเขาทุกข์จะได้มีที่ปรึกษา บลาๆ 

ฐานะเราก็จัดอยู่ระดับปานกลาง มี 3 คนก็น่าจะไหว(สามีบอก) แต่ร่างกายและจิตใจเรามันไม่สามารถจะมีเพิ่มได้แล้วจริงๆ เพราะว่าถ้ามีอีก1 คน สามีและทุกคนก็ไม่ช่วยเลี้ยงอยู่ดี ก็ตกอยู่ที่เราทั้งหมดอยู่ดี ตอนนี้ลูก2 คนไป รร หมดแล้ว เรารู้สึกพอได้หายใจออกบ้างนิดหน่อย แต่พอลูกเลิกเรียนมาเราก็ต้องจัดการอารมณ์และดูแลลูกไม่ให้ห่าง (ลูก2ขวบกับ5ขวบ)  ส่วนสามีก็ไปอยู่ที่ลานสัตว์เลี้ยงของเขา 

สุดท้ายนี้ใครพอจะมีวิธีการพูดให้เข้าใจกันโดยไม่ต้องทะเลาะกันบ้าง ว่าไม่อยากมีลูกแล้ว