ผมเคยมีอยู่นะครับ ขอเล่า

   ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งขอตั้งนามสมมุติเขา ว่า "เต้" แล้วกัน

ผมและเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลย

เต้เป็น คนที่ค่อนข้าง สร้างรอยยิ้ม ให้คนรอบข้างได้ดีมาก เรียนไม่ได้เก่ง เป็นคนที่ค่อนข้าง นิสัยชอบแกล้ง

แต่ แกล้งแบบไม่สนใจ ความรู้สึก คนโดนเท่าไหร่ (ถือเป็นข้อเสีย)  

หน้าตาเต้ก็ไม่ได้ดีอะไรนะ แต่เป็นคนที่ มีเสน่ห์สูง, SMV 8 ข้อ ก็สูง  

แต่ก็ไม่ฮอตในหมู่สาวๆ อยู่ในระดับปานกลางแหละ

ซึ่งต่างจากผม แบบขั้วตรงข้าม กันเลยทีเดียว

ผมเป็นคนที่ เรียนเก่ง แต่เข้าสังคมไม่เก่ง ไม่ชอบการอยู่กับคนหมู่มาก หน้าตาผมก็ถือว่าดีเลยแหละ(ขออวย)
ถึงตอนนั้นจะเป็นคนอวบๆหน่อยก็เถอะ แต่เสน่ห์ผมกลับไม่มี สาวนี้ไม่สนใจเลย

ในช่วงเด็กๆ ไม่ได้คิดอะไรกับเต้หรอกนะ พอขึ้น ม.ต้น ผมและเต้ ได้เรียนที่ โรงเรียนเดียวกัน เป็น โรงเรียนประจำ

ตอนอยู่ ม.1  ผมก็ยังคิดเป็นเพื่อนกับเขา อยู่ เล่นเกมส์ หาอะไรทำด้วยกัน และเต้ ถือว่าเป็นเพื่อนคนเดียว ของผม  ผมไม่มีเพื่อนคนอื่นอีกเลย ต่างจากเต้ที่ สนิทได้กับหลายคน ที่เขามาในชีวิตเขา แต่ผมก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิทกับเต้ที่สุด

จนกระทั่งถึงช่วง จะเปิดเทอม ภาคเรียนที่1 (ตอนนั้น ผมขึ้น ม.2 )

มีเด็กนักเรียนใหม่(รุ่นน้อง) เข้ามาค่อนข้างเยอะ  

เต้ ก็เข้าหา เด็กใหม่ ตามนิสัยเขา จนสนิทสนมกัน กับ รุ่นน้องมากขึ้น  

จน เต้ แทบไม่ได้ สนใจผมเลย

ตอนนั้นผมรู้สึก หงุดหงิดแปลกๆ
ผมก็คิดว่า คงเป็นเพราะไม่มีเพื่อนกระมัง แต่แท้จริง คือมันเกิดอาการหึงเพื่อน

ตอนนั้นก็ยังไม่สามารถ แน่ใจได้ว่า ผมชอบเขาหรือยัง

แต่.. เวลาผ่านไปหลายเดือน

ความสัมพันธ์ผม กับเต้ มันก็ค่อยๆห่างกัน เขาเริ่มไม่สนใจผม เขาก็ชอบไปอยู่กับเพื่อน(รุ่นน้อง/รุ่นพี่) แบบสนิทกันมากๆ อ่ะ

จิตใจ ผมมันก็เริ่มที่จะ ไม่พอใจขึ้นเรื่อยๆ

จนผมสงสัย ว่า
" ทำไมต้องไปใส่ใจขนาดนั้นด้วย หรือ.. หรือ.. ว่า เราจะชอบ เต้ กันนะ แอ๊ะ.. ไม่น่าใช่"

จนช่วงหนึ่งผมก็เริ่ม หาวิธีเข้าหา เต้ อยากกลับไปมีความสัมพันธ์แบบ เก่า

ซึ่งก็ทำได้..

ในช่วงนั้นผมก็เริ่ม มีความรู้สึกแปลกๆ คือ เวลาอยู่ใกล้ได้ตัวสัมผัสกัน และได้พูดคุยกับ เต้ มันก็รู้สึก อิ่มใจ อุ่นใจ ใจฟู

จนเกิดความคิดมา 2 อย่างคือ :-

1. "ถ้า เต้ เป็นผู้หญิง คงจะชอบไปแล้วแหละ "

2. " แอ๊ะ.. หรือว่าตอนนี้ ผมชอบเต้กันนะ ไม่หรอกมั้ง อาจจะแค่รู้สึก เอ็นดู เหมือนน้องชาย แหละ(มั้ง) แอ๊ะ.. หรือว่าชอบ กันนะ..... "

ใจในตอนนั้น ผมไปค่อนข้างเอียงไปว่าผมชอบเต้

สมองคงจะสั่งให้ผม คิดอย่างนั้น  
แหละมั้ง จนมันชอบขึ้นมา จริงๆ
ไม่ได้ อยากชอบนะ  จนต้องยอมรับว่า ตัวเองชอบ

ในช่วงนั้นเริ่มมี moment  ที่ทำให้ผมใจฟู อยู่บ่อยครั้งเลย เช่น :-

เวลาที่ผมไปเล่นกับ เต้ ผมมักมองหา โอกาสที่จะ หยอก เต้ แบบ หยิกแก้มบ้าง ห้อมแก้มบาง บางครั้งก็ได้จับมือ กัน โห้ว.. บอกเลย หลังจากนั้น อมยิ้มแทบไม่ไหว พอผมกลับห้องไปนี้ รู้สึกเขินแบบดิ้นเลยอ่ะ😆  เป็นความรู้สึกที่ดีมาก

ในบางครั้งผมก็รู้สึกไม่พอใจ เหมือนกัน ที่เพื่อน(ชาย) คนอื่นเข้ามาหา เต้  ถึงจะรู้ก็เถอะ ว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกัน  

แต่ใจ มันหึงอ่ะ ทำไงได้ บางครั้ง

ผมก็ทำตัวงี่เง่า เช่น งอน เต้  ทั้งที่เข้าไม่ได้ทำอะไรผิด และผมก็เป็นแค่เพื่อนด้วย

ก็ตอนนั้นผมยังเด็กนี้เนอะ..

จนถึงช่วงหนึ่ง ที่ เต้ นั้น อยู่ๆ ก็ไม่คุยกับ ผม เหมือนเมินอ่ะ

ตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไม..

ผมก็ทักไปถามในแชท
(ไม่กล้าถามต่อหน้า)

ว่า
" เป็นอะไรหรอ เราทำอะไร ให้ไม่พอใจ หรือเปล่า มีอะไรก็บอกตรงสิ"

ประมาณนี้
เอาจริงๆ ตอนนั้นพิมพ์ยาวมากๆเลย จำไม่ได้ละ แค่นี้พอ

พิมพ์ไปทางแชท อย่างนี้ไป 2-3 ครั้ง

แต่ เต้ ก็อ่านอยู่นะ แต่ไม่ตอบ

จนผมซึ่งตอนนั้น ความคิดเด็กไปหน่อย (กำลังจะจบ ม.2) เลยไปทำกิริยาแย่ๆ พูดแย่ๆ  ใส่ เต้ ซะงั้น

จนวันหนึ่งได้ยินข่าวลือ มาจากเพื่อน ของผมอีกคนที่ไม่สนิทมาก เขาบอกว่า " ที่เต้ เมินนาย เพราะ เต้ เกลียดนายเฉยๆ "

ผมที่ได้ยินอย่างนั้น อารมณ์ก็เดือด เป็นไฟ ทักแชทไปด่า และตัดเพื่อนไปเลย ว่า
" อยากเกลียดก็เกลียดไป ไม่ได้สนใจ เราไม่ได้ทำอะไรผิด สักหน่อย เป็นอะไรกันแน่ ตัดเพื่อนให้มันจบๆ กันไปเลยไหม "

อันนี้ถือว่า ทำให้ดูสุภาพมากแล้วนะ ตอนพิมพ์ไปตอนนั้น แบบเลวมากจริงๆ

หลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้คุยกับเขาไปเลย 3 เดือน ตรงเป๊ะ

แต่เดือนที่ 3 นั้น ผมรู้สึกให้อภัยเขาแล้วแหละ และอยากอยากที่จะคุย และมี moment เหมือนตอนก่อน

แต่ก็ยังไม่ได้ คืนดีกัน จนถึงปลาย เดือน ผมก็ได้ทักไปถาม เขาตรงๆ ว่า "ไม่ได้เกลียดกันใช่ไหม"
เขาว่า
"ไม่ได้เกลียด"

หลังจากนั้นก็เริ่มที่จะคุยกันเหมือนดังเดิม มีช่วงเวลาแบบ happy ด้วยกัน ผมก็อยากอยู่กับเขาไปเรื่อยๆ ในฐานะเพื่อน ไม่อยากข้าม friend sone
ในอนาคต ก็อยากจะ ได้แฟนเป็น ผู้หญิงอยู่แล้วด้วย


แต่ปัญหาดันเกิดอีก คือ ผมทะเลาะกับเพื่อนอีกคน ซึ่ง มองยังไง ไอ้เพื่อนคนนั้นมันก็ผิด

แต่เต้ ดันไปเข้าข้าง ไอ้คนผิดนั้น
ทั้งที่ ผมรู้สึกสนิทกับเขาที่สุด
(รู้สึกฝ่ายเดียว)

หลังจากวันที่ผมทะเลาะ กับไอ้เพื่อนคนนั้น เต้ ก็เริ่มที่จะเมินผมอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ ผมไม่ได้สนใจ เพราะ มันรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง แล้วตอนนั้นผมก็ไม่ดิ้นรน อะไรเหมือน 4 เดือนก่อน

ผมก็เลยใช้วิธี การ ต่างคน ต่างอยู่ แบบผมก็พยายาม จะสร้าง ระยะห่าง กับเขา แบบ ไม่ใช่เพื่อน แต่ เป็นคนรู้จัก  

หาก ผมช่วยอะไรได้ก็ช่วย แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยหลังจากนั้น



ในการแก้ปัญหา ของผมมันอาจ
ดูเหมือนการหนี ปัญหา แต่ก็นะ
ในเมื่อ ผมและเต้ มันเป็น ขั้วตรงข้าม กันมากเกินไป จนต้านกันเอง ก็งี้ แหละ  

ผมก็ไม่คิดว่ามันจะมาจบ
แบบ bad end เหมือนกัน แต่อนาคต มันไม่เที่ยงนี้เนอะ

ใช่ว่าเรา หวังอย่างไร จะได้อย่างนั้น

ผมเลยขอไม่หวัง ตามหลัก
พุทธศาสนา ว่า

" หวังมาก ทุกข์มาก
  หวังน้อย ทุกข์น้อย
  ไม่หวัง ไม่ทุกข์ "