สวัสดีค่ะ  ตอนนี้หนูอายุ18ปี เรียนปวช ช่างเขียนแบบเครื่องกล ที่วิทลัยนึง
ตั้งแต่เริ่มเรียน อนุบาล ประถม มัธยม หนุชอบเรียนภาษาอังกฤษมากๆๆ เวลาคนถามว่าอยากเป็นอะไร ชอบเรียนอะไร หนูตอบเสมอเลยว่าหนูอยากเป็นไกด์ คุณครูภาษาอังกฤษ หนูชอบเรียนภาษาอังกฤษมากๆๆ มีความสุขที่ครั้งที่ได้เรียนวิชานี้
             จนมาถึงจุดเปลี่ยนในตอนหนูม.3 ที่บ้านอยากให้ต่ออาชีวะ เพราะเรียนจบแล้วหางานได้เลย ไม่เหมือนกับเราเรียนม.ปลายต้องต่อมหาลัยอีก อีกอย่างแม่ส่งหนูไม่ไหว หนูเป็นพี่คนโต มีน้องอีก2คน ที่ต้องเรียน หนูเลยเลือกเรียนช่างเขียนแบบเครื่องกล เพราะหนูก็มีความชอบในงานนี้ จนเรียนมาเรื่อยๆ รู้สึกว่ามาถูกทาง แต่ระหว่างทางที้รียนมานี้ หนูไม่เคยทิ้งภาษาอังกฤษเลย ยังทบทวนเสมอ มีไปสมัครสอบโทอิค ทำงานเป็นแม่บ้านบนเรือได้คุยกับชาวต่างชาติ หนุรู้สึกชอบมากๆในการพูดได้หลายๆภาษา
             จนหนูได้มาฝึกงาน กลับกลายเป็นคนละแบบที่คิดไว้ งานแอบกดดันเล็กน้อย พี่ที่สอนงานพูดเสมอว่าเราเป็นคนทำแบบช่างเขียนแบบ หากงานเราพลาด งานก้จะพลาดเสียทั้งเวลาทั้งเงิน และความรู้สึก  จนมีแอบคิดว่าหรือสายงานที่อาจจะไม่เหมาะกับเรา มันไม่ใช่สิ่งที่เราทำและมีความสุขอีกแล้ว
             และในตอนนี้เพื่อนๆหนูมีทั้งเรียนม.6 และปวช.3 ใกล้ถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อหรือทำงาน บางคนอาจต่อปวส มหลาลัย หรือทำงาน และหนูยังอยากเรียนต่อ ที่หนูคิดไว้คือ มนุษศาตร์ เอกอิ้ง แต่ที่บ้านไม่มีเงินส่ง หรือหนูควรต่อเรียนที่เดิมแต่เพียงย้ายสาขาเป็นแนวสาขา ธุรกิจการบิน ท่องเที่ยว จะดีกว่าคะ ปล.ขอบคุณรมากๆนะคะที่อ่านมาจนจบตรงนี้ พี่ๆคนไหนที่อยากแนะนำ แนะนำมาได้เลยค่ะ