เนื่องด้วยมีเหตุต้องเดินทางไกล 300 โล แล้วพักผ่อนน้อย ตอนขาไปไม่เท่าไหร่ ขากลับแดดบ่ายเอาเรื่อง

ลูกตาเริ่มล้าพร้อมจะปิด พยายามหยิกตัวเอง สะดุ้งตื่นทีนึงถึงกับพะวง นี่เรายังขับรถอยู่ใช่ไหม หรือชนไปแล้วแต่เราเป็นวิญญาณ

สักพักหลังหายเจ็บก็ง่วงอีก คราวนี้หนักเลย เพิ่งเข้าใจคำว่า “เกือบหลับแต่กลับมาได้” พวงมาลัยจากที่เคยคุมง่ายๆ มันก็ไม่ง่ายเลย เหมือนต้องออกแรงเพิ่มมากขึ้น แต่โชคดีที่สมองสั่งการว่าอย่าประมาทๆๆ

เป็นอันเข้าใจสาเหตุที่บางคนรถส่ายก็วันนี้

สุดท้ายแก้ง่วงด้วยวิธีกิน คราวนี้ตื่นยาววว