สวัสดีครับทุกคน
วันนี้อยากมาถามเพื่อนๆพี่ๆครับ ว่าเหตุการที่จะเล่ามันคือเราผิด หรือฝั่งเราไม่ปกติครับ
เริ่มจากการเรียนจบมหาลัยครับ ผมเองไม่ใช่คนไทย(เป็นชาติที่ถ้าจะทำงานในไทยจะต้องมีเงินเดือนกำหนด ซึ่งอยู่ที่ 45k+) ที่บ้านมีธุรกิจโรงงานครับ ตอนแรกคุณพ่อคุณแม่ก็อยากให้กลับครับ แต่ด้วยความที่ผมเองอยากอยู่กับแฟนส่วนนึง อีกส่วนคืออยากได้ชีวิตส่วนตัวที่มากขึ้น เพราะที่บ้านค่อนข้างเข็มงวดมากครับ จากนั้นผมได้งาน และเปลี่ยนงานด้วย รวมกัน 2 ที่ครับ รวมเป็นเวลาประมาณเกือบ 3 ปี จากนั้นด้วยความเครียดและโดนเหยียดทางด้านเชื้อชาติจากที่ทำงานที่ 2 ทำให้ผมเครียด และตัดสินใจลาออก บทสรุปคือกลับมาทำงานที่บ้าน
ก่อนหน้านี้ทำงานพักอยู่โซน นนทบุรีครับ แต่ที่บ้านคืออยู่ชลบุรี ก่อนตัดสินใจกลับ เครียดกันอยู่นานกับแฟนครับ กลัวจะไปได้ไม่รอดเพราะห่างกัน ตัวผมไม่มีปัญหาครับ ผมไม่ติดอะไร แต่แฟนผมจะค่อนข้างต้องการชีวิตที่ได้นอน และใช้ชีวิตกับแฟน ซึ่งผมก็ใช่ว่าไม่ชอบนะครับ แต่สุดท้ายต้องทำงานหากินครับ ก็ต้องกลับครับ
จากนี้ขอเล่าพื้นหลังครอบครัวหน่อยนะครับ ครอบครัวผมจะเป็นครอบครัวที่จะให้ความสำคัญกับเวลาครอบครัวมากครับ แต่ก็ไม่ถึงกับทุกวันทุกเวลา แต่ซักอาทิตย์หรือสอง จะต้องมาการทานข้าวหรือใช้เวลาร่วมกันครับ อย่างเช่น แต่ก่อนผมทำงานข้างนอก เสาร์อาทิตย์ นานสุด 2 อาทิตย์ควรกลับที แต่ก็เคยมากกว่านั้นครับ 3 อาทิตย์ไรแบบนี้ โดนบ่นๆครับ แต่ไม่ถึงกับเอาเป็นเอาตายครับ เหมือนเขาก็หวังให้เรากลับนะครับ
ส่วนครอบครัวแฟน คือ เป็นในทางที่ไม่สนิทกันครับ ถึงขั้นว่า 2-3 ปีอาจจะเจอกันนับครั้งได้ครับ
ความเห็นผม ผมคิดว่าไม่มีใครผิดถูกครับ ครอบครัวผมดูอบอุ่น แต่ทะเลาะบ่อยครับ ส่วนครอบครัวแฟนดูไม่สนิทครับ แต่อบอุ่นเป็นเพื่อนกับลูกได้ สำหรับผมคืออบอุ่นนะครับ ถ้าอาจจะไม่มีการพูดคุยกันบ่อยเท่าบ้านผมครับ
ปัญหาปัจจุบันคือ แฟนรู้สึกว่าให้เวลาเค้าไม่พอ ผมต้องทำงานจัน ถึง เสาร์ และเสาร์เย็นไปหา กลับมาทำงานจันเช้า สำหรับผมจริงๆคือผมมีเวลาเท่านี้ครับ ระยะทางไกลครับ ผมคงไม่สามารถไปหาได้ในวันธรรมดา หลายครั้งทะเลาะกันครับ เค้าจะพูดว่ามีแฟนเหมือนไม่มี หรือเวลาป่วยจะบอกว่าพอต้องการที่สุด ผมกลับไม่สามารถไปดูแลได้ สิ่งที่ผมทำได้มากสุด หรือที่ทำที่ผ่านมา ก็คงซัพพอตด้านค่าห้อง หรืออาหารและยาเวลาป่วยครับ
ส่วนตัวผมไม่ติดอะไรกับการเจอน้อยลง และผมอยากเจอบ่อยเหมือนกันครับ แต่ผมก็เข้าใจบริบทเค้าครับ ด้วยความที่ไม่ได้สนิทกับที่บ้าน ก็คงโดดเดี่ยวน่าดู ผมรู้สึกผิดมาตลอด เวลามีการทะเลาะกัน และผมก็ขอโทษทุกรอบ จริงๆแล้วผมตั้งใจเก็บตังซัก 2 ปี เพื่อสร้างอนาคต แต่งงาน ไรงี้ครับ
คร่าวๆก็เท่านี้นะครับ เพิ่มเติมก็สอบถามได้นะครับ ผมอยากรู้ว่าผมแย่หรอครับ หรือทำหน้าที่แฟนได้ไม่ดี
ปัญหาชีวิตคู่ที่อยู่ห่างกัน มั้ง??? เข้ามาอ่านกันหน่อยนะครับ
วันนี้อยากมาถามเพื่อนๆพี่ๆครับ ว่าเหตุการที่จะเล่ามันคือเราผิด หรือฝั่งเราไม่ปกติครับ
เริ่มจากการเรียนจบมหาลัยครับ ผมเองไม่ใช่คนไทย(เป็นชาติที่ถ้าจะทำงานในไทยจะต้องมีเงินเดือนกำหนด ซึ่งอยู่ที่ 45k+) ที่บ้านมีธุรกิจโรงงานครับ ตอนแรกคุณพ่อคุณแม่ก็อยากให้กลับครับ แต่ด้วยความที่ผมเองอยากอยู่กับแฟนส่วนนึง อีกส่วนคืออยากได้ชีวิตส่วนตัวที่มากขึ้น เพราะที่บ้านค่อนข้างเข็มงวดมากครับ จากนั้นผมได้งาน และเปลี่ยนงานด้วย รวมกัน 2 ที่ครับ รวมเป็นเวลาประมาณเกือบ 3 ปี จากนั้นด้วยความเครียดและโดนเหยียดทางด้านเชื้อชาติจากที่ทำงานที่ 2 ทำให้ผมเครียด และตัดสินใจลาออก บทสรุปคือกลับมาทำงานที่บ้าน
ก่อนหน้านี้ทำงานพักอยู่โซน นนทบุรีครับ แต่ที่บ้านคืออยู่ชลบุรี ก่อนตัดสินใจกลับ เครียดกันอยู่นานกับแฟนครับ กลัวจะไปได้ไม่รอดเพราะห่างกัน ตัวผมไม่มีปัญหาครับ ผมไม่ติดอะไร แต่แฟนผมจะค่อนข้างต้องการชีวิตที่ได้นอน และใช้ชีวิตกับแฟน ซึ่งผมก็ใช่ว่าไม่ชอบนะครับ แต่สุดท้ายต้องทำงานหากินครับ ก็ต้องกลับครับ
จากนี้ขอเล่าพื้นหลังครอบครัวหน่อยนะครับ ครอบครัวผมจะเป็นครอบครัวที่จะให้ความสำคัญกับเวลาครอบครัวมากครับ แต่ก็ไม่ถึงกับทุกวันทุกเวลา แต่ซักอาทิตย์หรือสอง จะต้องมาการทานข้าวหรือใช้เวลาร่วมกันครับ อย่างเช่น แต่ก่อนผมทำงานข้างนอก เสาร์อาทิตย์ นานสุด 2 อาทิตย์ควรกลับที แต่ก็เคยมากกว่านั้นครับ 3 อาทิตย์ไรแบบนี้ โดนบ่นๆครับ แต่ไม่ถึงกับเอาเป็นเอาตายครับ เหมือนเขาก็หวังให้เรากลับนะครับ
ส่วนครอบครัวแฟน คือ เป็นในทางที่ไม่สนิทกันครับ ถึงขั้นว่า 2-3 ปีอาจจะเจอกันนับครั้งได้ครับ
ความเห็นผม ผมคิดว่าไม่มีใครผิดถูกครับ ครอบครัวผมดูอบอุ่น แต่ทะเลาะบ่อยครับ ส่วนครอบครัวแฟนดูไม่สนิทครับ แต่อบอุ่นเป็นเพื่อนกับลูกได้ สำหรับผมคืออบอุ่นนะครับ ถ้าอาจจะไม่มีการพูดคุยกันบ่อยเท่าบ้านผมครับ
ปัญหาปัจจุบันคือ แฟนรู้สึกว่าให้เวลาเค้าไม่พอ ผมต้องทำงานจัน ถึง เสาร์ และเสาร์เย็นไปหา กลับมาทำงานจันเช้า สำหรับผมจริงๆคือผมมีเวลาเท่านี้ครับ ระยะทางไกลครับ ผมคงไม่สามารถไปหาได้ในวันธรรมดา หลายครั้งทะเลาะกันครับ เค้าจะพูดว่ามีแฟนเหมือนไม่มี หรือเวลาป่วยจะบอกว่าพอต้องการที่สุด ผมกลับไม่สามารถไปดูแลได้ สิ่งที่ผมทำได้มากสุด หรือที่ทำที่ผ่านมา ก็คงซัพพอตด้านค่าห้อง หรืออาหารและยาเวลาป่วยครับ
ส่วนตัวผมไม่ติดอะไรกับการเจอน้อยลง และผมอยากเจอบ่อยเหมือนกันครับ แต่ผมก็เข้าใจบริบทเค้าครับ ด้วยความที่ไม่ได้สนิทกับที่บ้าน ก็คงโดดเดี่ยวน่าดู ผมรู้สึกผิดมาตลอด เวลามีการทะเลาะกัน และผมก็ขอโทษทุกรอบ จริงๆแล้วผมตั้งใจเก็บตังซัก 2 ปี เพื่อสร้างอนาคต แต่งงาน ไรงี้ครับ
คร่าวๆก็เท่านี้นะครับ เพิ่มเติมก็สอบถามได้นะครับ ผมอยากรู้ว่าผมแย่หรอครับ หรือทำหน้าที่แฟนได้ไม่ดี