เล่นกีฬาเก่ง กับเป็นโค้ชที่เก่งนี่คนละเรื่องเลย ต้องแยกจากกัน
และไม่ได้หมายความว่าห้าม 7 เซียน วุ่นวายกับวอลเลย์บอล แต่ควรเริ่มจากสิ่งที่เล็ก ๆ ก่อนและค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นมา
ด้วยความเป็น 7 เซียน เชื่อเถอะถ้าเก่งจริง แคนดิเดทกันมา 2 คน 3 คน ฝีมือพอๆกัน ยังไงสมาคมเลือกพวกนางก่อนอยุ่แล้ว
แต่นี่ ผลงานไม่มีอะไรเลย วรรณากับวิลา ถือเป็นโค้ชที่คนสาปมากกว่าคนชม แต่กล้ามานั่งข้างสนามทำทีมชาติชุดใหญ่
และถ้าไล่เรียงแต่ละคนของ 7 เซียนนะ อื้อหือ ห่างไกลกับคำว่าโค้ชที่ดีสุดๆ
1. นุส -- เก่งมาก แต่พรสวรรค์มากกว่าพรแสวง จากการที่เจ้าตัวชอบสัมภาษณ์ว่าเล่นเซ็ตเตอร์มันไม่ต้องซ้อมหนัก อู้บ้าง หลบบ้าง เพื่อฝึกความทริกกี้ในสนาม ซึ่งมันดีมาก แต่มันดีกับนางเป็นการส่วนตัว
2. หน่อง -- คัดโอ 2016 หน้าหล่าคนแรกๆ เป็นกัปตันทีมที่คาดว่าน่าจะมีภาวะผู้นำมากกว่านี้แต่ก็อย่างที่เห็น
3. กิฟ -- มีดีที่ภาวะผู้นำจริง ๆ แต่การทำทีมถ้าจะเอาสไตล์บอลตีแบบนางเป็นหลักต้องพัก SF มันดี แต่ร่างกายเด็กในทีมไม่ได้กำยำเหมือนนางทุกคน จะให้เค้าสับตรีนมาตีบอลวายทุกลูกขนาดนั้น พักก่อน
4. อร -- คนนี้น่าลอง เพราะจริงๆดูเงียบๆ แบบไม่อยากมีอิทธิพลอะไรต่อสมาคม ถ้าจะติดคงจะติดที่สไตล์มากกว่า อรดุดัน ตีหนัก บอลแก้กล้าฟาด เด็กๆควรทำตาม แต่ก็เหมือนข้างบน เด็กทุกคนไม่ได้มีร่างกายแบบอร แม่อร บอลแก้ยกสูงมา นางฟาดไม่ยั้ง บล็อกแตกกระจุยกระจาย คนอื่นลองทำตามคงได้เท่าแค่ ศศิภาพร (จม จม และจม)
5. อำพร -- ดราม่าเรื่องส่วนตัวเยอะเกิน และพี่แจ็คคงไม่มาทางนี้ เว้นแต่จะสอนเป็นคนๆไป แต่เหมือนแกเริ่มทำจากทีมโรงเรียน (ไปสอนอยู่ISB) ซึ่งเป็นวิธีที่ดีนะ เริ่มจากทำทีมเล็กๆ ถ่ายทอดประสบการณ์ที่มีให้กลุ่มคนเล็กๆไปก่อน ไม่ต้องเล่นใหญ่อะไร
6. ปู -- มีครบทุกอย่าง แม้แต่บทบาทในฐานะกัปตันลีคอาเซอร์ไบจัน แต่แกเงียบเกินอ่ะ สกิลทุกอย่าง การเอาตัวรอดมีครบ
7. ยายนา -- อย่างที่เห็นกันอยู่
อยากให้ทุกคนเริ่มต้นจากการทำทีมเล็กๆจนประสบความสำเร็จ มีนักกีฒาที่แบบเออ "คนนี้ป้ากิฟปั้น" "คนนี้พี่อรไปเซาะหามา" "พี่ปูทำทีม รร.กีฬาอ่างทองได้แชมป์" แล้วค่อยมาทำทีมชาติ โอกาสมีให้พวกป้าๆ 7 เซียนเสมอ เพราะยังไงในวงการวอลเลย์บอลหญิงไทย ไม่น่าจะมีใครเลอค่าเท่า 7 คนนี้ละ
เอาจริงๆ ณ ตอนนี้ ใน 7 เซียน ไม่มีใครมือถึงพอที่จะเป็นโค้ชได้สักคน
และไม่ได้หมายความว่าห้าม 7 เซียน วุ่นวายกับวอลเลย์บอล แต่ควรเริ่มจากสิ่งที่เล็ก ๆ ก่อนและค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นมา
ด้วยความเป็น 7 เซียน เชื่อเถอะถ้าเก่งจริง แคนดิเดทกันมา 2 คน 3 คน ฝีมือพอๆกัน ยังไงสมาคมเลือกพวกนางก่อนอยุ่แล้ว
แต่นี่ ผลงานไม่มีอะไรเลย วรรณากับวิลา ถือเป็นโค้ชที่คนสาปมากกว่าคนชม แต่กล้ามานั่งข้างสนามทำทีมชาติชุดใหญ่
และถ้าไล่เรียงแต่ละคนของ 7 เซียนนะ อื้อหือ ห่างไกลกับคำว่าโค้ชที่ดีสุดๆ
1. นุส -- เก่งมาก แต่พรสวรรค์มากกว่าพรแสวง จากการที่เจ้าตัวชอบสัมภาษณ์ว่าเล่นเซ็ตเตอร์มันไม่ต้องซ้อมหนัก อู้บ้าง หลบบ้าง เพื่อฝึกความทริกกี้ในสนาม ซึ่งมันดีมาก แต่มันดีกับนางเป็นการส่วนตัว
2. หน่อง -- คัดโอ 2016 หน้าหล่าคนแรกๆ เป็นกัปตันทีมที่คาดว่าน่าจะมีภาวะผู้นำมากกว่านี้แต่ก็อย่างที่เห็น
3. กิฟ -- มีดีที่ภาวะผู้นำจริง ๆ แต่การทำทีมถ้าจะเอาสไตล์บอลตีแบบนางเป็นหลักต้องพัก SF มันดี แต่ร่างกายเด็กในทีมไม่ได้กำยำเหมือนนางทุกคน จะให้เค้าสับตรีนมาตีบอลวายทุกลูกขนาดนั้น พักก่อน
4. อร -- คนนี้น่าลอง เพราะจริงๆดูเงียบๆ แบบไม่อยากมีอิทธิพลอะไรต่อสมาคม ถ้าจะติดคงจะติดที่สไตล์มากกว่า อรดุดัน ตีหนัก บอลแก้กล้าฟาด เด็กๆควรทำตาม แต่ก็เหมือนข้างบน เด็กทุกคนไม่ได้มีร่างกายแบบอร แม่อร บอลแก้ยกสูงมา นางฟาดไม่ยั้ง บล็อกแตกกระจุยกระจาย คนอื่นลองทำตามคงได้เท่าแค่ ศศิภาพร (จม จม และจม)
5. อำพร -- ดราม่าเรื่องส่วนตัวเยอะเกิน และพี่แจ็คคงไม่มาทางนี้ เว้นแต่จะสอนเป็นคนๆไป แต่เหมือนแกเริ่มทำจากทีมโรงเรียน (ไปสอนอยู่ISB) ซึ่งเป็นวิธีที่ดีนะ เริ่มจากทำทีมเล็กๆ ถ่ายทอดประสบการณ์ที่มีให้กลุ่มคนเล็กๆไปก่อน ไม่ต้องเล่นใหญ่อะไร
6. ปู -- มีครบทุกอย่าง แม้แต่บทบาทในฐานะกัปตันลีคอาเซอร์ไบจัน แต่แกเงียบเกินอ่ะ สกิลทุกอย่าง การเอาตัวรอดมีครบ
7. ยายนา -- อย่างที่เห็นกันอยู่
อยากให้ทุกคนเริ่มต้นจากการทำทีมเล็กๆจนประสบความสำเร็จ มีนักกีฒาที่แบบเออ "คนนี้ป้ากิฟปั้น" "คนนี้พี่อรไปเซาะหามา" "พี่ปูทำทีม รร.กีฬาอ่างทองได้แชมป์" แล้วค่อยมาทำทีมชาติ โอกาสมีให้พวกป้าๆ 7 เซียนเสมอ เพราะยังไงในวงการวอลเลย์บอลหญิงไทย ไม่น่าจะมีใครเลอค่าเท่า 7 คนนี้ละ