อยากจะแชร์เรื่องราวของตนเองค่ะ เริ่มตั้งแต่สมัยเรียนก็ไม่เคยมีแฟนเลย ถามว่ามีคนที่แอบชอบไหมก็มีค่ะ แต่ไม่ได้แสดงออกว่าชอบ คือเราตั้งแต่เด็ก มีความคิดที่ว่ามาเรียนคือเรียน (ถึงจะเรียนไม่เก่งก็เถอะ) 555 แต่ก็ตั้งใจเรียนนะ ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ และมันก็ผ่านไป ปีแล้วปีเล่า จนปัจจุบันก็34ปีแล้วค่ะ ก็ยังไม่มีแฟน (แบบลึกซึ้ง) แต่มีแฟนที่คุยแต่ไม่ได้แบบมีอะไรกันแบบนั้น เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงด้วย เพราะเราตั้งแต่เด็ก ด้วยสภาพครอบครัวพ่อแม่ไม่ได้รวย เขาออกไปทำงาน เราก็จะอยู่บ้านคนเดียว จนมันชินแล้วค่ะ เลยไม่สามารถทำใจ ที่จะยอมรับใครเข้ามาในชีวิต ประมาณว่า ยังไม่พร้อมให้ใครเข้ามาในโลกของเรา คือไม่ใช่ว่าเราไม่เหงา อยากมีใครสักคนแต่เหมือนผู้ชายที่ผ่านที่เคยพบเจอก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกรักหรืออะไรเลย ไม่ใช่ตายด้านอะไรนะคะ แต่เราไม่ชอบเท่านั้น แต่ก็ยังมีคนพูดทำไมป่านนี้ยังโสดอยู่ แต่ก็อยากตอบมันไม่เจอคนที่ใช่จริงๆอีกอย่างด้วยความโลกส่วนตัวสูงยิ่งยากที่จะยอมรับใครเข้ามา คนที่อ่านเจอคงคิดว่าบ้าแน่ๆ แต่เราเป็นคนสุดโต่งแบบ ถ้าไม่เจอคนที่ใช่ขอโสดตลอดชีวิต แบบนั้นเลยค่ะ ไม่สนด้วยว่าใครจะว่า ไม่แคร์ค่ะ แต่แค่สงสัย อายุจนป่านนี้ยังไม่มีแฟนไม่ซัมตึงอะไรกับใคร มันผิดปกติหรอ เพราะก็เคยมีคนบอกว่า อาจจะผิดปกติ55แต่เรารู้ใจเราไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย แต่มันซับซ้อนค่ะ อธิบายให้ใครฟังยากเหมือนไม่มีใครเข้าใจ จะมองเราผิดปกติตลอดค่ะ