เราคบกับแฟนมา 2 ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขานอกใจเราตลอดเราเลย ทั้งแอบคุยในไลน์ และ แอบออกไปนัดเจอ และ นัดมีอะไรกัน
แฟนเราเป็นผู้ชาย แต่แอบคุยทั้ง ผู้หญิง และ สาวสอง เราจับได้ตลอดเลยค่ะ จับได้เป็น สิบครั้งเลย
และเราก็ถามเหตุผลตลอด ว่าเป็นเพราะอะไร เราไม่ดีตรงไหนหรอ เราทำทุกวันนี้ไม่พอหรอ ถึงออกไปหาจากข้างนอก
เราบ่งพร่องตรงไหนหรอ เขาก็ตอบว่า ไม่ได้เป็นที่เรา เป็นเพราะเขา เขาบอก ตัวเขาเป็นคนขี้เหงา ขี้เบื่อ
และ ขอโทษ บอกจะไม่ทำอีก แต่เขาก็ทำอีกเรื่อยๆ จนหลังๆหนักขึ้น เขาแอบออกไปคนอื่น ออกไปแทบทุกวัน
ตอนตี 4 กลับ มาตอนตี 5 เกือบ 6 โมงเช้า เพราะเราสะดุ้งตื่นมาและเจอเขาไม่อยู่ เราก็นั่งรอเขากลับมา เขาก็ทำหน้าตกใจว่าทำไมเราตื่น ปกติเราไม่ตื่นกลางคืนอยู่แล้ว เราก็เลยถามเขาไปไหนมา เขาบอกออกไปขับรถเล่น เครียดๆ แต่เราไม่ได้เชื่อนะ แต่เรารู้คำตอบดีอยู่แล้ว เราก็เลยทำเป็นเชื่อๆไป จนมาวันที่ 11 มิถุนายน 2567 เขาออกไป และ เกิดอุบัติเหตุรถล้ม เพราะหลับใน แผลเต็มตัว หนักมากเลย แต่เขากลับรถมาหาเรา และ ปลุกเรา ให้พาไปหาหมอหน่อย รถล้ม เราก็ตกใจมาก แต่ก็ถามเขาว่าออกไปอีกแล้วหรอ เขาก็บอกว่าออกไปขับรถเล่นเฉยๆ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่เขานอกใจเรา และ เราเสียใจมากที่สุด ตรงที่ คุณออกไปหาคนอื่น แต่คุณล้ม คุณกลับมาให้เราดูแลคุณ และ เราก็ดูแลเขานะ พาไปโรงพยาบาล เอกชน นอน โรงพยาบาล 1 คืน เราดูแล ดำเนินเรื่องไปโรงพัก เพื่อเอาใบแจ้งความมาเบิก พรบ รถยนต์ เราทำทุกอย่างเลยอ่ะ อื้อออ แต่ตั้งแต่วันที่ 11 ถึงวันที่ 14 เราร้องไห้ตลอดเลย คำถามมันคิดขึ้นมาในหัวตลอดเลย ว่าเราทำอะไรผิด หรือ เป็นเพราะเราพิการ ใส่ขาเทียม ข้างขวาหรอ แต่เราก็ใช้ชีวิตปกตินะ เราใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ขึ้นรถ ลงเรือ โหนรถเมย์ ได้แบบคนปกติ หรือ เขาคิดว่าชีวิตคนพิการใส่ขาเทียมแบบเราไม่มีค่าหรอ เขาเลยจะทำอะไรก็ได้ เพราะยังไง เราก็ไม่ไปไหน เรานั่งทำงาน ก็คิดในหัวเต็มไปหมด มันมีแวบเข้ามาในหัวว่า ทำไมเราต้องมานั่งทำงาน ทำไมเราต้องมานั่งดูแลคนเขาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้ด้วย ทำไมเราไม่ตายไปเลย ทำไมเราอยากตายจัง เราเจ็บปวดมากๆเลย แต่เราก็ไม่กล้าไปไหนเลยสักครั้ง คงเป็นเพราะเราคิดว่า คนที่รับได้ที่เราพิการบนโลกนี้น้อย ถ้าเราเลิกไป จะเจอคนที่รับได้ไหม ที่เราใส่ขาเทียม แต่เราไม่เคยไม่ทำอะไรให้คนที่เรารักเลยนะ เราตั้งใจรัก และ ทำทุกอย่างเลย แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเรา พอมาวันที่ 13 ตอนกลางคืน เขามากอด และ สารภาพ ว่าออกไปหาคนๆนึง จะไปมีอะไรกัน แต่ไม่ได้มีอะไรกันนะ เพราะแฟนผู้หญิงคนนั้นอยู่ เขาเลยขับรถกลับมา และ รถล้ม แต่ละครั้งที่เขาออกไปาหาคนอื่น ไม่เคยซ้ำกันเลย เลยก็ถามเขานะ ที่ออกไปล่าสุดว่าออกไปทำไม เขาบอก อยากรู้อยากลอง ตัวแฟนเรา อายุ 20 เราอายุ 25 อาจเป็นเพราะเขาเด็กด้วย เราเข้าใจนะ เราอาจไม่ดีเอง ถ้าเราดีจริงๆ เขาก็คงไม่ออกไปไหน เขาคงไม่นอกใจ เราขอโทษนะที่มาระบายในนี้ และ พิมเหมือนจะไม่รู้เรื่องด้วย ขอโทษทุกคนนะ ขอโทษจริงๆ
เขาทำแบบนี้ เขาคิดอะไรอยู่
แฟนเราเป็นผู้ชาย แต่แอบคุยทั้ง ผู้หญิง และ สาวสอง เราจับได้ตลอดเลยค่ะ จับได้เป็น สิบครั้งเลย
และเราก็ถามเหตุผลตลอด ว่าเป็นเพราะอะไร เราไม่ดีตรงไหนหรอ เราทำทุกวันนี้ไม่พอหรอ ถึงออกไปหาจากข้างนอก
เราบ่งพร่องตรงไหนหรอ เขาก็ตอบว่า ไม่ได้เป็นที่เรา เป็นเพราะเขา เขาบอก ตัวเขาเป็นคนขี้เหงา ขี้เบื่อ
และ ขอโทษ บอกจะไม่ทำอีก แต่เขาก็ทำอีกเรื่อยๆ จนหลังๆหนักขึ้น เขาแอบออกไปคนอื่น ออกไปแทบทุกวัน
ตอนตี 4 กลับ มาตอนตี 5 เกือบ 6 โมงเช้า เพราะเราสะดุ้งตื่นมาและเจอเขาไม่อยู่ เราก็นั่งรอเขากลับมา เขาก็ทำหน้าตกใจว่าทำไมเราตื่น ปกติเราไม่ตื่นกลางคืนอยู่แล้ว เราก็เลยถามเขาไปไหนมา เขาบอกออกไปขับรถเล่น เครียดๆ แต่เราไม่ได้เชื่อนะ แต่เรารู้คำตอบดีอยู่แล้ว เราก็เลยทำเป็นเชื่อๆไป จนมาวันที่ 11 มิถุนายน 2567 เขาออกไป และ เกิดอุบัติเหตุรถล้ม เพราะหลับใน แผลเต็มตัว หนักมากเลย แต่เขากลับรถมาหาเรา และ ปลุกเรา ให้พาไปหาหมอหน่อย รถล้ม เราก็ตกใจมาก แต่ก็ถามเขาว่าออกไปอีกแล้วหรอ เขาก็บอกว่าออกไปขับรถเล่นเฉยๆ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่เขานอกใจเรา และ เราเสียใจมากที่สุด ตรงที่ คุณออกไปหาคนอื่น แต่คุณล้ม คุณกลับมาให้เราดูแลคุณ และ เราก็ดูแลเขานะ พาไปโรงพยาบาล เอกชน นอน โรงพยาบาล 1 คืน เราดูแล ดำเนินเรื่องไปโรงพัก เพื่อเอาใบแจ้งความมาเบิก พรบ รถยนต์ เราทำทุกอย่างเลยอ่ะ อื้อออ แต่ตั้งแต่วันที่ 11 ถึงวันที่ 14 เราร้องไห้ตลอดเลย คำถามมันคิดขึ้นมาในหัวตลอดเลย ว่าเราทำอะไรผิด หรือ เป็นเพราะเราพิการ ใส่ขาเทียม ข้างขวาหรอ แต่เราก็ใช้ชีวิตปกตินะ เราใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ขึ้นรถ ลงเรือ โหนรถเมย์ ได้แบบคนปกติ หรือ เขาคิดว่าชีวิตคนพิการใส่ขาเทียมแบบเราไม่มีค่าหรอ เขาเลยจะทำอะไรก็ได้ เพราะยังไง เราก็ไม่ไปไหน เรานั่งทำงาน ก็คิดในหัวเต็มไปหมด มันมีแวบเข้ามาในหัวว่า ทำไมเราต้องมานั่งทำงาน ทำไมเราต้องมานั่งดูแลคนเขาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้ด้วย ทำไมเราไม่ตายไปเลย ทำไมเราอยากตายจัง เราเจ็บปวดมากๆเลย แต่เราก็ไม่กล้าไปไหนเลยสักครั้ง คงเป็นเพราะเราคิดว่า คนที่รับได้ที่เราพิการบนโลกนี้น้อย ถ้าเราเลิกไป จะเจอคนที่รับได้ไหม ที่เราใส่ขาเทียม แต่เราไม่เคยไม่ทำอะไรให้คนที่เรารักเลยนะ เราตั้งใจรัก และ ทำทุกอย่างเลย แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับเรา พอมาวันที่ 13 ตอนกลางคืน เขามากอด และ สารภาพ ว่าออกไปหาคนๆนึง จะไปมีอะไรกัน แต่ไม่ได้มีอะไรกันนะ เพราะแฟนผู้หญิงคนนั้นอยู่ เขาเลยขับรถกลับมา และ รถล้ม แต่ละครั้งที่เขาออกไปาหาคนอื่น ไม่เคยซ้ำกันเลย เลยก็ถามเขานะ ที่ออกไปล่าสุดว่าออกไปทำไม เขาบอก อยากรู้อยากลอง ตัวแฟนเรา อายุ 20 เราอายุ 25 อาจเป็นเพราะเขาเด็กด้วย เราเข้าใจนะ เราอาจไม่ดีเอง ถ้าเราดีจริงๆ เขาก็คงไม่ออกไปไหน เขาคงไม่นอกใจ เราขอโทษนะที่มาระบายในนี้ และ พิมเหมือนจะไม่รู้เรื่องด้วย ขอโทษทุกคนนะ ขอโทษจริงๆ