อดัม ชายวัย 40 ปี นักเขียนบทภาพยนตร์ผู้ใช้ชีวิตอย่างเดียวดายในคอนโดหรูใจกลางกรุงลอนดอน 
คอนโดที่ไม่มีใครเลยนอกจากเขาคนเดียวที่เป็นผู้อาศัยรายแรก.. ชายหนุ่มทำงาน ดูทีวี กินข้าว ทำทุกอย่างคนเดียวด้วยความเคยชิน ..



จนกระทั่งการมาถึงของแฮรี่ สมาชิกใหม่ร่วมคอนโด ที่เข้ามาทำความรู้จัก.. 
ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่เป็นไปด้วยดี อดัมมีความสุขมากขึ้น ทุกวันที่ผ่านไปของเขาไม่เหงาเหมือนที่เคยเป็น 
แต่ถึงกระนั้นอดัมยังบางสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจ สิ่งที่ทำให้เค้าไม่สามารถก้าวเดินหน้าต่อไปได้อย่างเต็มที่นั่นก็คือ ครอบครัวของเขานั่นเอง...



ชายหนุ่มตัดสินใจเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดของตัวเองที่นอกเมือง เพื่อไปพบกับพ่อแม่ของเขาที่นั่น.. 
อดัมรู้สึกดีที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆกับ ท่านทั้งสอง
มันทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตตัวเองได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในวัยเยาว์มากขึ้นทีละนิด
ความไม่เข้าใจกันหลายอย่างได้รับการประสาน.. อดัมมีความสุขกับครอบครัว แม้ว่าความเป็นจริงนั้น...
พ่อกับแม่ของเขาจะเสียชีวิตไปเมื่อ 30 ปีที่แล้วก็ตาม.....



All of Us Strangers ผลงานการกำกับและเขียนบทของ Andrew Haigh ผู้กำกับชาวอังกฤษ
ที่เคยมีผลงานสร้างชื่อกับงานดราม่าทรงพลังอย่าง 45 Years เมื่อปี 2015 
มาครั้งนี้เขากลับมาพร้อมกับเรื่องราวของอดัม ชายรักชายที่อยากจะแก้ไขความรู้สึกในวัยเยาว์
ด้วยการกลับไปเคลียร์ใจกับพ่อแม่ของเขาที่บ้านเกิด



ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกดัดแปลงมาจากงานต้นฉบับเดิมของนักเขียนญี่ปุ่น Taichi Yamada 
ที่ชื่อว่า Strangers ตีพิมพ์เมื่อปี 1987 โดยเป็นเรื่องของ ฮิเดโอะ ฮาราดะ นักเขียนบทโทรทัศน์วัย 47 ปี 
ที่ได้รู้จักกับคู่รักที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับพ่อแม่ที่เสียชีวิตไปแล้วอย่างน่าขนลุก 
ก่อนที่มิตรภาพจะก่อตัวขึ้น  และนำไปสู่จุดจบที่น่าสยองขวัญ... 



Andrew Haigh ได้นำมาดัดแปลงจนกลายเป็นแบบฉบับของตนเองได้อย่างน่าทึ่ง.. 
อย่างที่เขียนไว้ครับว่า การที่ตัวเอกกลับไปบ้านเกิดเพื่อไปเยี่ยมพ่อแม่ของตัวเอง
แต่เรื่องจริงคือพ่อแม่ของอดัม ตายไปแล้วเมื่อ 30 ปีก่อน..  แล้วที่เขาไปหา ไปคุยด้วยคืออะไรล่ะครับ???



All of Us Strangers คือภาพยนตร์ที่นำเสนอเรื่องของความรักทั้งกับคู่รักและคนในครอบครัว 
ผ่านตัวละครที่มีความเหงาและเปล่าเปลี่ยวอย่างอดัม ชายวัย 40+ ที่ไม่มีครอบครัว เขาอยู่ตัวคนเดียวไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง 
ความทรงจำในวัยเด็กที่เลวร้ายหล่อหลอมให้เขาเป็นคนที่ขาดความกล้าในหลายสิ่ง 
สุดท้ายก็ได้ครอบครัวนี่ล่ะที่ช่วยเยียวยาหัวใจดวงนี้ให้ฟื้นคืนอีกครั้ง



ช่วงเส้นเรื่องที่อดัมไปพูดคุยกับพ่อแม่ทีไร ซึ้งทุกทีครับ มีหลายเรื่องที่พวกเขาเปิดใจกัน
บางเรื่องนั้นก็คล้ายคลึงกับชีวิตในวัยเด็กที่ผมเคยพบเจอ.. มันทำให้เราหวนคิดไปเช่นกันว่า 
ถ้าเวลานั้นเราได้คุยได้ปรึกษากับพ่อแม่ เวลานี้ทุกอย่างอาจจะดีกว่านี้ก็เป็นได้.. 
ช่วงความเป็นเด็กที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นนั้นสำคัญจริงๆครับ ความสับสนหลายอย่างเกิดในช่วงเวลานั้น 
และเราก็ต้องการใครสักคนที่เป็นหลักคอยให้คำชี้แนะหรือพูดคุยกับเราได้ พ่อแม่นี่ล่ะควรจะอยู่เคียงข้างลูกในเวลานั้นจริงๆ...



ทิ้งท้าย...สำหรับหนังเหงาๆเรื่องนี้ เริ่มเรื่องก็ว่าเหงาแล้ว ตอนจบผมว่าเหงาหนักยิ่งกว่า ทำเอาคนดูนี่ดิ่งวูบไปเลยทีเดียว 
แต่ก็อย่างว่าคนเราทุกคนเกิดมาก็ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้อยู่แล้ว.. 
ถึงจะมีคนรายล้อมรอบตัวมากแค่ไหน สุดท้ายเราก็คือคนแปลกหน้าด้วยกันทั้งนั้น..

=== ทิ้งท้ายครับ หนังที่ดีสำหรับตัวเรา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้ดีและไม่ได้ถูกใจสำหรับใคร 
ซึ่งอยู่ที่ความชอบของแต่ละบุคคล ภาพยนตร์ก็เหมือนอาหารล่ะครับ อยู่ที่เราเลือกที่จะอยากชิมรสชาติแบบไหนเท่านั้นเอง ===