ถ้าชีวิตเลือกได้ คงจะไปทำพยาบาล หรือเภสัชกร แต่ตอนนี้เลือกไม่ได้ เลยต้องมาทำงาน พนักงานต้อนรับแห่งหนึ่งในโรงแรมย่านข้าวสาร

ตัวเองก็ไม่เคยคิดจะไปเที่ยวถนนข้าวสาร ไม่ชอบ ไม่ใช่สายนี้ จะชอบไปห้องสมุด ไปสวนสาธารณะ ไปห้าง ไปคาเฟ่ มากกว่า

แล้วในโรงแรมเจ้าของก็ยอมให้แขกสูบกัญชา OMG แขกที่มาพักก็จะชอบทำเสียงดัง  บางทีก็พลอดรักกันในโรงแรมก็มี  บางคนก็มาหัวงูใส่  นี่ก้อทนทำ  ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเกลียดควันบุหรี่ เราก้อทำหน้าที่พนักงานต้อนรับ และดูแลโรงเเรมอย่างดี  ตรงไหนเสียก้อแจ้งเจ้าของ ซ่อมได้ก็ซ่อม  เช็ดถู อะไรที่สกปรก แต่เจ้านายก้อคอยหาเรื่องตำหนิทุกวัน บางเรื่องเราไม่ได้ทำผิดก็หาว่าเราผิด  ชี้เเจงก็ไม่รับฟัง

แต่โดนเพื่อนร่วมงานหมันไส้  เจ้าของก็ลำเอียง ไม่ชอบขี้หน้าเรา เงินก็น้อย  ประกันสังคมก็ไม่มี

โดนแซะว่าแอ๊บบ้าง โง่บ้าง  คิดจะมาจับฝรั่งบ้าง
คือ...? ไม่ได้เป็นอย่างที่พูดมาสักอย่าง ก็ทนทำไปเพราะต้องส่งตัวเองเรียน
โดนล้ำเส้น มายุ่งกับชีวิตเรา  พูดจาถ่อยๆใส่เรา  นี่ก้อนิ่ง  ยิ่งนิ่งก็ยิ่งทำ ถ่อมตัว ก็ว่าเราไม่จริงใจ

คิดว่าจะออกไปทำอย่างอื่น  เพราะสุขภาพจิตแย่กว่าเดิม

มาทำงานที่นี่ก็ไม่ได้อะไรนอกจากเงินอันน้อยนิด  โดนตราหน้าว่าทำงานไม่ทน  แต่งานแบบนี้ ไม่ทนหรอกค่ะ  ใครทนก็ทนไป  ยอมรับว่าไม่มีความสามารถทำได้นาน

ดูจากรูปการณ์แล้ว คงจะเหมาะกับการเป็นนายตัวเองมากกว่าแหละ 

หรือหางานที่ได้ผลตอบแทนที่ยุติธรรม  อยู่ท่ามกลางคนที่เจริญแล้ว  แค่นี้ก็พอแล้ว