สวัสดีค่ะ เราอยากปรึกษาเรื่องความรัก เรื่องนี้มันผิดที่ความรู้สึกของเรา เริ่มคือ เรากับแฟนเคยคบกันมาก่อน 2 ปี เราเคยตั้งกระทู้ไว้เมื่อปี 64 ถึงอาการหรือความรู้สึกของเรา เรากับแฟนเคยคบกันสมัยเรียน ปวช คบกันมาได้เกือบ 2 ปี เราเกิดอาการเบื่อและเราขึ้นมหาลัยแล้ว รู้สึกเหมือนหมดรัก จนกระทั้งเราได้บอกเลิกเขาในวันครบรอบ 2 ปี ในวันที่จะบอกเลิกเขาได้มาหาเราที่หอ ปกติเราจะคลั่งรักกันมาก แต่วันนั้นเราไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่อยากใกล้ ไม่อยากกอด สรุปคือวันนั้นเรานอนทั้งวัน พอเขากลับไปตกเย็นเราเลยตัดสินใจบอกเลิกไป เพราะเราเองก็รู้สึกว่าเราหมดรักเขาแล้ว แต่ไม่มีเรื่องมือที่ 3 แน่นอนค่ะ หลังจากเลิกกันไม่นานเขาก็มีแฟนใหม่ ส่วนเราไม่มีแฟนเลยหลังจากเลิกกับเขาไป เขากับแฟนใหม่คบกันได้ปีกว่าๆ แฟนคนนั้นเขานอกใจเขา และเพื่อนที่เรียนอยู่ที่เดียวกันกับแฟนก็เหมือนเป็นแม่สื่อ (เพื่อนต่อ ปวส ส่วนเราต่อ ป.ตรี) ช่วงนั้นเราเลยได้คุยกันบ้างแต่เขายังไม่เลิกกับแฟน เราก็คุยกันไปได้ประมาณ 2-3 วันอยู่ดีๆเขาก็หายไป สรุปคือเขาตัดสินใจที่จะคบคนนั้นต่อส่วนเราตอนนั้นรู้สึกแย่มาก แต่ก็สมควรเพราะเราไม่ควรเข้าไปตั้งแต่เเรก จนเขาทักมาอีกครั้งตอนวันเกิดเราว่าเขาเลิกกับแฟนเขาคนนั้นเเล้วเพราะจับได้ว่านอกใจอีก หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆได้ประมาณ 2 อาทิตย์จนตัดสินใจคบกันอีกรอบ ปัจจุบันเรายังรู้สึกผิดและฝังใจอยู่มากๆ ที่เราเหมือนเข้าไปเป็นมือที่ 3 ของเขา และเสียใจที่ตอนนั้นเขาเลือกให้โอกาสคนนั้นอีกรอบทั้งๆที่เขานอกใจและไม่ได้เลือกเรา และปัจจุบันตอนนี้มันมีความรู้สึกแบบเมื่อก่อนเมื่อ 3 ปีที่เเล้วที่เราเคยมีความรู้สึกนี้จนได้บอกเลิกเขาไป มันไม่ใช่ความรู้สึกเบื่อแต่มันเหมือนว่าเราหมดรักเขาแล้ว เขามีนิสัยแบบเดิมที่เราเคยบอกไปเมื่อตอนเคยเลิกกันคือ เขานิสัยเด็กเกินไป (ซึ่งเขาเป็นรุ่นน้องเราปีหนึ่ง) และตอนนี้คือ เขายังนิสัยเด็ก ติดโม้หน่อย อวดหน่อย ใช้ของเกินตัว พูดเอาดีเข้าตัวเองบ้างนิดหน่อย เราเข้าใจว่าคนรักกันมันต้องยอมรับข้อเสียของกันได้ แต่เราพยายามคิดแล้วเราไม่สามารถยอมรับข้อเสียของเขาได้เลย และเราก็ไม่กล้าบอกเขาถึงนิสัยของเขาที่เราไม่โอเค เพราะคิดว่าเขาจะเสียความรู้สึก อีกอย่างเราคิดว่ามันเป็นนิสัยของเขา มันอยู่ที่สังคม และการเติบโตของเขา เราเลยคิดว่ายาก และอีกเรื่องคือ เราเป็นคนที่จริงจังกับอนาคตมาก เรื่องเงินถือว่ามีส่วนสำหรับเรา เเต่เขาเหมือนคนเก็บเงินไม่เป็น และภาระทางบ้านเขาค่อนข้างเยอะเขาเป็นคนเก่งคนหนึ่งเลย แต่เขาใช้เงินแต่ละทีคือใช้เกินตัวมาก เงินออก 13,000 แต่ซื้อโทรศัพท์ 20,000 ส่วนที่ไม่พอก็ยืมเรากับเพื่อนเขา เดือนนั้นเขาก็ไม่ได้ส่งเงินกลับบ้านเลย จริงๆเราไม่โอเคกับการใช้เงินของเขาครั้งนี้ แต่ก็พยายามเข้าใจว่า เงินเขาและเขาทำงานมาก็ต้องให้รางวัลตัวเอง แต่สุดท้ายฝึกงานจนจบเขาไม่มีเงินเก็บเลย ทั้งๆที่เราวางแผนการเงินไว้ให้ และพอเกิดความรู้สึกนี้เราเลยปรึกษากับเพื่อนที่เป็นเเม่สื่อ (ซึ่งก็คือเป็นที่ปรึกษาความรักของเรามาตลอดตั้งแต่คบกันก่อนที่จะเลิกหน้านี้) เพื่อนก็บอกให้ทบทวนตัวเองดีๆ เเละตัดสินใจบอกบางอย่างกับเรา วันนั้นเรากับแฟนและแม่สื่อกับเพื่อนๆและแฟนนาง ได้ไปร้านเหล้ากันวันนั้น แฟนเรากับแฟนแม่สื่อกับเพื่อนผู้ชายอีกคน ไปเข้าห้องน้ำแต่ออกมาไม่เจอแฟนเรา พวกเขาเลยออกมาตามหากันจนไปเห็นเเฟนเรายืนคุยกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้อยู่หน้าเวที  พวกเขาเลยถามว่าทำแบบนี้ทำไมไม่กลัวเราโกรธหรือทะเลาะกันหรอ แฟนเราเลยบอกไปว่าเราไม่รู้หรอกเพราะเราดูบอลอยู่ (เพื่อนก็เลยตำหนิว่าเราก็ทำไม่ถูกไปร้านเหล้าแต่นั่งดูบอล) ซึ่งพอเรารู้เรื่องนี้เราไม่โกรธเลยแต่เราเสียความรู้สึกมากกว่าว่าเขาทำแบบนี้ได้ยังไง และเราก็ยังไม่ได้คุยกับเขาเรื่องนี้เลย พอเพื่อนบอกให้ทบทวนตัวเองว่าอยากเลิกจริงๆหรืออยากมีกันต่อ แต่พอเราคิดว่าถ้าไปต่อ เเล้วความรู้สึกนี้ล่ะ มันเลยกลายเป็นว่าเราเลยไม่อยากไปต่อแล้ว
สุดท้ายนี้สิ่งที่เราพูดมาทั้งหมดมันเป็นแค่ความรู้สึกของเราที่ยังไม่ได้คุยกับเขาเลย ข้อเสียของเขาบางทีมันก็อาจจะไม่ใช่ของเสียที่ร้ายแรงจนรับไม่ได้ แต่เราก็คิดว่ามันยังไม่ถึงขั้นไปต่อได้ เป็นข้อเสียที่ไม่สามารถเข้ากับเราได้ เราเลยมีความคิดที่อยากจะเลิกแต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มคุยกันยังไง เรื่องนี้เรายอมรับผิดคนเดียวเต็มๆเลย เราเห็นแก่ตัวมากในความสัมพันธ์นี้ เคยเลิกกันไปเพราะเหตุผลเดิม ยังจะกลับมาทำร้ายเขาด้วยเหตุผลเดิมๆอีก เราเเย่มากจริงๆเราไม่สมควรมีความรักเลย การหมดรักนี้มันน่ากลัวจริงๆนะ เมื่อวานรักกัน วันนี้ไม่รักกันสะแล้ว ขนาดเราเป็นคนหมดรักเรายังรู้สึกเจ็บเลย ขอโทษจริงๆ
ยาวหน่อยนะคะ ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ เราอยากปรึกษา ว่าเราควรทำไงต่อไปดี