เราdek67 ที่ตอนนี้กำลังนั่งร้องไห้คิดเรื่องของตัวเองอยู่ เราคิดว่าเราอยากซิ่วอ่านหนังสือสอบใหม่และก็จะทำงานไปด้วย เพราะแม่ว่าเราว่ามันเสียเวลาไปตั้งปีนึง จะอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านเฉยๆรึไง เราก็บอกว่าจะทำงานไปด้วยก็ได้ จะได้ไม่ต้องอยู่บ้าน แม่ก็มองว่าคิดว่าไหวรึไง จะไปสู้เด็กคนอื่นที่มาจากรร.ดังๆได้หรอ เด็กเป็นแสนๆคน สู้ไม่ไหวหรอก ฉลาดแค่ในห้องเรียนแค่นั้นแหละ สู้คนอื่นไม่ได้ 

คำพูดเหล่านี้ทำให้เราเครียดและคิดหนักมากๆจนตัวเองปวดหัว เจ็บใจอยู่เต็มอก ไม่มีปลอบใจกันเลย มีแต่คำว่า "คิดว่าๆๆๆๆอย่างงู้นอย่างี้"  ความผิดพลาดที่เราสอบเข้ามอดังๆไม่ได้มันก็จะติดตัวเราไปตลอด และติดในหัวแม่ไปตลอด

เราร้องไห้จนร้องไม่ออกแล้ว เหนื่อยและท้อไปหมด เราไม่รู้จะเลือกไปทางไหนดีด้วย 
เช่น ซิ่วไปปีนึงแล้วก็ค่อยไปสอบใหม่แต่ก็ต้องไปทำงานด้วย กับ เรียนไปทั้งๆแบบนี้ทั้งที่ตัวเองไม่ชอบ 

แล้วแม่ก็มองว่าเราไปทำงานแล้วจะรอดรึไง ไม่เคยทำมาก่อนจะทำได้ไง และสุดท้ายก็บอกเราว่าจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ เรื่องของเราเอง แม่ช่วยอะไรไม่ไดั

แม่ไม่เคยปลอบใจอะไรหนูเลย