บอลยุคนี้มันเปลี่ยนเร็วมากครับ จะเอาสมัยก่อนมาเทียบแล้วหวังจะเกิดแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว สมัยนั้นกระแสบูมมันเริ่มมาจาก AFF เพราะตอนนั้นเราตกต่ำสุดขีด พอได้แชมป์ AFF มานี่ออกรายการทีวีกันหัวกระไดไม่แห้ง มีแห่แชมป์รอบเมืองด้วย ทั้งที่จริงซิโก้ก็เป็นคนบอกเองว่าเราแค่กลับมาที่เดิมคือ เป็นจ้าวอาเซี่ยน เราก็ไม่ได้ไปไหนเลย แต่เพราะทีมชาติอยู่กับความตกต่ำมานาน เลยรู้สึกว่าแชมป์ AFF นี้มันพิเศษ ฟุตบอลลีกก็ได้อานิสงค์จากกระแส แต่ลองมาสมัยนี้ ได้แชมป์ AFF จะมีแห่รอบเมืองไหม คนคงจะขำมากกว่า ได้แชมป์แบบนี้เหรอจะมาแห่

มุมมองคนมันเปลี่ยนไป คนรู้แล้วว่าเราต้องไปสูงกว่านี้ นั่นเป็นสาเหตุว่า ทำไมพออิชิอิมาคุม ถึงจะทำทีมชนะแค่นัดเดียว แต่ทำไมตั๋วบอลโลกเต็มความจุ เพราะแฟนบอลเห็นความหวังจากการเล่นว่า เราไปยันเสมอสู้ทีมชั้นนำของทวีปได้ เล่นฟุตบอลแบบสมัยใหม่ได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เราโหยหามานาน สมัยซิโก้ก็ให้ไม่ได้ แค่เกือบเฉยๆ ไม่รู้สึกว่าสู้ได้จริง ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน เอาแค่สมัยมาโน่ก็ได้ อยู่ๆราชมังคลาจะเต็มความจุนี่ไม่มี เพราะคนเห็นว่าเล่นบอลแบบมาโน่จะเอาอะไรไปสู้ ก็เล่นได้วนแค่ในแถวอาเซี่ยน

ดังนั้น คำตอบในยุคสมัยข้างหน้าคือ ไม่ใช่ทำทีมชนะรัวๆแล้วกระแสจะกลับมา เพราะตอนมาโน่ก็ทำทีมไม่ค่อยแพ้มาก ชนะอาเซี่ยนนี่สบายๆ คนดูก็ยังเฉยๆ ไปดูมั่งไม่ดูมั่ง ไม่เคยเต็มความจุ แต่ทีมชาติเราต้องเล่นไปสู้กับทีมชั้นนำของทวีปได้มากขึ้นมากกว่า ทำให้ได้แบบในเอเชี่ยนคัพแบบต่อเนื่อง นั่นแหละทีมชาติถึงจะกลับไปพีคในระดับสมัยซิโก้อีกครั้ง เพราะคนเราคาดหวังในสิ่งที่สูงกว่าระดับที่เป็นอยู่เสมอ