เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ คือว่าหลงอดีตเพื่อนร่วมงานค่ะ ความใกล้ชิดทำให้เรารู้สึกดี ความหล่อและรูปลักษณ์ภายนอกของเค้าทำให้เราเราหวั่นไหวคุยกันทุกวัน เค้าโทรหาเราเกือบทุกคืนคุยทีเป็นชั่วโมง
ความรู้สึกเราเหมือนอยู่บนรถไฟเหาะ ตลอดช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
นอกจากหน้าตา กับโปรไฟล์ของเค้าแล้ว พอใช้สมองคิดดีๆในความเป็นจริงเค้าไม่ได้มีอะไรดีเลย ทำงานก็ไม่เก่ง เรียนเมืองนอกมาโปรไฟล์ดีมากแต่ชีวิตยังไม่ได้ก้าวหน้าไปไหน เค้าเหมือนยังมีความเป็นเด็กในตัวสูงมาก ไม่รู้จักพอ มีความคิดหลายอย่างที่คิดตื้นๆ พื้นฐานเป็นคนโกหกเก่ง กะล่อนไหลไปมา เชื่อถือไม่ได้ เป็นคนประเภทที่ชอบตอบหรือรับปากไปส่งๆไม่ใส่ใจอะไร ไม่ค่อยรักษาสัญญา และจำคำพูดอะไรก็ตามที่ตัวเอง หรือคนอื่นเคยพูดไว้ไม่ได้ เหมือนเค้าอยู่แค่ในโลกที่มีแต่ตัวเค้าเท่านั้น
แต่…เราก็ดันโลกสวย คิดไปเองว่าคนเราจะรักจะชอบกันมันไม่ต้องมีเหตุผลหรอก มันอยู่ที่เคมี แค่ใจเต้น รู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว เชื่อว่าเราเปลี่ยนใครไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนตัวเองได้ (อยากจะหยิกตัวเอง)
แต่ในความไม่ชัดเจนมันคือความชัดเจนอย่างที่ใครๆบอกจริงแหละ
เค้าส่งสัญญาณที่ไม่ชัดเจนอยู่ตลอดเวลา ต่อให้สนิทกันแค่ไหนก็ไม่เคยได้เข้าไปถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเค้าได้เลย

เค้าบอกว่าคิดกับเราแค่เพื่อน (แต่ปกติเพื่อนกันโทรหากันทุกคืนเป็นชั่วโมงหรอ?) เค้ารักสนุกไม่อยากผูกพันธ์ และยังอยากเจอคนใหม่ๆอยู่เรื่อยๆ
แต่…ความขัดแย้งมันอยู่ตรงที่พอเรายอมรับในความสัมพันธ์ที่เป็นไปไม่ได้ เราเปิดใจเรามีคนใหม่ๆ เค้ากลับแสดงท่าทีที่ไม่พอใจ แต่ก็ไม่เคยแสดงความชัดเจนอะไรในความสัมพันธ์นี้เลย
เค้ารู้ว่าเราชอบเค้ามาตลอด แต่เค้าก็ทำให้เราเสียใจบ่อยๆ เหมือนชอบที่เห็นเราฟูมฟายเพราะเค้าน่าจะชอบที่เราชอบเค้า เดาว่าจะน่าไปบูทอีโก้ให้เค้า
ถึงจะรู้ดีแค่ไหน แต่เราก็ร้องไห้จนตาเปียกอยู่หลายครั้ง เรื่องอื่นฉลาดแค่ไหนแต่เรื่องนี้โง่มาก
เค้าไม่เคยแสดงความห่วงใยหรือนำ้ใจกับเราเลย แม้แต่การเดินไปส่งเราขึ้นรถตอนกลับบ้านดึก
บ้านอยู่ไม่ไกลกันมากแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่แสดงนำ้ใจไปส่งที่บ้านเลย
เราเลยตัดสินใจยอมรับความจริงและเดินออกมาเงียบๆโดยเหลือแค่ความเป็นเพื่อนไว้ พยายามทักมาก็ตอบตามปกติแต่ไม่ทักไปก่อน ครั้งแรกมันยากมากเพราะจริงๆเราอยากบล๊อกตัดเค้าออกไปเลย แต่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนกันมันทำไม่ได้ เลยทำได้แค่กดไม่แสดงสตอรี่ไอจีเค้า เราจะได้ไม่ต้องมองเห็น แต่ก็มีบ้างที่แอบเข้าไปดู
ทุกครั้งที่เจอกันมันไม่มีครั้งไหนเลยที่สภาพวันถัดไปของเราออกมาดี เหมือนกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง คิดอยู่ตลอดเลยว่าก่อนที่เราจะเจอเค้าใจเรามันเคยดีกว่านี้เยอะเลย เป็นแบบนี้ซำ้ไปซำ้มาตลอด แต่เหมือนเป็นเวรเป็นกรรมที่พอใจเราเริ่มแข็งแรงแล้วเค้าก็ชอบกลับมา ตอนนี้ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันทุกวันแล้วเพราะต่างฝ่ายต่างแยกย้าย เลยดีขึ้นตามกลาลเวลา
จนล่าสุดมีแว๊บนึงเราคิดถึงเค้า เพราะเค้าเคยทักมาชวนไปกินข้าวแต่เราไม่ว่าง เราเลยทักไปชวนใหม่(โง่เองแหละรู้ตัว) เลยพบว่าเค้าพึ่งมีปัญหาส่วนตัวเลยหายหน้าไป นัดกินข้าวกัน หลังจากไม่ได้เจอกันนานดูรู้เลยว่าเค้ายังเขินเราหลังจากที่ไม่ได้เจอเลย
แต่เรื่องมีอยู่ว่าบรรยากาศเริ่มเลยเถิด เรามีอะไรกันครั้งแรก ก่อนหน้านี้เคยมากสุดแค่จูบกัน
เช้าวันถัดมาเรากลัวท้องมาก ต้องกินยามคุมฉุกเฉินไป1เม็ด เราลุ้นว่าเมนจะมาเมื่อไหร่ ครั้งนี้ทำให้เราคิดได้เลยว่า เราไม่อยากได้เค้าเป็นพ่อของเราลูกมากแค่ไหน ถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริงๆคิดถึงขั้นจะไปทำแท้ง (บาปมาก) ดีที่ไม่ท้อง
หลังจากนั้นมา เราก็ยังคุยกันปกติ (เกลียดตัวเองที่ใจง่ายให้อภัยง่ายๆทุกครั้ง) เค้าจะไม่เปลี่ยนแปลง และเราจะต้องยอมรับให้ได้ถ้าอยากอยู่กับเค้า แต่ชีวิตเรามันยังมีด้านอื่นๆอีกมากมาย พอมีเค้าแล้วด้านอื่นๆของเรามันได้รับผลกระทบไปด้วย เวลามีคนใหม่ๆเค้ามาเราก็ยังไม่กล้าเอาใจลงไปกับคนใหม่ๆ100% เพราะฉะนั้นจากนี้ไปเราตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยให้เค้าหมุนรอบตัวเองให้เต็มที่ ส่วนเราจะไปแล้ว ครั้งนี้จะออกมาให้ได้จริงๆสักที รู้สึกโง่มาก