สวัสดีค่ะทุกคน นี่คือกระทู้แรก ผิดพลาดตรงไหน ขออภัยด้วยนะคะ

ขอกำลังใจหน่อยได้ไหมคะ ?

เราบอกเลิกแฟนที่คบกันมานาน 13 ปีค่ะ
เรายังรัก เป็นห่วง และสงสารเค้า แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกสงสารตัวเอง

ใจนึงก็อยากรู้ว่าตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม เลยทั้งอยากขอกำลังใจ และเปิดใจรับฟังความคิดของทุกคนไปด้วยค่ะ

เราคบกันตั้งแต่เรียน ปวช. 1 เจอกันทางออนไลน์ พอเข้ามหาลัยก็ได้ใช้ชีวิตด้วยกันค่ะ มีทะเลาะกันเหมือนคู่ปกติทั่วไป ช่วงนั้นทางบ้าน จขกท.มีปัญหาทางการเงิน จึงต้องทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียน ส่วนแฟนก็ทำงาน ในปีสุดท้ายเราไปฝึกงานแถวบ้านแฟน เพื่อลดค่าใช้จ่ายในการเช่าห้อง จึงไปอาศัยที่บ้านแฟนเป็นเวลา 1 ปีค่ะ แฟน จขกท.มีปัญหาเรื่องยาเสพติด อาจจะมาจากปัญหาของทางบ้านเค้าเอง ที่พ่อแม่แยกทางกัน ตลอดเวลาที่คบกันเราพยายามช่วยให้เค้าเลิกเสพมาตลอด จนเราเรียนจบเลยตัดสินใจย้ายกลับบ้านค่ะ แรกๆห่างกันไป แต่ก็กลับมาคบกันอีก เราให้โอกาสเค้าย้ายมาอยู่บ้านเรา เพราะเราคิดว่าเราก็เคยไปอาศัยบ้านเค้า แต่ก็เจอปัญหาเดิมๆ คือเสพ ซึ่งเราไม่โอเค เราก็แยกกันอีก ชีวิตรักๆ เลิกๆ อยู่แบบนี้ กับปัญหาเดิมๆ เค้าไม่เคยทำร้ายเรานะคะ ในสายตาเราเค้าเป็นคนน่ารักค่ะ แต่เราติดที่เค้าเสพ มันทำให้เค้าโกหก แล้วก็ทะเลาะกัน จนครั้งล่าสุด เราบอกเค้าว่าจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายแล้วนะ เค้าก็เหมือนจะดีขึ้นค่ะ แต่พอสักพักก็เหมือนเดิม เราจับได้ ส่วนเค้าก็โกหก ตลอดเวลาที่ผ่านมา ส่วนใหญ่เราจะช่วยเหลือด้านการเงินด้วย ทั้งๆที่ตัวเราเองก็มีปัญหาเหมือนกัน เพราะต้องใช้หนี้ให้ที่บ้าน เราเครียดหลายทาง เราเลยรู้สึกว่า เราควรพอได้แล้ว เราเลยตัดสินใจบอกเลิกค่ะ

หลังจากบอกเลิกไป เค้าทักมาขอโอกาส แต่เรารู้สึกเหนื่อย เลยอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรไปค่ะ เพราะลึกๆแล้วก็อยากให้ชีวิตเค้าดีขึ้น อยากให้เค้าลองพยายาม เลยไม่ได้บล็อค จนล่าสุดเค้าเองก็น่าจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เลยทักมาเร่งเรา อยากให้เรากลับไป เราเลยบอกเลิกเค้าไปอีก บอกว่าเราไม่อยากคุย รอบนี้เค้าบล็อกเราค่ะ

ทุกครั้งที่ห่างกัน จนครั้งนี้ที่เราบอกเลิก เรารู้สึกเสียใจมากๆ ทุกครั้งเลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังร้องไห้อยู่

เราเลยอยากจะขอกำลังใจในการก้าวต่อไปค่ะ
แล้วก็อยากฟังความเห็นของทุกคน ว่าเราใจร้ายไปหรือเปล่า ที่ทิ้งเค้าไปแบบนี้

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ