ตอนนี้ผมอายุ 34 สมัยเด็กๆ ช่วงตั้งแต่ประถมจนถึงม. ต้นที่โรงเรียนของผมมักมีการประกาศผลสอบเรื่อยๆ โดยมีเรียงลำดับทั้งจากอันดับของห้อง รวมไปถึงชั้นปี ประกาศเลยใครได้คะแนนเท่าไหร่ ห้องเรียน ก็มีแบ่งทั้ง ห้องคิง ห้องคละ ห้องบ๋วย 

ผมว่าการที่บอกอันดับแบบนี้มันดีมากๆ เลยนะ มันทำให้เราได้แข่งขัน สู้ ขยัน ตั้งใจมากขึ้นเพื่อเอาชนะ ยิ่งถ้าวิชาไหนเราชนะพวกห้องคิงได้ยิ่งมีความสุข ชนะเพื่อนได้เราก็เอาไปข่มเพื่อนได้ แทนที่จะข่มกันด้วยกำลัง ก็ไปข่มกันที่อันดับคะแนนแทน ได้เห็นคนที่จริงจังมาก เพื่อรักษาอันดับตัวเอง ได้เจอคนที่อยากพิสูจน์ความสามารถ อยากเท่ อยากเจ๋ง  

ยิ่งพอมาประถมปีท้าย มีสอบบัณทิตแนะแนว ที่เป็นการสอบแล้ววัดอันดับทั้งประเทศ การที่ได้ไปยืนหน้าเสาธงเพื่อได้แสดงความสำเร็จที่เราชนะเด็รุ่นเดียวกันทั้งจังหวัด ทั้งเขต ทั้งภาคหรือทั้งประเทศ มันน่าภูมิใจมากๆ เลย

และการจัดระดับห้องนี่ยิ่งดี เราจะได้คัดเด็กห่วยๆ ออกจากกลุ่มเด็กดีและเด็กที่พอใช้ได้ อย่าหาว่าทอดทิ้งเด็กเลย เพราะถ้าเอามารวมกันเด็กห่วยมีแต่จะฉุดเด็กคนอื่นลงไป สู้แยกออกไปแล้วปรับหลักสูตรให้แตกต่างดีกว่า 

สุดท้ายพอเราโตมายังไงก็เด็กก็ต้องเจอเรื่องพวกนี้ ถือว่าได้ปลูกฝังทั้งเรื่องความพยายามที่จะเพิ่มโอกาสการประสบความสำเร็จ  เรื่องการแบ่งแยกชนชั้น 
พอมาขึ้นม. ปลาย การประกาศผลมันซาลง แต่การแข่งขันยังเข้มข้นเหมือนเดิม สุดท้ายก็แข่งกันที่มหาลัยที่สอบเข้าอยู่ดี เปลี่ยนจากแข่งกันทุกเทอมเป็น ปีสุดท้ายทีเดียว