สวัสดีค่ะ เราค่อนข้างไม่กล้าที่จะมาพิมพ์อะไรแบบนี้ แต่อยากถามความเห็นจากทุกคน แม่เราเป็นคนที่รักเรามากค่ะ แต่มันมากเกินไป ไม่ใช่เชิงชู้สาวนะคะ แต่แม่หมกมุ่นมากเกินไป เราอยากไปต่อที่กรุงเทพ แม่ก็รั้งไว้ว่าอยู่ที่บ้านเราดีกว่า เราอยากไปเที่ยวกับเพื่อน แม่ก็ชอบเกาะติดจนเราอึดอัด หรือไม่ก็ให้คนอื่นไปเกาะติดแทน จะว่าอะไรก็ได้ เขาคงเป็นห่วงเพราะเราเองก็เพิ่งอายุ17เอง แต่มันอึดอัดจริงๆค่ะ เราค่อนข้างอิจฉาเพื่อนๆที่ได้ไปเที่ยวโดยไม่ต้องโดนตาม และมันเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราไม่กล้าออกจากบ้าน และแม่เรามักพูดเสมอ ว่าถ้าเขาตาย เราก็ต้องตายด้วย จะไม่ยอมตายคนเดียว เรามีพี่สาวค่ะ แต่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่กับเราและก็คุณแม่ จะเรียกว่าไงดี พี่เราโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นน่ะค่ะ แล้วรู้สึกว่าสิ่งที่แม่ทำมันไม่ถูก สุดท้ายพี่ก็ไปต่อมหาลัยโดยไปอยู่กับบ้านฝั่งพ่อค่ะ เอาตรงๆเราเองก็อยากไปบ้าง แต่ติดที่เคยโดนคุณพ่อทำร้ายจิตใจกับร่างกายมาก่อนเลยไม่ไปน่ะค่ะ555555 และแม่เราเองก็คงห่วงเรามากเพราะเรื่องนั้นด้วย แต่เอาตรงๆสิ่งที่เรากลัวจริงๆคือเรื่องที่เขาพูดเรื่องการตายไปด้วยกัน ทุกครั้งที่เราเล่าความฝันของเราสิ่งที่เราอยากทำ แม่ก็มักพูดว่า"เอาสิ แต่จะตายก่อนรึเปล่าก็อีกเรื่อง เพราะอีกนิดกูก็จะตายแล้ว และกูก็ไม่ปล่อยให้อยู่หรอก" เอาตามตรง มันค่อนข้างรู้สึกแย่แบบสุดๆเลยค่ะ เลยคิดว่าจะทำยังไงดี เราจะทำยังไงได้บ้างคะ เราเหมือนโดนขังเลย แต่เอาตรงๆ เราเองก็ไม่แน่ใจว่าเราสมควรได้รับอะไรแบบนี้อยู่แล้วรึเปล่า เราควรลบความคิดและความรู้สึกเรื่องนี้ไปแล้วใช้ชีวิตไปแบบเดิมๆ หรือจะเปลี่ยนตัวเองดีคะ แล้วเราจะทำยังไงดีถ้าเกิดว่าการที่เราเปลี่ยนตัวเองเพื่อความสบายใจมันทำให้เราไม่เหลือใคร เรากลัวตรงนี้ค่ะ เราเองก็รักแม่มากเพราะไม่เหลือใครแล้วนอกจากแม่ แต่เราเองก็ไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปอีกแล้วค่ะ