สวัสดีครับผมมีเรื่องจะเล่าครับอ่านให้จบหน่อยนะครับมันยาว คือตอนเด็กผมชอบโดนพ่อทำร้ายร่างกายอยู่เป็นประจำ สาเหตุมาจาก ดื้อมั่งซนมั่งก็ตามวัยเด็กแหละครับ ผมโดนเป็นประจำโดนเตะโดนตีและเขาชอบเอาไปคุยว่า มันกลัวๆมันไม่กล้าที่จริงผมไม่ได้กลัวหรอกครับแค่ไม่อยากโดนตอนนั้นผมได้ยินผมก็รู้สึกอยากต่อต้านเพราะมันไม่ใช่อย่างนั้นแต่ก็ทำได้แค่เถียงแหละครับเขาก็ยังทำเหมือนเดิมบางทีแค่ผมทำผิดเขาก็ทำผมทำผิดอย่างทำการบ้านไม่เป็นแต่ผมไม่โดนคนเดียวพี่น้องผมก็โดนแต่ผมน่าจะโดนเยอะเพราะชอบเถียงเขาแหละบางทีถามซ้ำก็ไม่ได้ผมก็เข้าใจเขาแหละเขาเป็นเสียงดังชอบด่าผมก็ไม่ชอบแต่พอคุยกับคนอื่นก็คุยปกติ แต่พอผมโตขึ้นผมเริ่มคุยมีเหตุผลแต่ก็เถียงบางครั้ง ตอนนั้นผมไม่รู้ผมคิดว่าที่ผมคิดอะถูกจนผมแพ้เขาก็ซ้ำเติมผมผมก็เลยชอบเถียง พอมาถึงวันนี้เขาทะเลาะกับผมเหตุเกิดว่าผมกินหนมเลอะเขาก็มาด่าผมปัญญาอ่อนผมก็ถามแค่เลอะด่าปัญญาอ่อนเลยหรอเขาก็ด่าอีกใช่ไงปัญญาอ่อสควายไงแล้วเขาก็ถีบผมผมก็บอกเยี่ยมๆถีบลูกเขาถีบอีกรอบผมขอบอกก่อนนะครับผมไม่เคยสวนเขาเลยวันนี้แหละครับที่ผมสวนพอพูดเสร็จเขาก็ถีบผมอีกรอบผมก็เลยสวนเขามั้งแล้วเขาก็มากัดผมเฉยยังดีที่มีพี่มาห้าม แต่เขาก็คอยให้ตังมีแต่พ่อที่ให้แม่ไม่เคย ผมไม่รู้ควรทำไงดีครับผมไม่อยากยอมเขาแล้วเขาเป็นคนโมโหง่ายด้วย