เรื่องมีอยู่ว่าเราทะเลาะกับแม่บ่อยมากด้วยเราเป็นพี่คนโตแล้วก็หางกับน้องหลายปีแม่คิดว่าเราหางกับน้องหลายปีคงไม่มีปัญหาเรื่องการแย่งความรักหลอกตอนแรกเราก็เข้าใจแต่พอนานวันขึ้นเค้า(แม่)ก็เริ่มไม่สนใจความรู้สึกเราพอเราเริ่มขึ้มมัธยมก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงด้านอารมย์เริ่มทเลาะกันหนักขึ้นแต่ก็ทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยเช่นเราว่าน้อง เราพูดไม่ดีกับน้อง เราพูดไม่เพราะ(เราไม่เคยพูดคำหยาบที่บ้านเลย)เค้าพูดตลอดว่าอย่าทำให้พ่อแม่เสือใจหรือร้องให้เพราะมันจะบาปทำอะไรก็ไม่สำเร็จจะตกนรกเราก็ไม่รู้จะทำยังไงเราทั้งต้องเรียนรู้อารมย์ตัวเองเพราะเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นการเปลี่ยนแปลงต่างๆๆแล้งยังต้องเป็นคนที่เค้า(แม่)อยากให้เป็นใช้ในสึงที่เค้าคิดว่าดี(แม่จะใช้สิ่งที่แม่เคยใช่เช่น ครีม โดยไม่ลองใช้อะไรไหมแล้วก็สภาพหน้าเรากับเค้าก็ไม่เหมือนกันบอกอะไรก็ไม่ฟัง)ส่วนตัวเราไม่ชอบเสียงดังแม่เวลาเรากับเค้าทะเลาะกันเค้าก็ชอบตะโกนด่าเราด้วยถอยคำรุนแรงและคำหยาบเค้าคิดว่าเค้าถูกเสมอพอเราไม่ยอมเค้าก็ไม่คุยด้วยเราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆๆบางครั้งก็เห็นใจเพราะเลี้องลูกมาตั้ง3คนแต่เราก็ไม่อยากทำลายความสุขของตนเองเราคิดมาตลอดว่าทำไมเราต้องเอาความสุขของเราหรือเวลาเพียงเล็กน้อยหลังเลิกเรียนมาให้น้องทั้งหมดต้องไปรับส่งน้องถ้าไปรับช้าเราก็จะโดนแม่ว่าเราไม่รู้ว่าเราจะปึกษาใครดีพ่อก็ไม่ได้ญาติก็ไม่ได้เพื่อนก็ไม่ได้ครูไม่ได้(เหตุผลส่วนตัว)พอทนไปเลื่อยๆก็เปิดว่าเรากลัวแม่มากๆจะทำอะไรก็ไม่กล้าเราจะเข้าม.ปลายแล้วเห็นเข้าบอกว่าชีวิตม.ปลายสนุกที่สุดเรามีช่วงม.ปลายแค่ครั้งเดียวเราไม่อยากเสียช่วงนี้ไปจะทำยังไงดีค่ะ??