คือเราอายุ18ค่ะ เราเลือกที่จะไม่เรียนต่อ เพราะทางบ้านมีปัญหาเรื่องการเงิน ตอนแรกเราคิดจะไปหางานทำในตัวเมืองเชียงใหม่ค่ะ แต่พ่อกับแม่เราบอกว่าเรายังเด็กเกินไปที่จะเข้าในตัวเมือง เลยหางานทำแถวบ้านให้ เป็นงานแม่บ้านค่ะ ปัดกวาดเช็ดถู ล้างห้องน้ำ ทำอาหาร ดูแลลูกเจ้าของบ้าน เราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่ค่ะ บวกกับเป็นคนพูดน้อย มันค่อนข้างเหงาเลยค่ะ เพราะมีเราทำคนเดียว เวลากลับบ้านมา เรากลับมาร้องไห้ตลอด เราเริ่มทำงาน7โมงเช้าถึง6โมงเย็น รายได้วันละ250บาท ตกดึกมาเราจะนั่งคิดเรื่องนี้ทั้งคืน ว่าเราไหวจริงๆหรอ ทุกวันเรากลับมาทานยาแก้ปวดค่ะ อาทิตย์ก่อนเราทานวันละเม็ด หมดไปแล้ว5เม็ด ไม่ค่อยได้นั่ง ต้องขยับตัวตลอดเวลา บางทีเราอยากออก อยากบ่นให้แม่ฟัง แต่เราไม่อยากให้แม่ต้องคิดมากค่ะ แถวบ้าน ถ้าเป็นงานอื่นก็คงจะมีแต่พวกงานต้องใช้แรง เพราะว่าเราอยู่ในบ้านนอก ก่อนหน้านี้มีพี่ที่เรารู้จักเคยทำที่นี่มาก่อนค่ะ แล้วโดนแฟนเจ้าของบ้านคุกคามเลยออก เราเคยเครียดเรื่องนี้ไปด้วย พ่อกับแม่รู้ค่ะ แต่ต้องเหมือนต้องใจดีสู้เสือ ทุกคืน แล้วก็ทุกเช้าเราเหมือนคนเป็นโรควิตกกังวลไปเลย เราควรทำไงดีคะ