"ผู้รู้...ออกมาจากจิต
ผู้รู้ดู...จิตเจ้าของ
•จิตอันหนึ่ง
•ผู้รู้อันหนึ่ง
ผู้รู้...จะตามดูจิตผู้รู้...จะเกิดปัญญา

จิตคือ...ความนึกคิด
ผู้รู้เหมือนเจ้าของควาย
จิต...คือควายหรืออารมณ์หรือต้นข้าว
จิตถ้าพบอารมณ์ก็จะแวะไป
ถ้าพบอารมณ์อีกมันก็แวะไปอีก
ถ้าถูกอารมณ์มันจะเข้าจับทันที

เมื่อมันเข้าจับผู้รู้...ต้องสอน
ต้องพิจารณาว่า...
มันดี-ไม่ดีอธิบายเหตุผลให้มันฟัง
มันไปจับสิ่งอื่น...อีก
อธิบายให้มันมีเหตุมีผลจนมัน...ทิ้ง

จิต...
เมื่อมันนิ่ง...คือปกติของมัน
ถ้ามันเคลื่อนปุ๊บก็เป็นสังขาร
•ยินดีก็เป็นสังขาร
•ยินร้ายก็เป็นสังขาร
•มันอยากไปโน่นไปนี่ก็เป็นสังขาร
ถ้าไม่รู้เท่าสังขารก็วิ่งตามมัน
เมื่อจิตเคลื่อนที่เมื่อใดก็เป็น...สมมุติสังขาร
ท่านจึงให้พิจารณา...
สังขารคือ...จิตมันเคลื่อนไหวนั่นเอง

เมื่อมันเคลื่อนออกไป
ก็เป็น...อนิจจังทุกขังอนัตตา

อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร
สังขารเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณ
อะไรที่เกิดมาจากผู้รู้...
อันนี้เมื่อผู้รู้...รู้...ตามเป็นจริงของจิต
หรือเจตสิกเหล่านี้

จิตก็ไม่ใช่เรา
สิ่งเหล่านี้มีแต่...ของทิ้งทั้งหมด
ไม่ควรเข้าไปยึดหมายมันทั้งนั้น
มรรคเป็นหนทางที่จะดำเนินเข้าไป
ผลคือความสงบเกิดขึ้นนั่นเป็น...
จุดที่ต้องการ

เมื่อถึง...
ความสงบอันนี้แล้วไม่มี...อะไรจะทำ
พระศาสดาจึงให้ละ...
จะเป็นอะไรก็ไม่ต้องกังวล
อันนี้เป็น...ปัจจัตตังแล้วจริงๆ."

หลวงพ่อชาสุภัทโท
วัดหนองป่าพงอ.วารินชำราบจ.อุบลราชธานี