เหตุคือต่อจากกระทู้ที่แล้วที่ผมตั้งทิ้งไว้ตั้งแต่ต้นเดือนครับ  คือแฟนเก่าของผมกลับจากกรุงเทพมาสร้างบ้านสร้างธุรกิจที่จังหวัดเรา  ตามกระตู้ที่แล้วมีคนบอกให้ผมตัดใจซึ่งผมพยายามเต็มที่ครับผมพยายามไม่ไปป้วนเปี่ยนในที่ ๆ ผมคาดว่าน้องเค้าจะอยู่  ซึ่งก็ถือเป็นผลดีครับเราไม่ได้เจอกันเลยแล้วผมก็รู้สึกดีขึ้นมาก ๆ แล้ว  ประเด็นของกระทู้นี้คือผมมีรุ่นน้องคนหนึ่งเป็นรุ่งน้องที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยยังคบหากับน้องเค้าอยู่  รุ่นน้องคนนี้ของผมเป็นคุณครูสอนอยู่ที่โรงเรียนประฐมประจำจังหวัดครับ  เมื่อประมาณสัปดาห์ก่อนเราก็ได้นัดเจอแล้วก็ดื่นกัน  คือช่วงนั้นผมค่อนข้างดิ่งก็ต้องการเพื่อนนิดนึง  ผมเล่าเรื่องที่ผมได้เจอน้องเขาอีกครั้งให้มันฟังมันก็ปลอบผมตามปกติแล้วก็พูดประมาณว่า "เลิกเศร้าเถอะอีกคนเขาจนมีลูกมีผัวแล้วพอซะ" ผมก็ปฏิเสธว่าน้องเขาไม่น่าจะมีลูกนะ  มันก็บอกแบบทำไมจะไม่มีก็มันนี่แหละครูประจำชั้นลูกเขา  จังว่ะนั้นคือผมก็ตกใจครับเพราะน้องผมมันสอนเด็ก ป.5 คือเด็กคนนั้นต้องอายุ 10-11 ปี ซึ่งมันก็ตรงกับเวลาที่พวกเรากำลังคบกันพอดี  ดีที่น้องชายยังเตือนสติผมว่าอาจจะเป็นลูกเลี้ยงเขาก็ได้เพราะมันก็ค่อนข้างั่นใจว่าตอนหลังจากเลิกกับผมน้องเขาไม่ได้ท้องแน่ ๆ เพราะไม่มีอาการแพ้ท้องหรือท้องป่องเลย  แต่ตอนนี้ด้วยความเรารักเขาน่ะครับ  ผมก็ดร้าหรือน้องชายอยู่นานขอดูรูปเด็กคนนั้น  ตอนแรกมันก็ไม่ยอมครับแต่พอป้อนเหล้าป้อนข้าวหน่อยมันก็ยอมเปิด  แวบแรกในความรู้สึกเด็กคนนั้นมีความเหมือนผมอยู่ครับ คือจมูกโด่งมีมีฮั้มโครงหน้าก็คล้ายกับผมต่างแค่ตากับปากที่มองแล้วเหมือนน้องเขา  คือมันก็ไม่ได้มั่นใจหรอกว่านี่ลูกผมแน่ ๆ แต่พอมองหน้าเด็กแล้วมันก็คิดเป็นอย่างอื่นยากครับ  ช่วงที่ผ่านมาไม่นานนี้ทางจังหวัดเราก็มีจัดงานบุญบั้งไฟ  ผมก็ไปร่วมในฐานะแขกผู้มีเกียรติ์  แน่นอนว่าได้เจอน้องเคาแน่ ๆ พวกเรานั่งหากจากกันแค่ประมาณสองสามโต๊ะครับคือใกล้กันมาก  แล้ววันนั้นน้องก็ไม่ได้มาคนเดียวครับเขาเอาลูกมาด้วย  พอเห็นหน้าเด็กสด ๆ แบบไม่ฝ่านรูปก็ยิ่งรู้กสึกว่านี่ลูกผม  เป็นคุณจะทำยังไงครับจะพิสูจน์มั้ย  หรือจะปล่อยไป  สำหรับผมคือผมอยากมีลูกมาตั้งแต่ 20 ต้น ๆ แล้วเพราะพ่อแม่อยากจะอุ้มหลานไว ๆ  แต่ก็เท่านั้นแหละครับผมเองก็ไม่รู้ว่าถ้าพิสูจน์แล้วจะได้อะไร  แต่ทั่แน่ ๆ คือถ้าเด็กเป็นลูกผมจริง  ก็แปลว่า 10 ปีที่แล้วผมปล่อยน้องเขาให้ท้องอยู่คนเดียวโดยที่ผมไม่รู้อะไรเลย